ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 54

แล้วตอนนี้จะทำยังไงดีล่ะ? เธอจะพบกับคุณท่านไม่ได้ เธอยังไม่ทันได้เตรียมตัวที่จะพบกับเขา อีกอย่าง ตกลงกันแล้วว่าชายโฉดคนนั้นจะเป็นคนพาเธอไปพบเขาเอง แบบนี้ ทำตัวเป็นผู้ที่ยอมรับผิดเอง จะดูเป็นทางการกว่า คุณท่านเห็นแล้ว จะต้องไม่โกรธมากถึงขนาดนั้นแน่นอน

เส้นหมี่ทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้คิดเลยสักนิดก็เตรียมที่จะหนีออกไป

“คุณเส้นหมี่ คุณจะไปไหนน่ะ?"

“หา? คือว่า......ฉันนึกขึ้นมาได้ว่ามีธุระ ต้องกลับไปก่อน อีกเดี๋ยวค่อยมาใหม่” เส้นหมี่จะไม่หยุดฝีเท้าลงก็ไม่ได้ เธออธิบายอย่างอ้อยอิ่ง

เธอคิดแบบนี้จริง ๆ หลบไปก่อน รอจนคุณท่านจากไป แล้วค่อยกลับมา

ทว่าป้าญาคนนี้ ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร? ถึงได้รั้งเธอเอาไว้

“คุณเส้นหมี่ คุณท่านของพวกเรากำลังจะมา ครั้งนี้คุณได้ช่วยคุณชายเล็กของพวกเราเอาไว้ และดูแลเขามาตลอด คุณอยู่รอพบท่านหน่อยเถอะ เขาเป็นคนดีมากเลยล่ะ เชื่อว่าเมื่อรู้เรื่องราวของคุณ จะต้องขอบคุณคุณมากเลยแน่ ๆ”

คนรับใช้คนนี้ จู่ ๆ ก็เหมือนได้กลายเป็นอีกคน ดูกระตือรือร้นกับเส้นหมี่มากเลยล่ะ

เส้นหมี่รู้สึกสงสัยขึ้นมาแวบหนึ่ง

แต่ทว่า ในเวลานี้ เธอก็ไม่มีอารมณ์จะมาวิจัยคนคนนี้

“ไม่หรอก ก็แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่เป็นไร ฉันไม่อยู่รอพบท่านหรอก กลับไปก่อนดีกว่า” พูดจบ เส้นหมี่ก็กำลังจะวางถ้วยในมือลง และเตรียมจะจากไป

ป้าญาเห็นดังนั้น ก็พลันเข้ามาดึงเธอเอาไว้

เห็นว่ากำลังจะดึงเธอเอาไว้ได้ ในตอนนี้เอง ร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งก็ได้ปรากฏขึ้น

“พวกคุณทำอะไรกันอยู่?” เป็นชินจัง ตั้งแต่ที่เส้นหมี่ได้พูดถึงโรงเรียนอนุบาล เขาที่ขังตัวเองเอาไว้ในห้องมาตลอดเที่ยง คิดไม่ถึงว่าจะได้ออกมาในตอนนี้

“ชินชิน คืออย่างนี้นะ น้านึกขึ้นมาได้ว่าอยู่ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย อยากจะกลับไปก่อน ตอนเย็นค่อยกลับมา หนูดูซิว่าได้หรือเปล่า?”

“......”

ชินจังไม่ได้พูดอะไร

แต่ว่า ไม่มีใครรู้ว่า เขาไม่ได้ลงมาโดยบังเอิญ แต่เขาได้ยินตั้งแต่ตอนที่อยู่ด้านบนแล้วว่าคุณปู่จะมา และได้ยินที่หม่ามี๊มีปากเสียงกับคนใช้ที่น่ารังเกียจคนนี้อย่างร้อนใจ

จากนั้นเขาก็ได้ลงมา

ทำไมหม่ามี๊ต้องลนลาน? รีบที่จะกลับไปด้วย?

หรือว่า......หม่ามี๊กลัวที่จะพบกับคุณปู่ในตอนนี้?

เพราะว่าตอนนั้นหม่ามี๊ได้โกหกหกคุณปู่ว่า หม่ามี๊ได้ตายไปแล้ว? ยังมี เรื่องที่หม่ามี๊ได้แอบเอาคิวคิวและน้องรินจังไป?

ชินจังเหลือบมองหม่ามี๊ด้วยสายตาเย็นชาที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ไม่นาน เสียงของเด็กน้อยก็ได้ดังขึ้นมา: “ห้ามให้เขาเข้ามา!”

“หา?”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ไม่เพียงแค่เส้นหมี่ที่กำลังเดินออกไปได้หยุดฝีเท้าลงทันที แม้แต่ป้าญา ก็ได้มองไปที่เขาด้วยท่าทางตกตะลึง

“คุณชายเล็ก คุณ......คุณว่ายังไงนะ? คุณบอกว่าไม่ให้ใครเข้ามาเหรอ?”

พูดอยู่หลายนาที จริงอย่างที่คิด เป็นเหมือนกับที่เส้นหมี่ได้คาดการณ์เอาไว้จริง ๆ ชายชราเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมก้มหัวง่าย ๆ สุดท้ายเจ้าตัวเล็กก็ยังคงล้มเหลว

เส้นหมี่: “......”

ผ่านไปสักพัก ถึงได้ย่อตัวนั่งลงที่ด้านหน้าใบหน้าเล็ก ๆ ที่เกือบจะกลายเป็นน้ำแข็งของเจ้าตัวเล็ก และปลอบประโลมอย่างระมัดระวัง: “ไม่เป็นไร ชินชิน ท่านจะมาก็ให้ท่านมา น้าไม่เป็นไรหรอก”

“แต่ผมเป็น! ผมไม่อยากเห็นหน้าเขา”

คิดไม่ถึงว่า เจ้าตัวเล็กจะกัดฟันและพูดคำพูดอันเป็นที่น่าตกใจแบบนี้ออกมา!

เพราะฉะนั้น เธอเข้าใจความหมายผิดไปงั้นเหรอ? ลูกชายไม่ได้กำลังช่วยเธออยู่ แต่เป็นเพราะตัวเขาเองไม่อยากเจอกับชายชราคนนั้น?!!

เส้นหมี่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“ขับรถเป็นไหม?”

“เอ๊ะ?”

“ขับเป็นก็ไปกับผม!”

ชินจังพูดออกมาอย่างเฉยเมย จากนั้นก็ก้าวเท้าเล็ก ๆ ขึ้นไปชั้นบน เส้นหมี่ยังคงตกอยู่ในความตกตะลึง จนกระทั่งไม่นานเธอก็ได้เห็นเขากลับลงมาอีกครั้ง ในมือเล็ก ๆ ยังได้ถืออะไรบางอย่างเอาไว้ ถึงตอนนี้เธอถึงได้ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

ลูกชาย ลูกเก่งแบบนี้ พ่อของลูกรู้หรือเปล่า?

สุดท้ายแล้วเส้นหมี่ก็ได้หนีไปพร้อมกับเจ้าตัวเล็ก สิบนาทีหลังจากนั้น เมื่อในที่สุดเธอก็ได้ขับรถเฟอร์รารี่สีน้ำเงินที่เท่สุด ๆ ออกมาจากที่จอดรถของคฤหาสน์ เธอก็ดีอกดีใจจนตัวแทบจะระเบิด!