ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 499

หากพูดถึงประโยคเมื่อครู่นี้เธอก็รู้สึกผิดหวังมาก

แต่เมื่อเธอได้ยินประโยคนี้ เธอก็เหลือเพียงความกลัว มันหนาวจนแทบจะยืนไม่ไหว

"คุณทำอะไร คุณทำอะไรกับเขา"

แค่คิดว่าพวกเขาลงมือกับแสนรัก เธอก็ตัวสั่นไปทั้งตัว และคำรามออกมาเสียงดัง

โชคดีที่คนญี่ปุ่นพูดเบาๆว่า "ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรกับเขา บทเรียนนี้มุ่งเป้าไปที่ผู้คนรอบตัวเขาเท่านั้น เพื่อทำให้เขาจำให้ขึ้นใจ"

"..."

เส้นหมี่ยืนนิ่งนานกว่าสิบวินาที และทรุดตัวลง

แต่แล้วเธอก็ถามอีกครั้งว่า "คนข้างกายเขาคือใคร ใช่แล้ว พี่สาวของเขาล่ะ พวกคุณทำอะไรกับเธอ ฉันไม่เห็นเธอมานานแล้ว เธอไปไหน"

เธอถามเกี่ยวกับแสงดาว

เพราะในช่วงเวลานี้ตั้งแต่เธอถูกจับที่นี่ เธอไม่เคยเห็นเธออีกเลย

แต่คนญี่ปุ่นไม่มีความอดทนที่จะตอบเธอ เขาพูดทิ้งท้ายว่าให้เธออยู่ดีๆ ไม่เช่นนั้นเขาไม่สามารถรับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น

จากนั้นเขาก็จากไป

เส้นหมี่ตัวสั่นด้วยความโกรธ

แต่ในใจลึกๆ เธอทำอะไรไม่ถูกเลย

และที่สำคัญที่สุด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วเธอจะช่วยแสงดาวได้อย่างไร

เส้นหมี่มองดูสาวใช้ชาวญี่ปุ่นที่รับใช้เธออย่างเย็นชา

"ฉันอยากกินข้าว"

"ได้ค่ะ คุณเส้นหมี้"

เมื่อสาวใช้ได้ยินว่าเธอเต็มใจจะกิน เธอก็ดีใจมาก ทันใดนั้นสาวใช้สองคนก็เดินไปเอาอาหารให้เธอ

เส้นหมี่มองอย่างว่างเปล่า จนกระทั่งทั้งสองหายลับไปที่ประตู เธอก็ลุกขึ้นจากม้านั่งหินในลานบ้าน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง

"คุณเส้นหมี่ มีอะไรให้ช่วยไหม"

"อืม ฉันอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า เข้ามาสิ"

ครั้งนี้เส้นหมี่พูดภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน ทำให้สาวใช้ที่ตามมาตกตะลึงทันที

แต่เส้นหมี่ไม่ได้มองเธอ แต่หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เธอเปิดตู้เสื้อผ้า และหยิบชุดกิโมโนออกมา

เป็นเรื่องแปลกที่จะบอกว่าหลังจากที่เธอถูกคุมขังที่นี่ อาหารและเสื้อผ้าก็ดูไม่เหมือนนักโทษเลย ดูสิ แม้แต่ชุดกิโมโนก็เตรียมไว้ และมันไม่ใช่ผ้าธรรมดาขนาดนั้น

"ฉันใส่ไม่เป็น ช่วยหน่อยได้ไหม"

"ได้ค่ะ"

สาวใช้เข้ามาทันทีอย่างดีใจ

แต่ทันทีที่เธอไปถึงด้านข้างของหญิงสาว ทันใดนั้นก็มีบางอย่างเหมือนจะแทงเธอที่เอวของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป