ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 402

เส้นหมี่รู้สึกจุกในลำคอ ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น และมีความสุขจนล้นใจได้หายไปหมดแล้ว

ลมหนาวลูกใหญ่พัดเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกหนาวจนปวดกระดูกดำ

“คุณเส้นหมี่”

“…ฉันรู้แล้ว แต่ฉันก็จะไม่ไป ฉัน…จะไปกับเขา คุณขึ้นไปบอกเขา ฉันจะรอเขาอยู่ข้างล่าง หนึ่งวันเขาไม่พาฉันกลับ ฉันก็จะรอเขาอยู่ตรงนี้หนึ่งวัน สองวันเขาไม่พาฉันกลับ ฉันก็จะรออยู่ตรงนี้สองวัน”

ดวงตาของเส้นหมี่เป็นสีแดงก่ำ เธอพูดออกมาทีละคำอย่างยากลำบากแต่ก็มีความมั่นคง

นี่เป็นสิ่งที่ไร้เหตุผล และไร้ยางอายที่สุดในชีวิตที่เธอเคยพูดมา

ครั้งหนึ่งเส้นหมี่ก็เคยเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตัวเอง ตอนนั้นเธอจากบ้านหิรัญชามาอย่างเลือดเย็ด และเธอก็พึ่งพาตัวเอง เลี้ยงลูกสองคนโดยไม่หันหลังกลับ

แต่ตอนนี้เธอทำตัวเหมือนคนไม่มีที่พึ่ง ยังคงเฝ้ารอเขาอยู่หน้าประตูโรงแรม

เธอต้องการอะไร

เธอต้องการเขาคนเดิมกลับมา

แสนรักฉันกลับมาแล้ว เรามาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข…ได้ไหม คุณเคยบอกว่าคุณไม่อยากให้ลูกโตมาในครอบครัวที่ขาดความอบอุ่น งั้นเราก็ทิ้งเรื่องแย่ๆเหล่านั้น แล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ดีไหม

คืนวันนั้นเส้นหมี่นอนอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมแห่งนี้จริงๆ

แสนรักไม่ได้ลงมา

ไม่รู้ว่าดลธีได้โทรบอกเขาเรื่องนี้ไหม หรือเขารู้เรื่องแล้วแต่ไม่สนใจ

สรุปก็คือเส้นหมี่นอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้นั้นทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมา เธอก็ยังไม่เห็นเงาของเขา และที่น่าหนักใจก็คือ แผลของเธอที่ล้มในสถานที่นั้นก่อนหน้านี้เริ่มบวมขึ้นมาแล้ว

“ขอโทษนะคะห้องน้ำไปทางไหนคะ”

“ทางนั้นค่ะ”

พนักงานต้อนรับของโรงแรมไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอดีนัก อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่ยอมไปสักที และไม่ยอมจองโรงแรมด้วย

เส้นหมี่ไปห้องน้ำ

และหลังจากที่เธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเปิดกระโปรงของเธอ เธอก็เห็นเข่าของเธอทั้งบวมและแดง ผิวหนังก็แตก สภาพน่ากลัวมาก

เหมือนว่าต้องจัดการสักหน่อย

เส้นหมี่ขมวดคิ้ว จากมุมมองของหมอ พรุ่งนี้เธอคงเดินเหินไม่สะดวก ดังนั้นต้องไปซื้อยามาจัดการตอนนี้

เส้นหมี่ออกจากโรงแรม

และในห้องประธานชั้นบนสุดของโรงแรม แสนรักก็ยังไม่นอน เขายังคงจัดการเอกสารอยู่

“ดิ๊ง…”

กลางดึก ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ส่งเสียงเตือนขึ้นมา

นิ้วยาวที่กดบนโน๊ตบุ๊กหยุดลง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าจอ

[ดลธี : ท่านประธาน เมื่อกี้ผมเห็นคุณเส้นหมี่ไปแล้ว]

…