ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 40

“เส้นหมี่ คุณบ้าหรือเปล่า? ใครให้คุณเข้ามาอีก? คุณเห็นที่นี่เป็นอะไร? ที่นี่เป็นที่ที่คุณจะเข้าออกได้โดยอิสระอย่างนั้นเหรอ?!!”

ในที่สุดแสนรักก็เอ่ยขึ้นมา ทุกๆคำล้วนเขาขบฟันด้วยความอาฆาต เหมือนกับแทบอยากจะลากเส้นหมี่มาแล้วสับให้ละเอียดเสียเลย!

แด๊ดดี้บ้า ดุหม่ามี๊อีกแล้ว!

คิวคิวเห็นแล้วก็รู้สึกไม่พอใจ กำลังจะเอ่ยขึ้นช่วยหม่ามี๊

แต่เวลานี้ ใครก็คงคิดไม่ถึง ว่าจู่ๆแป้งร่ำจะเอ่ยพูดขึ้นมา : “รัก คุณอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ คุณเส้นหมี่เป็นหมอของคุณอยู่ เธอมาจะต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน คุณอย่าทำแบบนี้กับเธอเลยนะคะ”

จากนั้น เธอก็เดินเข้ามาทางเส้นหมี่ด้วยรอยยิ้มต่อหน้าทุกคน

“คุณเส้นหมี่ คุณมีธุระอะไรใช่ไหมคะ? พวกเราทานข้าวกันก่อน นี่เป็นเวลาอาหารพอดี คุณคงจะยังไม่ได้ทาน ฉันให้คนรับใช้เพิ่มถ้วยกับตะเกียบให้นะคะ พวกเราทานไปคุยไปดีกว่า”

เธอยืนอยู่ตรงหน้าเส้นหมี่ ท่าทางกิริยาสุภาพอ่อนโยนมาก และเธอก็ออกคำสั่งกับคนรับใช้ แสดงถึงออร่าของคุณผู้หญิงของบ้านอย่างไม่ต้องสงสัย

เส้นหมี่กำมือเอาไว้ มุมปากนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทานมาแล้ว ฉันมาก็เพราะได้ยินเคมีบอกว่า วันนี้ที่ฉันพาชินชินไปที่หิรัญชากรุ๊ป เกือบจะทำให้เขาหายตัวไป ฉันก็เลยมาดูเขา ดูว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“อา? ที่แท้ก็เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นไม่มีอะไรแล้ว ชินจังโอเคมากเลยค่ะ เด็กคนนี้ไม่ค่อยชอบพูดกับคนอื่นนัก มีเรื่องอะไรก็มักจะชอบเก็บเอาไว้ในใจ ฉันเดาว่าตอนนั้นเขาคงจะไปหาพ่อของเขาแต่หาไม่เจอ หลังจากนั้นก็เลยวิ่งลงมาไปข้างหน้า ไม่เป็นไรนะคะ คุณเส้นหมี่ไม่ต้องเป็นห่วง”

แป้งร่ำปลอบใจด้วยประโยคที่แสดงความเข้าใจในความหวังดีนี้อีกครั้ง

สิ้นประโยคนี้ ในที่สุดเส้นหมี่ก็ไม่สามารถทนได้อีกแล้ว ฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าขาวซีดไปหนึ่งที

เธอสามารถเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายเลวๆต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ได้ แต่กับลูกชายนั้นเธอทำไม่ได้ ลูกชายเป็นเลือดเนื้อของเธอ

ถ้าหากมีคนมาแย่งบทบาทของแม่จากเธอไป เธอจะเป็นบ้าได้!

“โอเคค่ะ ในเมื่อ....เขาไม่เป็นอะไร ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอตัว” เส้นหมี่พูดเสร็จแล้วก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป

“คุณเส้นหมี่ทำไมถึงได้เกรงใจกันขนาดนี้ล่ะคะ? ไหนๆก็มาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็นั่งลงทานข้าวด้วยกันก่อน คุณทานข้าวมาแล้ว ทานกับก็ได้ค่ะ คุณอย่าตกใจเพราะรักของพวกเราเลยนะ ความจริงแล้วเขามีนิสัยแบบนี้แหล่ะค่ะ”

ใครก็คงคิดไม่ถึง ว่าผู้หญิงคนนี้จะยังไม่ให้เส้นหมี่ไปอยู่ดี เธอดึงเส้นหมี่เอาไว้ ไม่ว่าเธอจะเห็นด้วยหรือไม่ ก็มีความกระตือรือร้นที่จะพาเส้นหมี่มายังโต๊ะอาหาร

เส้นหมี่ : “…….”

ผู้หญิงสารเลวคนนี้ สรุปแล้วเธอคิดจะทำอะไรกันแน่?

เธอนั่งลงด้วยความกระสับกระส่าย ไม่ได้อยากจะมองผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามเลย เธอกลัวว่าพอตัวเองเงยหน้าขึ้นมาแล้ว หลังจากที่เห็นผู้ชายเลวๆคนนั้น เธอก็จะขว้างตะเกียบไปต่อหน้าลูกเสียก่อน

และแบบนี้ เธอก็ไม่ยินยอมที่จะทำที่สุดด้วย

“คุณน้า มาดูผมโดยเฉพาะเลยเหรอครับ?”