ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 479

ผลลัพธ์ เธอมองดูลูกๆ ทั้งสามคนที่อยู่ด้านนอกด้วยความปีติ แต่เวลานี้ เพราะว่าลูกสาวอุ้มแตงโมลูกใหญ่ พอถึงหน้าประตูจึงเริ่มจะอุ้มไม่ไหวแล้ว

จึงขอร้องให้พี่ชายทั้งสองให้ช่วยอุ้ม

ในที่สุดชินจังก็ไปช่วยน้องสาวอุ้มแตงโมเข้ามา

หลังจากนั้น เขาช่างรู้ความพาน้องชายและน้องสาวขึ้นไปชั้นบน เหลือเพียงหม่ามี๊ที่มีความผิดที่ยังอยู่ที่ลานหน้าบ้าน

“พี่ชาย คุณ……คุณโกรธหรือเปล่า ขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำแบบนั้น ฉัน……”

“……”

ชายหนุ่มที่ในมือถือผักอยู่ ไม่แสดงออกมาว่าโกรธอะไรหนักหนา

แต่ว่า หน้าตาของเขาดูเย็นชา อีกอย่างไม่ค่อยจะสบตาเธอ ได้ยินเพียงริมฝีปากบางพูดออกมาเบาๆ สองคำว่า： “ไม่มี”

หลังจากนั้น เขาจึงถือผักเหล่านั้น เดินเข้าไปข้างในอย่างไม่สนใจ

ทันใดนั้นเส้นหมี่หน้าซีดขาวขึ้นมา

แบบนี้เรียกว่าไม่โกรธเหรอ

เส้นหมี่จึงรีบตามไป

“พี่ชาย คุณ......คุณฟังฉันอธิบาย ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น ฉันแค่......แค่วันนั้นสมเดชยัดเอกสารอำนาจผู้ถือหุ้นเหล่านั้นให้ฉัน หลังจากนั้นพี่สาวก็มาหาฉันอีก ฉันไม่อยากเห็นสิ่งที่คุณสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ไปอยู่ในมือคนอื่น ดังนั้น ฉันจึงเชื่อฟังคำพูดของพี่สาวแล้วรวมหัวกัน”

เธอเหมือนหมาน้อยที่ทำผิดไปแล้ว เดินตามหลังเขาต้อยๆ

แต่ว่า ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเธอสักนิด

เมื่อเขามาถึงห้องครัวแล้ว หลังจากนั้นก็ตักข้าวขึ้นมาหุง และก็เอาผักที่พึ่งซื้อหยิบออกมา แล้วก็เริ่มล้างผักเหล่านั้นอยู่ในห้องครัว

เธออยู่เบื้องหน้าของเขา เหมือนธาตุอากาศก็ไม่ต่าง

ขอบตาเส้นหมี่จึงแดงขึ้นมา

เขาโกรธแล้วจริงๆ ทำยังไงดี?

“……สามีขา คุณอย่าโกรธเลยนะคะ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ” เธอทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านั้น เธอยกมือขึ้นมาโอบเขาจากด้านหลังอย่างระมัดระวัง

ด้วยท่าแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงดีใจไม่น้อย

แต่ว่าวันนี้ เธอพึ่งจะยกมือขึ้นไป เขามองเห็นแล้วจึงรีบยกแขนขึ้นมาบังเอาไว้： “ออกไป อย่าทำให้เสื้อผ้าคุณสกปรก”

เส้นหมี่： “……”

ตามัวๆ มองไปที่เขาแว็บหนึ่ง ในที่สุด เธอเบะปากน้อยๆออกมา แล้วเดินออกไป

มองดูแล้ว ครั้งนี้เรื่องนี้หนักหนาจริงๆ เขาถึงได้โกรธขนาดนี้

เส้นหมี่ออกมาที่ลานบ้าน รู้สึกหงุดหงิดจึงออกมานั่งที่พื้นยกระดับตรงลานเปิดโล่ง

“หม่ามี๊ หม่ามี๊โง่?”

“หืม?”

เส้นหมี่หัวร้อนขึ้นมาแล้วมองขึ้นไปด้านบน พบว่า เด็กน้อยทั้งสามคนที่อยู่ชั้นบนกำลังโบกมือให้เธอ

นี่พวกเขา……？

เส้นหมี่มองไปที่ลูกทั้งสามคนแม้ว่ากำลังโกรธอยู่แต่ก็โกรธไม่ลงแล้ว ในที่สุด จึงเดินช้าๆ ขึ้นไปชั้นบน

“พวกหนูมีเรื่องอะไรคะ”

“แน่นอนว่าอยากจะช่วยคุณ หม่ามี๊ ครั้งนี้คุณทำเกินไปจริงๆนะ ตอนเช้าที่แด๊ดดี้พาคุณกลับมา โกรธมากจนต้องให้อาธีฉีดยาให้เขาหนึ่งเข็ม”