ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 493

ทีละคำทีละคำที่ชายหนุ่มกัดฟันพูดออกมา วินาทีนี้ นัยน์ตาของเขาแดงฉานเหมือนจะระเบิดออกมา เหมือนสัตว์ประหลาดที่กำลังโมโหอย่างขีดสุด

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ถ้าคณาธิปทำไม่ได้อย่างที่เขาบอก งั้นสิ่งต่อไปที่จะถูกปืนยิงกระจายคงจะเป็นเขาแน่นอน！

แต่ว่า เขาต้องการคือใครกันแน่?

คณาธิปที่สมองเต็มไปด้วยความมืดมนทั้งกลัวทั้งโมโห

แต่ไม่นาน เขาจึงคิดขึ้นมาได้

ใช่สิ บนโลกใบนี้ นอกจากผู้หญิงคนนั้นแล้ว ยังมีเรื่องอะไรอีกที่ทำให้เขาบ้าคลั่งขนาดนี้?

แม้แต่หิรัญชากรุ๊ปเขายังไม่เอาแล้ว แต่ว่าผู้หญิงคนนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ทำให้เขาขาดสติ จากตึกเอ็มไพร์ แล้วไปยังเกาะเดรก แล้วไปยังแอลเอ

เรื่องที่เขาทำในครั้งนั้น ไม่ใช่บ้าคลั่งเหรอ ！

ในที่สุดคณาธิปก็เข้าใจ ทันใด เขาเหมือนมีน้ำหนึ่งกะละมังราดลงมา หนาวเย็นไปทั้งร่างกาย

“ผม......ผมไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหน ผมไม่รู้ว่าเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“แกร๊ก——”

ไม่มีใครสนใจคำพูดของเขา ตอบกลับเขา มีเพียงเสียงเดาะสนับกระสุนของปืนกระบอกนั้น

คณาธิปเห็นดังนั้น จึงรีบตะโกนออกมา：“โอเค ผมรับปาก ผมจะไปตามหาเธอทันที แสนรัก คุณไม่อยากให้เธอเกิดเรื่องขึ้น ผมยิ่งไม่อยาก ตั้งแต่เล็กเธอคือคนที่ผมวางไว้เป็นที่หนึ่งในดวงใจ ผมเป็นคนที่ไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรยิ่งกว่าใคร”

ประโยคสุดท้ายนี้ ในที่สุดก็ใช้ได้ผล

นิ้วมือของแสนรักที่เตรียมง้างยิงจึงหยุดลง แต่ตอนนี้ ระยะกระสุนที่เตรียมพุ่งออกมาจากปากกระบอกนั้น ก็ไม่เกินกี่มิลลิเมตรแล้ว

เขาไม่รู้เหรอ?

ความจริงแล้วก็อาจจะเป็นไปได้ สีหน้าของเขา ไม่เหมือนกำลังโกหก

ยังมี อย่างที่เขาพูด เขาก็อยากจะครอบครองหญิงสาวอย่างมาก แต่ว่า เขาก็ไม่ได้อยากเห็นเธอตาย

สุดท้ายแล้วแสนรักจึงวางกระบอกปืนลง：“โอเค งั้นผมจะให้โอกาสคุณหนึ่งครั้ง ถ้าก่อนฟ้ามืด ผมยังไม่ได้เจอเธอ งั้นคุณ ยังมีซาจากรุ๊ปที่อยู่เบื้องหลังของคุณ ต้องตอบแทนให้คุ้มค่าราคา！”

สุดท้ายเขาฝากข้อความที่ยิ่งโหดเหี้ยมไว้

หลังจากนั้น เขาหยิบปืน ยกเท้าก้าวออกไป

คณาธิปมองไปอย่างสีหน้าแทบไม่เหลือสีเลือดของคน

ผ่านไปเนิ่นนาน เมื่อประตูถูกปิดลง ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านนอกอีก เขาจึงเหมือนได้สติขึ้นมา ลุกขึ้นปัดสิ่งของที่อยู่โต๊ะกระจัดกระจาย！

“นากาจิมะ！ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่！！”

——

แสนรักกลับบ้านอย่างว่างเปล่า

มองไปอย่างมีความหวัง เมื่อวานที่ลานบ้านยังอบอุ่น แต่เวลานี้เหลือเพียงเขาคนเดียวกับความเงียบสงบ ไม่มีเสียงพูดจอแจ ไม่มีน้ำเสียงนุ่มนวลคอยเรียกเขา：“พี่ชาย……”

เขาหมุนเคว้งคว้าง ทันใดเหมือนเรี่ยวแรงในร่างกายถูกสูบออกไป นั่งอยู่บนฐานดอกไม้ที่ทำจากเหล็กแล้วก็ไม่ลุกขึ้นอีกเลย

“พี่เขย คุณ......คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”