ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 345

เส้นหมี่ตามมาร์ตินไปที่บ้านตระกูลลัดดาวัลย์จริง

ตอนแรกเธออยากให้เขาส่งเธอกับลูกๆไปอย่างลับๆ ทว่าคนนี้กลับวิเคราะห์กับเธอว่า แบบนี้ไม่ใช่วิธีแก้ที่ต้นเหตุ เพราะถ้าแสนรักบ้าคลั่งขึ้นมา มันก็จะหาพวกเธอจนเจอ

ถึงเวลานั้นจุดจบก็จะยิ่งอนาถมากขึ้น

เส้นหมี่จึงเห็นดีเห็นงามด้วย เลยตามเขาไปที่บ้านตระกูลลัดดาวัลย์

“ยัยบื่อ เดี๋ยวเข้าไปแล้วไม่ต้องคุยเรื่องอื่นนะ คุยแค่เรื่องลูกก็พอ รู้ไหม? เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบเด็กๆ ให้มันไปโน้มน้าวจิตใจแสนรัก ให้แสนรักมอบลูกให้ ผู้หญิงคนนี้น่าจะรับปาก”

ตอนที่มาร์ตินขับรถไปที่บ้านตระกูลลัดดาวัลย์ กลัวว่าเส้นหมี่จะขาดสติไม่ยั้งคิด จึงกำชับอีกรอบ

เส้นหมี่ขานรับ“อืม”หนึ่งเสียง

เธอจะไม่ทะเลาะกับผู้หญิงคนนี้หรอก เพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ลูกๆทั้งสองคน

ทว่าฟังดูแล้วก็แดกดันยิ่ง ลูกของเธอกับผู้ชายคนนี้ ตอนนี้เธอคิดจะขอคืน แต่ต้องพึ่งพิงผู้หญิงคนนี้ เพียงเพราะหล่อเป็นคนในใจของเขา

ทั้งสองมาถึงบ้านตระกูลลัดดาวัลย์ด้วยกัน

บ้านตระกูลลัดดาวัลย์ เนื่องจากหลายปีมานี้พวกเขาอยู่ที่อื่น จึงไม่ได้ตกแต่งบ้าน ดังนั้น เมื่อมาถึงก็จะเห็นบ้านในสภาพเก่าแก่

ทว่าเป็นเพราะบ้านของคนมีฐานะ แม้จะเป็นบ้านเก่า แต่ก็ไม่ได้พังแม้เพียงจุดเดียว

“พวกคุณมาหาใครคะ?”

“คือพวกเรามาหาคุณแครอท ไม่ทราบว่าเธออยู่ไหม?”

มาร์ตินลงจากรถ กังวลว่าเส้นหมี่จะใช้น้ำเสียงไม่ค่อยดี ดังนั้นเมื่อมีคนเดินออกจากบ้านหลังนี้ เขาก็เป็นคนตอบวัตถุประสงค์ในการมาเยือนด้วยตัวเอง

คนนั้นได้ยินก็มองประเมินพวกเขาสองคน ก่อนจะถามว่า“มาหาคุณหนูของพวกเราเหรอคะ? อยู่ค่ะ แต่พวกคุณเป็นใครคะ? นัดกับคุณหนูไว้หรือเปล่าคะ?？”

มาร์ตินรีบปั้นรอยยิ้มออกมา“นัดครับ นัดครับ คุณพาพวกเราเข้าไป คุณหนูคุณก็รู้เอง”

สมกับเป็นคนที่ทำงานด้านวงการบันเทิงจริงๆ พูดปดมดเท็จได้แยบยลมาก

สุดท้าย เส้นหมี่กับเขาก็ถูกเชิญเข้าไป

ทว่าหลังจากเข้าไปถึงกลับเห็น บ้านหลังที่มีประวัติศาสตร์ยาวนาน การตกแต่งภายในบ้านจึงแตกต่างจากสมัยนี้ ถึงแล้วจะล้าสมัยบ้าง แต่ก็ถือว่าประณีตมาก

“ป้านิด ใครมา?”

“คุณนายค่ะ เป็นเพื่อนคุณหนูค่ะ บอกว่ามีธุระค่ะ”

คนรับใช้ที่พาพวกเส้นหมี่เข้ามา ได้ยินผู้หญิงในลานบ้านถามก็รีบตอบหนึ่งประโยค

เพื่อนของแครอท？

ลูกสาวมีเพื่อนที่นี่ด้วยเหรอ？

คุณนายน้อมรู้สึกสงสัย ดังนั้นเส้นหมี่ที่หมายจะไปหาแครอท ตอนที่ก้าวข้ามสะพานโค้งเห็นผู้หญิงสูงศักดิ์วัยกลางคนปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

“ที่แท้ก็เธอนี่เอง”