ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 37

“ทำไมหม่ามี๊จะกลับมา?”

“เพราะว่าโรงเรียนเลิกแล้วน่ะสิคะพี่ โรงเรียนอนุบาลที่นี่วันพุธเรียนแค่ครึ่งวัน คุณครูบอกแล้ว ว่าจะมีการฆ่าเชื้อ เด็กๆจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ รินจังก็เลยรีบโทรหาย่าจันทร์แสงให้มาพาหนูไปหาพี่”

ตอนที่รินจังพูดมาถึงตรงนี้แล้วก็ดูภูมิใจเป็นอย่างมาก

เนื่องจากว่าเบอร์ที่พี่ชายทิ้งเอาไว้ให้เธอนั้น หาย่าจันทร์แสงเจอ จึงให้ออกมาพาเธอไปหาพี่ชาย

รินจังจูงมือพี่ชายกระโดดโลดเต้นเดินไปในห้องเรียน

และเป็นอย่างที่คิด เพิ่งจะเข้าไปข้างใน คุณครูของห้อง2ก็โบกมืออยู่ตรงนั้น : “รินจัง หนูหาพี่ชายเจอแล้วเหรอคะ มานี่เร็ว หม่ามี๊ของหนูจะถึงแล้ว พวกหนูสะพายกระเป๋าแล้วออกไปกับคุณครูนะคะ”

“ได้ค่ะ”

รินจังตอบรับด้วยเสียงเด็กๆของเธอ แล้วหยิบกระเป๋าหนังสือใบเล็กออกมาจากโต๊ะเรียนสะพายขึ้นมา

ชินจัง : “…….”

นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับมันได้เลย แล้วก็ไม่เคยเห็นชีวิตในโรงเรียนอนุบาลอีกด้วยเช่นกัน

เกี่ยวกับโรงเรียนอนุบาล ความจริงแล้วชินจังเองก็มี แต่ที่นั่นเป็นโรงเรียนอนุบาลระดับสูงของทั้งเมืองAที่นั่ง สภาพแวดล้อมสวยงามมาก อุปกรณ์เครื่องมีคุณภาพสูง คนที่เข้าไปนั้นล้วนแต่เป็นคนมีเงินทั้งสิ้น

ดังนั้น ในสถานการณ์แบบนี้ คุณครูติดดินแบบนี้ เพื่อนๆก็สามัคคีปรองดองกันแบบนี้ นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ

ชินจังสะพายกระเป๋าหนังสือใบเล็กตามที่รินจังให้มา หลังจากนั้นก็ถูกคุณครูพาออกไป

“หม่ามี๊มาแล้ว!”

หลังจากที่ถูกพาออกมาจากห้องเรียนแล้ว ดวงตาที่เฉียบคมของรินจังก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนรออยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียนอนุบาลแล้ว และทันใดนั้นเอง เธอก็แยกเท้าออกแล้ววิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

ชินจัง : “…….”

หม่ามี๊?

นั่นไม่ใช่คุณน้าหมอที่บ้านเธอหรอกเหรอ? เมื่อก่อนหน้านี้ไม่นานพวกเขาเพิ่งจะแยกกันตรงประตูบริษัทของแด๊ดดี้อยู่เลย ทำไมถึงกลายเป็นหม่ามี๊ของพวกเขาไปแล้ว?

ชินจังรู้สึกงงเล็กน้อย เป็นเวลานาน เขามองไปยังทั้งสองคนที่กำลังกอดกันอยู่ ไม่ขยับ

“คิวคิว? ทำไมไม่มาล่ะลูก? งงเหรอ? หม่ามี๊ไงครับ รีบออกมาเร็วเข้า เรากลับบ้านกันนะ!”เส้นหมี่สังเกตเห็นลูกชายคนนี้ไม่ยอมมา ก็รีบโบกมือให้เขา

แปลกจัง วันนี้ทำไมลูกชายถึงไม่ยิ้มเลย โกรธอีกแล้วใช่ไหม? เพราะเธอมาช้าไปอย่างนั้นหรือ?

เส้นหมี่วางลูกสาวลง แล้วเดินเข้ามาหาเอง

“คิวคิว ทำไมหนูไม่ดีใจเลย? โทษหม่ามี๊ที่มาไม่ทันใช่ไหม? ขอโทษนะลูก คิวคิว หม่ามี๊ไม่รู้ว่าวันนี้ที่โรงเรียนเรียนแค่ครึ่งวัน ตอนรับสายก็เลยช้าไปแล้ว หนูอย่าโกรธเลยนะคะ?”

เส้นหมี่ยื่นมือออกมา จะลูบศีรษะของลูกชาย

แต่เธอที่เพิ่งจะขยับ ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีปฏิกิริยาตอบโต้โดยเอียงศีรษะหลบเธอแบบนี้

เส้นหมี่ : “…….”

เส้นหมี่เห็นลูกทั้งสองคนกินกันอย่างมีความสุข ตัวเองก็เข้าไปทำอาหารในห้องครัว

หลังจากนั้นไม่กี่นาที จู่ๆโทรศัพท์ในบ้านก็ดังขึ้นมา

“คิวคิว ช่วยรับโทรศัพท์ให้หม่ามี๊หน่อยนะ หม่ามี๊กำลังทำกับข้าวอยู่ ดูว่าใครโทรมา?”

“…….”

ชินจังมองไปยังโทรศัพท์ที่กำลังดังอยู่บนตู้ทีวีที่อยู่ไม่ไกลแล้ว ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นแล้วยกหูขึ้นรับสาย : “ฮัลโหล?”

“ชินจัง?”

คิดไม่ถึงว่าเมื่อรับสายแล้ว คนที่อยู่ในสายจะเรียกชื่อเขาออกมา!

ตาคู่สวยของชินจังเบิกขึ้น : “นายเป็นใคร?”

“เราก็คือคิวคิวน่ะสิ ตอนนี้นายอยู่ที่บ้านของเราใช่ไหม? หม่ามี๊กับน้องสาวของเราเรียกนายว่าคิวคิวใช่ไหม?”

เสียงในสายมีความหยอกล้ออยู่เล็กน้อย เสียงคล้ายๆเขาอยู่บ้าง แต่ฟังแล้วกลับดูเบาและเร็วกว่ามาก เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยที่กำลังหัวเราะอยู่

คิวคิว?

ที่แท้เขาก็คือคิวคิวนั่นเอง?

ในที่สุดชินจังก็เข้าใจแล้ว ใบหน้าเล็กๆของเขาก็มืดมนลงในทันที!