ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 578

“พี่สาว คุณก็มาคนเดียวหรือคะ”

“อะไรนะ”

เส้นหมี่หันไปมองนิ่งๆ จึงพบว่า ตำแหน่งที่เธอนั่งอยู่แถวนี้ ยังมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย อายุน่าจะประมาณ 7-8ขวบ

เวลานี้ มองมาที่เธออย่างน่าสงสาร

เส้นหมี่：“……”

ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่าแววตาแบบนี้ แทงใจมาก เธอจึงเบนหน้าหนีไป มองไปยังทางอื่น

ตัวเธอเองก็น่าเวทนาเกินพอแล้ว

ทำไมยังต้องมาเห็นเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารอีก

“ไม่ใช่หรอก”

“ต้องใช่แน่ พี่สาว คุณดูสิคุณไม่มีกระเป๋าเดินทาง อีกทั้งหน้าผากของคุณยังมีบาดแผล ถ้าคุณมีคนที่รักคุณ คุณก็คงไม่เป็นเหมือนฉันแบบนี้หรอก วันที่อากาศหนาวเหน็บแบบนี้ ยังมาอยู่ที่นี่”

สาวน้อยคนนี้มองออกอย่างทันที พูดว่าเธอนั้นก็เหมือนเธอ ต่างเป็นคนที่ไม่มีคนรัก

ใบหน้าของเส้นหมี่ซีดแล้วซีดอีก

เธอไม่มีคนรักเหรอ?

ความจริงแล้ว ไม่มีคนรัก

ไม่อย่างนั้น วันนี้เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรล่ะ?เหมือนอย่างที่สาวน้อยคนนี้พูด ไม่มีคนเป็นห่วง วันที่อากาศเหน็บหนาวแบบนี้ บนร่างกายยังมีบาดแผลอีก

ยังมีอีก วิลล์ เมสันคนนั้นก็พูดถูก เธอไม่ได้ถูกเขาใส่ใจแม้แต่น้อย ไม่งั้น วันที่อากาศเลวร้ายขนาดนี้ ชีวิตของเธอ ยังไม่สำคัญเท่ากับสัญญาฉบับหนึ่ง

เส้นหมี่เหมือนจะร้องไห้ออกมา ในที่สุดก็กลั้นไว้ไม่อยู่ น้ำตาร่วงหล่นลงมา

“พี่สาว?”

“ใช่ คุณ......คุณพูดไม่ผิดสักนิด พี่สาวไม่มีคนชอบ ไม่มีคนรัก ดังนั้น......ถึงถูกทิ้งไว้ที่นี่”

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เหมือนได้เจอคนที่หัวอกเดียวกันแล้วได้ระบายออกมา วินาทีนี้ เธอที่นั่งอยู่ข้างๆสาวน้อยที่อายุไม่เกิน7-8ขวบ วินาทีนี้ หยดน้ำตากลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว

ความอดสูของผู้ใหญ่ ความจริงแล้วเป็นช่วงวินาทีสั้นๆ

สาวน้อยตกใจขึ้นมาอย่างมาก

เธอคิดไม่ถึงว่า พี่สาวคนนี้จะถูกเธอพูดจนร้องได้ออกมาจริงๆ

“พี่สาว คุณอย่าเสียใจไปเลย ไม่มีอะไรหรอก คนอื่นไม่รักพวกเรา พวกเราสามารถรักตัวเองได้”

“อะไรนะ”

เส้นหมี่ที่กำลังสะอื้น เบิกตาทั้งสองข้างที่ยังแดงๆเหมือนกระต่ายจ้องมองไปยังสาวน้อยคนนี้

เด็กผู้หญิงคนนี้อธิบายกับเธอเหมือนคนที่โตแล้ว：“ก็คือพวกเราต้องทำดีกับตัวเอง คุณดูสิ ฉันจึงซื้อของอร่อยๆอย่างมากมายให้ตัวเอง พวกเขาเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี่คนเดียว ฉันจึงใช้เงินของพวกเขาจนหมด”

เส้นหมี่：“……”

น้ำตายิ่งร่วงลงมามากกว่าเดิม

เธอไม่ชอบสาวน้อยคนนี้เลย แทงใจมากเกินไปแล้ว

แสนรักรีบตามมาถึงที่นี่อย่างร้อนรน จึงมองเห็น ภาพเบื้องหน้าแบบนี้

อาคารผู้โดยสารที่กว้างใหญ่ที่ดูว่างเปล่า มีเงาของร่างใหญ่กับร่างเล็กสองคนที่กำลังถือถ้วยไอศกรีมนั่งอยู่บนม้านั่งยาวๆ เหมือนคนที่ไม่รู้จักเหน็บหนาว กินเข้าไปหนึ่งคำ หยดน้ำตาก็ร่วงลงมาสองเม็ด

“คุณดีขึ้นหรือยัง”

“ยัง......เลย คุณล่ะ”