ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 494

โดยเร็ว ทั้งสองก็มาถึงหน้าประตูโรงเรียนประถมศึกษาซากุระ

ไม่ผิดหรอก เด็กๆทั้งสามเมื่อผ่านวันครบรอบวันเกิดหกขวบ ก็เข้าชั้นประถมแล้ว เป็นนักเรียนชั้นประถมที่ผ่านมาตรฐานคนหนึ่ง

สาธินีจอดรถเสร็จเรียบร้อย เพราะว่าธนาตย์ไม่ค่อยสะดวก เธอจึงไปรับเด็กๆออกมาเอง

“เอ๊ะ? คุณย่าเล็ก วันนี้ทำไมเป็นคุณที่มารับพวกเราเหรอคะ แด๊ดดี้หม่ามี๊ล่ะ”

เมื่อถึงโรงเรียน สาธินีไปรับรินจังห้องหนึ่งก่อน

เด็กน้อยทั้งสามคนนี้เมื่อขึ้นชั้นประถมแล้ว ก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน รินจังห้องหนึ่ง อิคคิวกับชินจัง ทั้งสองคนแบ่งเป็นห้องสี่และห้า

แน่นอน ตอนนี้ชินจังไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว

สาธินีมองดูนกนางแอ่นน้อยคนนี้ที่เธอไปกำลังจะไปจับมาเป็นกลุ่ม ภายในใจก็อ่อนยวบลงอย่างปริยาย

“อืม แด๊ดดี้กับหม่ามี๊มีธุระ วันนี้จึงให้ย่าเล็กกับปู่เล็กมารับพวกหนู”

“อ๋อค่ะ เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณย่าเล็ก งั้นพวกเราไปหาพี่ชายกันเถอะ”

เด็กน้อยที่แสนน่ารักน่าเอ็นดู ยิ่งไม่ได้คิดอะไรมากมาย ได้ยินว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี๊มีธุระ มือน้อยที่แสนนุ่มนิ่มก็จับเข้าที่มือของคุณย่าเล็กทันที เดินไปหาพวกพี่ชาย

ชินจังอยู่กับน้องชายพอดี

ปกติแล้วพวกเขาสองพี่น้อง หลังเลิกเรียนก็จะอยู่ด้วยกัน หลังจากนั้นค่อยไปเล่นน้องสาวด้วยกัน

แต่ช่วงเช้าของวันนี้ พวกเขาไม่ได้ไปหาน้องสาว แต่หลังเลิกเรียน เด็กชายทั้งสองมาที่สนามหญ้า

“คุณคิดว่าเมื่อวานตอนเย็นที่บ้านมีอะไรแปลกๆไหม”

“อะไรนะ?”

อิคคิวที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ได้ฟังพี่ชายพูดอย่างนั้น ในมือถือลูกบอลอยู่เล้วเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายแวบหนึ่ง

ชินจังที่มีใบหน้ารูปหล่อเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมา：“คุณไม่รู้หรือว่าหม่ามี๊ไม่ได้กลับมาบ้าน”

“อะไรนะ ไม่ได้กลับมาบ้านเหรอ”

อิคคิวมองไปที่พี่ชายอย่างตกใจอย่างมาก

เมื่อวานตอนกลางคืน หลังจากเส้นหมี่เกิดเรื่องขึ้นไม่ได้กลับมา แสนรักไม่อยากให้ลูกๆกังวลใจ จึงรีบพาพวกเขากล่อมเข้านอนค่อนข้างเร็ว

อีกทั้งตอนเช้า เขาเพื่อไม่ให้พวกเขาพบความผิดปกติ หลังจากที่พวกเขาตื่นนอน ไม่เห็นหม่ามี๊ ก็ให้เหตุผลว่า หม่ามี๊ไปบริษัทแล้ว

ดังนั้น อิคคิวกับรินจังต่างก็เป็นคนที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก จึงไม่ได้สงสัยขึ้นมาจริงๆ

แต่ว่า ชินจังรู้สึกได้

ถ้าเทียบกับน้องชายและน้องสาว ความคิดของเขาค่อนข้างละเอียดอ่อนมาก

“เมื่อวานคุณอาธีมาที่บ้านของพวกเรา วันนี้ตอนเช้าเดิมทีคุณน้าต้องไปบริษัทก่อน แต่กลับกันวันนี้หม่ามี๊ไปก่อน คุณไม่รู้สึกว่าแปลกบ้างเลยเหรอ”

“……”

หลายวินาที อิคคิวถูกพี่ชายที่เป็นคนละเอียดจนแปลกประหลาดพูดให้จนพูดไม่ออก

เป็นเวลาพอดี ที่รินจังพาคุณย่าเล็กมาถึงที่นี่

“พี่ชาย พี่ชาย พวกคุณดู คุณย่าเล็กมารับพวกเราน่ะ”

เสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อย ดังมาจากทางเข้าสนาม