ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 431

เธอก็ไม่อยากเป็นแบบนี้

แต่ว่า เธอไม่ได้ทำผิดอะไร เธอทำให้เธอรู้สึกอับอายแบบนี้ ทำไมเธอถึงทำได้ลงคอ?

เส้นหมี่สวาปามอย่างมูมมาม ถือว่า กำลังวังชาของเธอฟื้นคืนมาบ้างแล้ว สมองก็ค่อยๆเริ่มมีสติสัมปชัญญะขึ้นมา

“คุณหนูใหญ่ สถานการณ์ด้านนอกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันมองเห็นเหมือนว่าคนเหล่านั้นยังอยู่บนเกาะ คุณแน่ใจหรือคะว่าจะพาคุณนายน้อยหลบอยู่ที่นี่”

“พูดอะไรไร้สาระ ถ้าไม่อยู่ที่นี่ จะไปไหนล่ะ ฉันมีเงินหลบหนีจากสถานที่เลวร้ายนี้เหรอ”

เสียงลอยมาจากลานบ้านแสงดาวกัดฟันกรอดดุด่าออกมาด้วยความโมโห บ้านหลังน้อยทั้งหลังถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่เหมือนมีกลิ่นดินปืนครอบงำอยู่

เส้นหมี่นิ่งไปสักพัก

ตอนนั้นแสงดาวใส่ร้ายเธอ ว่าเส้นหมี่นั้นฆ่าคนบนเตียงผ่าตัด จึงถูกแสนรักส่งไปต่างประเทศ เส้นหมี่นั้นมารู้ทีหลัง

แต่เธอกลับบอกว่าไม่มีเงิน ทำให้เธอรู้สึกว่ามันช่างน่าเหลือเชื่อ

หรือว่า ในตอนนั้นแสนรักตัดเครดิตเงินของเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่แปลกเลยที่เธอมีความโกรธแค้นต่อเธอขนาดนี้ คิดแค่อยากทำให้เธอตาย เพราะหญิงสาวตั้งแต่เล็กเธอก็มีชีวิตที่หรูหราอู้ฟู่

เส้นหมี่ได้ยินเสียงหญิงสาวที่ด่าทอกำลังเดินออกไปแล้ว

“คุณป้าค่ะ คุณมานี่หน่อยได้ไหมคะ”

“คุณเรียกฉันเหรอ”

สาวใช้เดินมาจากในลานบ้าน หลังจากมองดูคนในหน้าต่างเรี่ยวแรงฟื้นฟูแล้ว เมื่อหญิงสาวคลานลุกขึ้น จึงถามไถ่

เส้นหมี่พยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉันอยากจะถามอะไรคุณหน่อย ช่วงเวลานี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ เธอถูกส่งมาที่นี่ แล้ว……คุณชายของพวกคุณไม่ให้เงินกับเธอหรือคะ”

“ไม่มีหรอกค่ะ ตอนนั้นเขาไม่ฆ่าเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว เพราะคุณท่านปกป้องเอาไว้อย่างสุดกำลัง เขาจึงทำใจส่งเธอมาที่นี่ ช่วงเวลานี้ ต่างเป็นฉันเองที่รับจ้างหาเงินเลี้ยงชีพเราทั้งสอง”

“……”

เส้นหมี่พูดไม่ออก

เธอไม่รู้ว่ายังมีเรื่องแบบนี้ด้วย แบบนี้ก็พูดได้ว่า ตอนนั้นแสนรักโหดร้ายกับพี่สาวของเขาอย่างมาก

เส้นหมี่เม้มปาก อยู่นาน ถึงได้ยินเสียงของตัวเองถามออกมา “งั้นเมื่อกี้ที่คุณบอกว่าข้างนอกยังมีคนอยู่ ใช่พวกคนที่มาตามจับฉันหรือเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ พวกเขายังคงเฝ้าอยู่”

“！！！！”

เส้นหมี่หน้าซีดเผือดทันใด

แสงดาวผู้หญิงคนนี้ เธอบ้าไปแล้วหรือ? สถานการณ์แบบนี้ในตอนนี้ เธอยังไม่ติดต่อน้องชายของเธอ หรือว่าเธอจงใจอยากจะให้เธอไปอยู่ในเงื้อมมือของคณาธิปกันแน่?

เส้นหมี่รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา เธอจึงเอ่ยปากอ้อนวอน： “คุณป้าค่ะ ช่วยฉันโทรศัพท์ติดต่อไปหาคุณชายของพวกคุณหน่อยได้ไหมคะ บอกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่”

“ฉันไม่มีโทรศัพท์หรอกค่ะ อีกอย่าง คุณหนูใหญ่คงไม่ยอมให้โทร เธอบอกว่า แม้ว่าเธอจะพาคุณตายด้วยกันที่นี่ เธอก็จะไม่โทรกลับไป”

“……”