ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 447

แสนรักส่งเธอกลับไปที่ห้อง

เขาอยากออกไปทันที แต่ผู้หญิงคนนั้นก็รั้งเขาอีกครั้ง “คุณหมอมัวร์ คุณเทน้ำให้ฉันสักแก้วได้ไหม ฉันกระหายน้ำนิดหน่อย”

แสนรัก “...”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ไปที่ตู้กดน้ำ และเทน้ำอีกแก้วให้เธอ

ในช่วงเวลานี้ ที่จริงเขากำลังเลี่ยงการติดต่อกับเธอโดยตรง เธอฉลาดเกินไป แม้ว่าดวงตาของเธอจะมองไม่เห็น แต่เขาเชื่อว่าเธอรู้สึกได้ในหลายๆจุด

ดังนั้นเขามักจะปรากฏตัวหลังจากที่เธอผล็อยหลับไปทุกครั้ง

แสนรักหยิบแก้วน้ำ และไม่ได้มอบให้เธอโดยตรง แต่วางไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างๆเธอ

“น้ำอยู่ข้างๆ ค่อยๆดื่มเอง”

“โอเค ขอบคุณมากคุณหมอมัวร์”

เส้นหมี่ขอบคุณเขาอย่างซึ้งใจก่อนจะหยิบแก้วขึ้นมา

และแสนรักก็ออกไป

สิบนาทีต่อมาพยาบาลก็เข้ามา เส้นหมี่ให้เธอเปลี่ยนเข็มให้ตัวเองและถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “พยาบาลแอนนา คุณหมอมัวร์เป็นคนที่ไหนหรอ”

“ลอสแองเจลิสค่ะ มีอะไรเหรอ”

แอนนาหมกมุ่นอยู่กับงานของเธอ จึงไม่ได้หลุดปากไป

ลอสแองเจลิสหรอ

นี่ไม่ใช่ประเทศMหรอ ทำไมหมอในลอสแองเจลิสยังมาที่นี่อีก ประเทศอันดับหนึ่งอันดับสองไม่สามารถดึงดูดคุณหมอมัวร์คนนี้ได้หรอ

เส้นหมี่จมอยู่กับความคิด

แต่เธอไม่มีเวลาคิดมากเกินไป เพราะในคืนนั้น เธอกำลังจะเริ่มต้นการเตรียมการก่อนการผ่าตัดอีกครั้ง

“คุณเส้นหมี่ ถ้าอย่างนั้นฉันจะฉีดยาให้หลอดเลือดอ่อนตัว ตอนนี้คุณต้องอดทน”

“……ค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เส้นหมี่ก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

นี่เป็นเข็มที่น่ากลัวมาก เหมือนกับผู้หญิงที่ฉีดยาหดมดลูกหลังจากคลอดลูกโดยการผ่าตัดคลอด หลังจากที่เข็มนี้ถูกสอดเข้าไปในร่างกายแล้วจะทำให้หลอดเลือดในร่างกายมนุษย์นิ่มลงและเจ็บปวดอีกด้วย จนเกิดอาการชา

เส้นหมี่รู้สึกว่าเข็มเย็นเฉียบแทงเข้าที่แขนของเธอ และเธอก็ค่อยๆหลับตาลง

คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นอีกคืนที่ทรมาน

เหงื่อเย็นๆเริ่มผุดบนหัวของเธอ

ในเวลาสองชั่วโมง เธอก็เริ่มหมดสติ

“เจ็บปวด……”

“...”

ไม่มีใครพูดอะไร แต่มีมือที่อ่อนโยนคู่หนึ่งดึงเธอขึ้นมากอด แล้วเปลี่ยนเธอให้อยู่ในท่าที่สบาย โดยเอานิ้วถูเบาๆกับบริเวณที่เจ็บของเธอ

"รู้สึกดีขึ้นไหม"

เสียงแหบแห้งฟังดูคุ้นเคย

หัวของเส้นหมี่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น และใบหน้าเล็กๆขนาดเท่าฝ่ามือก็เจ็บปวดมากจนไม่มีสีเลือด

แต่คราวนี้เธอรู้สึกสบายขึ้น ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าในอ้อมแขนของคนๆนี้อย่างสะลืมสะลือ “ดีขึ้นมากแล้ว”

เธอซุกตรงหน้าอกของเขา ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่เพื่อลมหายใจที่ชัดเจนที่คุ้นเคย ซึ่งทำให้เธอคิดถึง โหยหา ตอนนี้เธอแค่อยากจะกอดเขาไว้ให้ดี