ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 458

แป๊บเดียวรถขับเคลื่อนสี่ล้อเล็กๆ ก็เข้ามา จากนั้น ภายใต้การสั่งการของแสนรัก ที่นอนหลายชิ้นก็ถูกส่งไปยังห้องต่างๆ ของบ้านชาวนาหลังนี้

ลุงหมีและป้าแจ่มเจ้าบ้านของครอบครัวชาวนานี้เห็นเข้า ก็ดีใจสุดๆ

“คุณแสนรัก พวกคุณไม่ได้จะอยู่ที่นี่นานมาก ซื้อของมามากมายขนาดนี้ จะเสียเงินพวกคุณไปเปล่าๆ หรือเปล่า？”

“ไม่เป็นไรครับ”

เขาพูดไปเบาๆ ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก

เส้นหมี่ได้ยินจากข้างนอก จู่ๆ เธอก็ได้สติคืนมา จากนั้น เธอก็เข้ามาทันที：“คุณป้า่ คุณไม่ต้องห่วง พวกเราจะอยู่สักพัก อีกอย่าง ต่อไปพวกเราก็จะมาบ่อยๆ”

“จริงหรือ？”

“จริงสิคะ ดังนั้นของเหล่านี้ ต่อไปคุณต้องช่วยเก็บรักษาให้พวกเราดีๆ นะ พวกเรามาก็จะได้ใช้”

เธอจงใจชี้ไปยังที่นอนเหล่านั้นที่ถูกแบกเข้าไปในห้อง

แน่นอนว่าป้าแจ่มตอบกลับทันที

และในจุดที่ทั้งสองคนมองไม่เห็น ชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับถือบางอย่างไว้ ก็มองเห็นรอยยิ้มจางๆ เล็กน้อย ในรูม่านตาสีดำที่ละสายตาลงไป

เขาไม่อยากไปจากที่นี่จริงๆ

ถ้าบอกว่าที่มาสองสามวันก่อน เขาทำเพื่อหลบหนี

งั้นตอนนี้ หลังจากพวกเขาต่างมากันแล้ว ในใจที่เขาต้องการมากกว่านั้น ก็คืออยู่ในสถานที่เงียบๆ นี้อีกสักพัก

ชีวิตในชนบท เมื่อเทียบกับในเมืองแล้ว สบายใจกว่ามากจริงๆ

เขาไม่ต้องเผชิญหน้ากับงานทุกวัน

และก็ไม่ต้องไปนึกถึงเรื่องราววุ่นวายใจพวกนั้นด้วย มันอยู่ห่างไกลความวุ่นวายทางโลก ห่างไกลจากความเจริญ ราวกับว่าพาเขาไปสู่อีกโลกหนึ่ง และเขาก็สามารถกลายเป็นอีกคนหนึ่งได้อย่างสมบูรณ์

แล้วก็อยู่กับครอบครัวของเขาอย่างมีความสุข

วันนี้ตอนบ่ายแสนรักเอาแต่ยุ่งอยู่กับตกแต่งบ้านเล็กๆ ในชนบทนี้ และเพราะว่าพวกเด็กๆ เอาแต่ห่วงเล่น จึงไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ในหมู่บ้าน

พวกลุงหมีสองคนก็ไปทำงานที่ไร่

ดังนั้น ในห้องนี้ จึงเหลือแค่เส้นหมี่กับเขา

“ที่คุณซื้อมา……ของใช้พวกนี้น่ะ คุณจะใช้หรือ？”

“อะไร？”

แสนรักที่กำลังกางมุ้งบนเตียงให้เด็กๆ มองไปด้านล่าง กลับเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถเข็น กำลังเก็บของใช้ที่เขาซื้อกลับมา

ทำไมจะใช้ไม่ได้？

เขาดูสูงส่งหรืออย่างไร？

ทันใดนั้นแสนรักก็มีความคิดแย่ๆ ขึ้นมา：“ผมแค่กลัวว่าต่อไปคงต้องใช้พวกนี้”

“อ๋า？”

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วมองเขาด้วยความประหลาดใจ：“ทำไมล่ะ？”

แสนรักยักไหล่：“เพราะตอนนี้ผมไม่มีงานทำแล้ว ไม่มีงานก็ไม่มีรายได้ งั้นผมก็ต้องประหยัดเงินหน่อย จะไม่ใช้เงินมือเติบเหมือนแต่ก่อนแล้ว”

เส้นหมี่：“……”

ผ่านไปหลายวินาที เธอนั่งจ้องชายคนนี้อยู่ตรงนั้น แต่ดันพูดอะไรไม่ออกสักคำ