ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 379

"เดี๋ยวหาก่อนว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน หรือพี่ลองโทรหาเขาก่อนไหม เมื่อวานวุ่นวายมาก ติดต่อเขาก่อนดีกว่าว่าไหม"

เส้นหมี่ไม่ได้สังเกตสายตาของเขา หลังจากที่เธอออกจากห้องน้ำ เมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่เธอจะทำในวันนี้ ความคิดของเธอก็จดจ่ออยู่แค่สิ่งที่จะทำ

ปอร์เช่ถอนสายตา และเหลือบมองของที่เขาซื้อมา "มากินข้าวเช้าก่อน"

“อืม โอเค"

เมื่อเส้นหมี่ได้ยินอย่างนั้น เธอก็รู้สึกหิวเล็กน้อยขึ้นมาจริงๆ

ดังนั้นเธอจึงหยิบอาหารเช้าขึ้นมาจากโต๊ะกาแฟ และเดินไปที่โต๊ะเล็กๆที่เขานั่ง

อาหารเช้าที่นี้ไม่เยอะ และไม่หลากหลาย เพราะคนที่นี่ไม่ชินกับอาหารเช้า ชอบเที่ยวกลางคืนนอนเช้า มื้อนี้จึงงดไปโดยปริยาย

เส้นหมี่รู้ดีก่อนที่เธอจะมา

แต่เมื่อเธอเปิดถุงก็พบว่ามีแผ่นแป้งหลายชิ้น และเนื้อย่างอีกหลายชิ้น เธอเงียบไปครู่หนึ่ง

"มีแค่นี้หรอ"

"แล้วอยากกินอะไรล่ะ ที่นี่ไม่ใช่ประเทศM" ปอร์เช่ดุเธอ

เส้นหมี่ "......"

ได้สิ งั้นก็กินแบบนี้แหละ

เธอหยิบแผ่นแป้งออกมา และตั้งใจจะเอาเนื้อไว้ข้างในตามทีวี

แต่ไม่รู้ว่ามือของเธอเงะงะเกินไป หรือมีอะไรผิดปกติกับแผ่นแป้ง เธอถึงม้วนไม่ได้สักที แผ่นแป้งดีๆเธอก็ทำให้มันแตกเป็นชิ้นๆ

“หึ่ย! นี่มันอะไรกัน ทำไมทำไม่ได้สักทีเนี่ย"

ปอร์เช่ที่นั่งเล่นมือถืออยู่ตรงข้าม "......"

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็วางโทรศัพท์ลง แล้วสวมถุงมือแบบใช้แล้วทิ้งที่วางอยู่ข้างๆ และหยิบแป้งกับเนื้อขึ้นมา

เส้นหมี่มองมันอย่างจริงจัง

และก็พบว่าแป้งที่ไม่เชื่อฟังในมือเธอ เมื่อไปอยู่ในมือของเขามันเชื่อฟังมาก นิ้วยาวในถุงมือบางๆจับเนื้อและแป้งไปพร้อมกัน และไม่นานเนื้อก็ถูกห่อย่างเรียบร้อย

"ได้แล้ว" ปอร์เช่ส่งแป้งไปแล้วถอดถุงมือออก

เส้นหมี่ตกตะลึง

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เหมือนหยั่งรากเอาแต่จ้องไปที่มือของเขา "มือของนายสกปรก ฉันจะเอาทิชชู่เปียกมาเช็ดให้"

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อเดินไปหยิบทิชชู่เปียกหนึ่งห่อ

ปอร์เช่ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติ เมื่อเธอนำมันมา เขาก็หยิบออกมาสองแผ่น และเช็ดมือตัวเอง

นั่นเป็นมือที่สวยมากจริงๆ นิ้วเรียวยาว ตรง ข้อมือขนาดพอดี เล็บตัดแต่งอย่างเรียบร้อยเป็นเหมือนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ แต่ละนิ้วสะอาดสะอ้าน แวววาวเป็นประกายสวยงามมาก

เส้นหมี่ส่งเสียง "จิ๊" ในใจ!

เมื่อคืนเพราะคนเยอะเกินไป เลยมองไม่ค่อยชัด

แถมยังมีเรื่องโกลาหล จึงคิดว่าตัวเองตาฝาดไป