ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 344

“หมายความว่าไง？เขาถูกตีเหรอ？ฝีมือใคร？เขาเป็นสายเลือดของแสนรักนะ แต่มีคนกล้าตีเขา？ไอ้เหี้ยเอ้ย ตกลงเป็นใครกัน?”

ผู้ชายคนนี้ด่าทอด้วยความเกรี้ยวกราด

ดวงตาเส้นหมี่แดงก่ำ เดิมทีไม่อยากพูด ทว่าสุดท้ายก็เก็บกลั้นไม่อยู่ เผยชื่อออกมาด้วยความโกรธแค้น“แครอท！！เธอทารุณพวกเขา！”

“เธอว่าอะไรนะ? แครอท” มาร์ตินยิ่งเดือดดาลมากขึ้น เขาไม่กล้าเชื่อหูของตัวเองเลยสักนิด

“แม่ง！แสนรักเป็นหมูโง่หรือไง？ปล่อยให้ยัยนั่นรังแกลูกชายของตัวเองได้ยังไง สมองเขามีปัญหาใช่ไหม？ไม่สนใจลูกชายตัวเองเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง”

ความโกรธกริ้วเพิ่มระดับขึ้นทุกขณะ มีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่คิดจะไปสั่งสอนแสนรัก

ทว่าเวลานี้เส้นหมี่ไม่อารมณ์ไปทำเรื่องแบบนี้ สิ่งเดียวที่อยากทำในตอนนี้คือ อยากพาลูกชายไปให้ไกลที่สุด

เธอก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เมื่อเจอเรื่องแบบนี้ เธอก็คิดแต่จะพาพวกเขาหนีให้เร็วที่สุด

เพราะเธอรู้จักประมาณความสามารถของตัวเองว่าไม่อาจสู้ผู้ชายคนนั้นได้

และยังมีหนึ่งสิ่ง ตอนนี้เธอเหนื่อยล้าทั้งกายใจ ไม่อยากเห็นเรื่องพวกนี้อีก พวกเขาก็แต่งงานของพวกเขาไป เธอก็พาลูกๆของเธอไป แบบนี้ไม่ดีเหรอ？เธอกำลังส่งเสริมพวกเขาอยู่นะ

“มาร์ติน ช่วยฉันอีกสักเรื่องได้ไหม?”

“เรื่องอะไร?”

“ฉันอยากพาลูกๆไป นายช่วยฉันคิดหาวิธีหน่อยได้ไหม? แบบ...ไม่อยากแสนรักรู้” ดวงตาเธอแดงก่ำ เอ่ยคำร้องขอด้วยเสียงสะอื้น

มาร์ตินชะงักงัน

การร้องขอนี้ถือว่าเป็นครั้งที่สองแล้ว ครั้งก่อนเธอก็เคยขอร้องแบบนี้เช่นกัน ทว่าครั้งนั้นไม่ได้ประสบความสำเร็จ ถูกไอ้นั่นจับได้เสียก่อน

แล้วครั้งนี้ล่ะ？

มาร์ตินตัดสินใจว่า ไม่ว่าอย่างไร ครั้งนี้เขาต้องส่งตัวสามแม่ลูกออกไปอย่างปลอดภัยให้ได้

ชินจังกับคิวคิวมองผู้ใหญ่ทั้งสองชนิดที่ไม่กล้าหายใจแรงๆ เมื่อได้ยินการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของหม่ามี๊คือ พาพวกเขาหนีอีกครั้ง

ส่วนคุณอาผู้ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุก็รับปากง่ายเสียไม่มี

เด็กๆทั้งสองพากันตะลึงงัน！

ฉิบหายแล้ว นี่ไม่ใช่ทิศทางที่พวกเขาต้องการ

คิวคิวมองพวกเขาสองคนออกไป เกาหัวน้อยๆแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม“ทีนี่เอายังไงดี？ถ้าหม่ามี๊พาพวกเราหนีอีก ทางแด๊ดดี๊ก็ต้องเป็นวันสิ้นโลกแน่”

ชินจังเห็นด้วยกับความเป็นไปได้นี้

เพราะแด๊ดดี้ในตอนนี้ ไม่ใช่แด๊ดดี๊ในวันวาน ตอนนี้ท่านเกลียดหม่ามี๊เข้ากระดูก ไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด

แล้วทำไงดีล่ะ？

เด็กทั้งสองคนครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน สุดท้ายก็ตัดสินใจเปลี่ยนแผนยุทธศาสตร์การรบ

“คุณอามาร์ตินครับ ผมรู้สึกว่าพวกเรายังหนีไปไม่ได้ครับ”

“เพราะอะไร?”

มาร์ตินที่กำลังค้นหาเฮลิคอปเตอร์ใต้ดินอยู่ เมื่อได้ยินคำนี้ก็เอียงหน้ามองเด็กที่ไม่รู้ว่าเข้ามาในห้องเขาตั้งแต่

คิวคิวทำหน้ากังวลใจสุดแสน“อาคิดดูสิครับ แด๊ดดี้ผมเป็นใคร？เขามีอำนาจทั่วโลก หากคุณอาพาพวกผมไป แล้วยังแน่ใจได้เหรอครับว่าพ่อจะหาพวกเราไม่เจอ？”

“……”

มาร์ตินจุกกับคำพูดของเด็กห้าขวบ แล้วใบ้กินทันที

ใช่ มีความเป็นไปได้สูงทีเดียว

ไอ้นั่นมันแข็งแกร่งมาก หากรู้ว่าเขาเป็นคนส่งตัวเส้นหมี่กับลูกๆไป แล้วไอ้นั่นจะหาไม่เจอเหรอ？ได้ยินว่าครั้งก่อนผู้หญิงคนนี้หนีไปได้หนึ่งครั้ง จากนั้นก็ซ่อนตัวอยู่ในวิลล่าคริสของเมืองY แต่ก็หาตัวเจอในที่สุด

สุดท้ายก็เจอจุดจบที่อเนจอนาถสุดขั้ว

มาร์ตินสะดุ้งโหยง

“คุณอาครับ ที่หม่ามี๊ผมตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะเห็นผมโดนตีแล้วขาดสติ อาจะเหมือนหม่ามี๊ไม่ได้นะครับ ไม่งั้นจบเห่กันหมดแน่ครับ”

คิวคิวก็เจ้าเล่ห์เพทุบายไม่เบา เห็นคุณอาผู้ซึ่งไม่ไตร่ตรองก่อนทำเห็นด้วยกับตนแล้ว จึงรีบกอดแขนออดอ้อนออเซาะขึ้นมา

ท่าทางคล้ายกับหมาน้อยที่รังแกมาก เห็นแล้วชวนสงสารจับใจ

มาร์ตินจึงใจอ่อนในท้ายที่สุด

——

ใจกลางเมือง ตึกหิรัญชากรุ๊ป

ตอนที่เคมีรายงานเรื่องนี้แก่แสนรัก ซึ่งเป็นไปดังคาด ปฏิกิริยาของเขาไม่ใช่ระเบิดอารมณ์เฉกเช่นเมื่อก่อน

มีความโกรธอยู่ ทว่าก็ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ

“แล้วยังไงต่อ?”

“ผมส่งคนสะกดรอยตามเขาแล้วครับ เขาพาคุณเส้นหมี่ไปที่บ้าน ไม่นานก็พาคุณชายน้อยทั้งสองไปด้วยครับ จากนั้นก็พาไปที่บ้านตระกูลลัดดาวัลย์ครับ”

เคมีรายงานผลการสะกดรอยตามช่วงเช้าอย่างช้าๆให้คุณนายเหนือหัวรับทราบ

สิ้นเสียง อุณหภูมิภายในห้องทำงานลดลงดังคาด！

“บ้านตระกูลลัดดาวัลย์? เขาพาเธอไปที่นั่นทำไม? คิดว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรให้เธออาลัยอาวรณ์แล้วนะนี่”

ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องทำงาน มองปราดเดียวก็สั่นสะท้านแบบไม่รู้สึกหนาวเหน็บ ทั้งๆที่เป็นวาจาสุภาพ ทว่าเมื่อได้ยินแล้วหนังศีรษะกลับรู้สึกชา

เม็ดเหงื่อไหลพรากตรงหน้าผากเคมีทันที

“อันนี้ไม่ทราบครับ แต่ท่านประธานครับ ท่านว่าที่คุณเส้นหมี่กลับมาครั้งนี้เป็นเพราะลูกๆจริงหรือครับ? เธอไปหาคุณแครอทเพราะคุยเรื่องเกี่ยวกับคุณชายน้อยหรือเปล่าครับ?”

“ผมได้ยินว่าช่วงก่อนคุณชายน้อยคิวคิวไปหาปู่เล็กของเขา ท่านคิดว่ามีความเป็นไปได้ไหมครับว่าพวกเราฟ้องคุณเส้นหมี่？ไม่งั้นคุณเส้นหมี่คงไม่กลับมาโดยบังเอิญแบบนี้ แล้วถ้าฟ้องจริงๆ เวลานี้พวกเขาไปหาคุณแครอท...”

ทันใดนั้นแครอทเริ่มพูดต่อไปไม่ได้

ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องทำงานสีหน้าย่ำแย่ขึ้นทุกขณะ

“เธอใจกล้าไม่เบาเลย”

สุดท้ายสีหน้าเขาเย็นยะเยือกถึงขีดสุด จากนั้นก็เอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา