ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 581

คิดไม่ถึงเลยว่า เขากลับยื่นข้อเสนอนี้ออกมา

ทันใดเส้นหมี่ก็เข้าใจทั้งหมดแล้ว

ที่แท้ที่เขาไปตั้งนาน ก็เพราะว่าไปหาที่สบายๆให้ตัวเองงั้นเหรอ? เสียดายที่เมื่อกี้เธอ......

เส้นหมี่จึงโมโหขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

“ไม่ไป อยากไปคุณไปเอง！”เธอสลัดมือเขาออก หลังจากนั้นนั่งลงอีกครั้งอย่างหน้าตาขุ่นเคือง

แสนรักหน้าซีดขาวขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นั่งลงข้างๆติดกับเธอต่อไป

ทรมานมาตั้งนาน ถือว่าสงบลงสักที

เส้นหมี่มองไปที่นอกหน้าต่างสักพัก หลังจากนั้นรู้สึกเมื่อย เธอจึงเบนสายตากลับมา พิงไปที่พนักพิง เตรียมที่จะพักผ่อนสักหน่อย

นึกไม่ถึงว่า เธอพึ่งจะพิงลง กลับรู้สึกถึงความเย็นที่อยู่ทางด้านขวาที่น่าหวาดกลัว

นี่คือ?

เธอจึงรีบหันไปมองทันที

กลับเป็นผู้ชายคนนี้！！

เขาไม่ขยับ เชื่อฟังเธอแล้วนั่งอยู่ที่นั่นอย่างว่าง่าย แต่ว่า ที่หน้าผากของเขา เหงื่อกำลังซึมออกมาไม่หยุด จนจะทำให้เสื้อด้านในของเส้นหมี่ที่อยู่ในเสื้อโค้ตอีกทีเปียกขึ้นมาอยู่แล้ว

“แสนรัก คุณเป็นอะไร”

เธอหน้าซีดขึ้นมาทันที ทันใดก็เรียกสติเขาให้กลับคืนมา

แต่ว่า แสนรักในตอนนี้ สติสัมปชัญญะไม่ค่อยชัดเจนดีนัก

เขาลืมตาขึ้นมา มองเห็นเธออย่างเลือนราง ทันใด มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหงื่อก็จับเธอเอาไว้：“คุณภรรยา คุณ......อย่าไป......”

ในเวลาแบบนี้ เขายังคิดถึงเรื่องนี้อยู่อีก

เส้นหมี่โมโหจนอยากจะร้องไห้ออกมา

จึงรีบพยุงเขาขึ้นมาจากที่นั่ง เธอรีบร้องขอความช่วยเหลืออย่างร้อนรน ：“ทุกท่าน ใครสามารถมาช่วยฉันได้บ้าง สามีของฉันอาการไม่ค่อยดี ต้องรีบพาเขาไปที่ขบวนห้องอาหารด้านโน้น”

ตะโกนออกไปหนึ่งประโยค คนในขบวนก็ถือว่ามีน้ำใจ

ทันใด พวกเขาก็มาช่วยเธอพาเขาไปที่ขบวนห้องอาหารแล้ว

คนที่รักความสะอาดอย่างรุนแรง จึงมีปฏิกิริยาออกมาอย่างนี้

เพราะว่า อาการแบบนี้ก็เหมือนกับโรคกลัวที่แคบ เมื่อไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ชอบ ร่างกายของเขาก็จะแสดงปฏิกิริยาบางอย่างออกมา

อีกทั้งเมื่อปฏิกิริยานั้นแสดงออกมาแล้วถ้าไม่ได้รับการแก้ไข

งั้นอาการก็จะเหมือนกับโรคความกลัวอะไรบางอย่าง จะสูญเสียสติสัมปชัญญะ จนสุดท้ายก็จะหมดสติไป

เส้นหมี่ใช้เวลาสิบนาทีเต็ม ถึงใช้เข็มในมือ ทำให้ชายหนุ่มคนนี้ฟื้นคืนมา

“โอเค ฟื้นคืนมาก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว คุณคะ ฉันช่วยไปทำน้ำหวานมาให้เขาดีไหม”

พนักงานบนรถไฟฟ้าความเร็วสูงได้เห็นดังนั้น หลังจากนั้นจึงโล่งอกไป ยังถามออกมาด้วยความเอาใจใส่ว่าต้องการบำรุงไอ้คนนี้สักหน่อยไหม?

บำรุงอะไรล่ะ?

ให้เขาคอแห้งตายไปซะ

ความใจสั่นของเส้นหมี่ยังไม่ทันได้มลายหาย เมื่อมองเห็นดวงตาทั้งสองนี้เปิดเปลือกตาออกมา ก็โมโหขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่อีกครั้ง

แต่ในที่สุด สุดท้ายแล้วเธอก็พยักหน้าลง：“ค่ะ ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ”

พนักงานจึงรีบไปจัดการแล้ว