ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 459

“ก็หมายความแบบนี้แหละ แสงดาว เธอรู้ไหมว่าน้องชายเธออยู่ที่นี่อย่างมีความสุขมาก？”

เพื่อระงับความโกรธของผู้หญิง เส้นหมี่เธอจึงให้เหตุผลที่เขาอยากอยู่ที่นี่

แต่แสงดาวไม่เข้าใจ เธอได้ยินแล้ว ก็ยิ่งโมโห！

“เขามีความสุขตรงไหน？ตอนนี้ของในบ้านตกอยู่ในมือของคนอื่นแล้ว บรรดาคนแก่ที่เคยต่อสู้เพื่อเขาเหล่านั้น แต่ละคนกำลังเผชิญหน้ากับการกวาดล้างของคนสารเลวนั่น ฉันถามเธอหน่อย เขาจะมีความสุขได้อย่างไร？”

“……”

เส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรทันที

ที่จริงแล้ว สำหรับหิรัญชากรุ๊ปที่ตอนนี้เป็นเหมือนน้ำกับไฟนั้น แสนรักที่เคยมีอำนาจไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะมีความสุขเลย

เพราะหลังจากที่คณาธิปขึ้นมามีอำนาจ เขาก็ทำการ“บีบ”ผู้ถือหุ้นเก่าที่เคยปกป้องแสนรักทันที เหมือนกับตอนนั้นที่แสนรักรับมือกับกลุ่มผู้ถือหุ้นที่ทรยศเขา

จากนั้นตระกูลลัดดาวัลย์ก็ถูกปลดปล่อย“อย่างไม่มีความผิด”

ทั้งๆ ที่อรรตพลถูกแสนรักส่งไปศาลสวิตเซอร์แลนด์แล้ว แต่คณาธิปจู่ๆ ก็ใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อพาเขาออกมาอีกครั้ง แล้วพออรรตพลออกมา ก็ตั้งใจจะร่วมมือกับเขา

ถ้าแครอทแต่งงานกับเขา

งั้น จากกลุ่มทางการแพทย์ขนาดใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์แล้ว คณาธิปก็ยิ่งมีอำนาจเก่งกล้ามากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย ถึงตอนนั้นถ้าแสนรักอยากได้หิรัญชากรุ๊ปคืนมา กลัวว่าจะยิ่งยากขึ้น

เส้นหมี่ถอนหายใจ

“โอเค ฉันจะถามเขา แต่ฉันไม่รับประกันนะว่าเขาจะกลับไป”

“เธอใส่ใจเขา เธอบอกฉันแล้ว ให้เธอทำงานไม่มีประโยชน์เลย！”

แสงดาวด่าแล้ววางสายไป

เส้นหมี่ได้แต่วางโทรศัพท์เงียบๆ เงยหน้าขึ้น แสงระเรื่อที่ตกลงมาจากด้านนอก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่นั้น อุ้มเด็กสาวตัวกลมไว้ในอ้อมแขนแล้ว ส่วนข้างมือจูงอีกสองคน สี่คนพ่อลูกกลับมาอย่างมีความสุข

“กลับมาแล้วหรือ？”

“อือ กลับมาแล้ว”

“หม่ามี๊หม่ามี๊ หม่ามี๊ดูสิ คุณอาตรงนั้นให้ปลาพวกเราหลายตัวเลย วันนี้พวกเขาลงแม่น้ำไปจับปลา หม่ามี๊ดูๆ”

แสนรักยังไม่ทันพูด เด็กชายสองคนที่อยู่ด้านข้างก็ทำเหมือนให้ของมีค่าแก่หม่ามี๊

เส้นหมี่มองเข้า ก็พบว่า ที่แท้เด็กชายสองคนนี้กำลังถือถังใบเล็กอยู่ในมือ และในถังนั้น ก็มีแต่ปลาที่กำลังแหวกว่ายไปมา

สี่คนพ่อลูกนี้ มีความสามารถจริงๆ ที่เอาปลาของคนอื่นกลับมาได้

เส้นหมี่กลั้นหัวเราะในแววตา：“จริงหรือจ๊ะ ดูเหมือนคืนนี้จะมีปลาให้กินแล้ว หม่ามี๊บอกอะไรให้ นี่เป็นปลาแม่น้ำ ธรรมชาติมาก รสชาติสดอร่อยสุดๆ”

“จริงหรือ？”

คุณชายคิวกับชินจังได้ยิน ใบหน้าเล็กๆ นั้นมีแต่ความตื่นเต้น

หนูรินจังคลานลงมาจากตัวพ่อ แขนเล็กๆ ขาสั้นๆ เล็กๆ นั้นก็มาตรงหน้าถังใบเล็ก

“หม่ามี๊ งั้นพรุ่งนี้พวกเราไปจับปลาได้ไหม？”