ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 41

“คุณน้า ถุงมือของผมสวยหรือเปล่า?”

“หือ? สวยดีนี่!”

เส้นหมี่ที่กำลังก็มหน้าแกะเปลือกกุ้งอย่างตั้งใจ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของลูกชาย สายตาก็เหลือบไปมองที่มือเล็ก ๆ ของเขาโดยสัญชาตญาณ

เพียงแวบเดียว ภาพที่ได้เห็นเมื่อตอนเดินเข้ามาในเมื่อสักครู่ก็ได้ปรากฏขึ้นมาในสมอง และต้องรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาในหัวใจทันที

“ใช่ไหมล่ะครับ น้าแป้งร่ำเป็นคนถักให้ผม เธอบอกว่าถักเองกับมือ” หลังจากที่คิวคิวได้ยินคำชมจากหม่ามี๊ของตัวเอง ก็ได้ยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาโดยเฉพาะ เพื่อให้หม่ามี๊เห็นอย่างชัดเจน

เส้นหมี่: “......”

ถักเองกับมือ?

ไม่น่าจะใช่นี่ ถุงมือที่ถักด้วยมือ จะไม่ได้ตะเข็บที่มีสัดส่วนเสมอกันแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น หินแร่หลากสีพวกนี้ คนที่เข้าใจงานถักนิตติ้ง จะไม่เย็บมันเพิ่มเข้าไปโดยใช้ด้ายเส้นใหม่แน่นอน คนที่เข้าใจ จะใช้วิธีสอดเข้าไปในด้ายเส้นเดิมที่ใช้ถัก แบบนี้จะดูสวย และเป็นธรรมชาติกว่า

แบบนี้จะถักเองกับมือได้ยังไงกัน?

เส้นหมี่ดูเสร็จ ก็หัวเราะเยาะออกมา: “ไม่ใช่หรอกมั้ง เหมือนว่าจะไม่ได้ทำมือนะ ถ้าเป็นของทำมือเวลาถักเสร็จแล้วจะไม่มัดด้ายแบบนี้”

“หา? จริง ๆ เหรอครับ?”

หลังจากเสียงแห่งความสงสัยของเด็กชาย ทันใดนั้น บนโต๊ะอาหารก็เงียบกริบลง

ส่วนแป้งร่ำนั้น ในฉับพลันทันที สีหน้าของเธอก็ได้เปลี่ยนไป!

“เธอหมายความว่ายังไง? ทำไมถึงบอกว่าไม่ได้ถักด้วยมือล่ะ? เส้นหมี่ เธอถักพวกนี้เป็นด้วยเหรอ?”

แสนรักเป็นแรกที่เอ่ยถามขึ้นมา พูดไม่ออกเหมือนกันว่าเพราะอะไร ในเวลานี้ ภายในใจของเขาไม่อยากจะเห็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดกลายเป็นเรื่องจริง

แต่ทว่า ทันทีที่เส้นหมี่ได้ยิน ก็ได้ชายตามองเขาด้วยท่าทางเย้ยหยัน: “ถักเป็นสิ ฉันถักให้......ตัวเองอยู่ทุก ๆ ปี ถักเยอะมากเลยล่ะ นี่ เสื้อถักที่ฉันใส่อยู่ตอนนี้ ฉันถักเองกับมือ”

เส้นหมี่จงใจดึงเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่ต่อหน้าทุกคน

ดังนั้นทันทีทันใด บรรยากาศภายในห้องอาหารก็ยิ่งเงียบไปกว่าเดิม!

ในที่สุดความสนุกก็ได้เริ่มขึ้น?

เส้นหมี่นั่งลงอีกครั้งอย่างช้า ๆ มองดูผู้คนบนโต๊ะอาหารที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปมากมายหลายแบบภายในชั่วพริบตา และยังมีผู้หญิงที่มีสีหน้าซีดขาวลงอย่างกะทันหันคนนั้น ในที่สุดอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาบ้าง ถึงได้หยิบตะเกียบขึ้นมา

“ผมไม่เอาแล้วครับ แด๊ดดี้ ไม่ได้ถักเอง ผมไม่เอาแล้ว คืนให้คุณ คนโกหก!”