ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 582

ที่แท้ เพราะว่าเรื่องนี้

ที่แท้ เขารู้เรื่องตั้งนานแล้ว！

ทั้งร่างของเส้นหมี่ไม่ขยับเขยื้อน ความหวาดกลัวกำลังปกคลุมลงมาบนศีรษะของเธอ แม้แต่ความนึกคิดในขั้นพื้นฐาน ก็ไม่ทำงานแล้ว

“คุณภรรยา？”

แสนรักค้นพบความผิดปกติของเธอ ทันใด ใจของเขาก็หล่นร่วงลงไป

หรือว่า พวกเขามีเรื่องอะไรกันจริงๆ?

เขาไม่พูดอะไรอีก

เวลาไม่กี่วินาที ในขบวนห้องอาหารนี้ ทั้งสองที่นั่งอยู่ที่นั่น เงียบจนแม้แต่เข็มเล่มหนึ่งหล่นลงยังได้ยิน บรรยากาศ กดทับลงมาเหมือนว่าพายุฝนกำลังจะมาในเร็วๆนี้

จนพนักงานคนนั้นถือน้ำหวานที่ทำจากน้ำตาลอ้อยเข้ามา

“พวกคุณนี่คือ?”

เขาเองก็รู้สึกถึงความกดดันอย่างรุนแรงที่ถูกสาดเข้ามา ทันใดก็ขนลุกขึ้นมา

ยังดี หลังจากที่คำถามไปคำหนึ่ง ในที่สุดเส้นหมี่ก็ค่อยๆมีสติขึ้นมา

“……อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่คือน้ำหวานจากน้ำตาลอ้อยใช่ไหมคะ ขอบคุณนะคะ”

นิ้วมือเย็นๆของเธอ รับถ้วยน้ำหวานที่ทำจากน้ำตาลอ้อยมาจากมือของเขามา

ถ้วยเซรามิกอันนี้ น้ำหวานจากน้ำตาลอ้อยนี้สำหรับให้แสนรักได้ดื่มฟื้นฟูกำลัง แน่นอนว่าไม่ใช่แบบเย็น

แต่วินาทีนี้ แสนรักยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ กลับพบว่าเธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย นิ้วมือที่กุมถ้วยเอาไว้ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

ภายในใจของแสนรัก ยิ่งหล่นลึกลงไปในหุบเหว

“คุณภรรยา?”

“หืม?”

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมา ตอนที่มองไปยังดวงตาของชายหนุ่ม นัยน์ตาระส่ำระสายอย่างกระวนกระวาย

เธอรวนไปแล้วจริงๆ

แม้แต่ความกล้าที่จะมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้ายังไม่มี

นี่เป็นสิ่งเดียวสิ่งสุดท้าย

เดิมทีเธอนึกว่า หลายวันมานี้ชายหนุ่มทำกับเธอเกินไป เธอโกรธ พร่ำบ่น คับคั่งเสียใจ......

แต่ถึงตอนนี้ เธอได้พบว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นสาเหตุมาจากตัวเธอเอง

อีกทั้ง เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเขาว่าอย่างไร

“ใช่ วันนั้น เขามาหาฉันที่โรงพยาบาลก็จริง แต่ว่า เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดแบบนั้น”

ความคิดในหัวก็กระตุกวูบขึ้นมา ในที่สุดก็กุมน้ำหวานจากน้ำตาลอ้อยถ้วยนั้นเอาไว้แล้วเริ่มอธิบายกับเขา

แสนรักไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

วินาทีแม้แต่ลมหายใจเขายังกลั้นเอาไว้ เพื่อที่จะรอให้เธออธิบายออกมาให้จบ

“วันนั้น ฉันไม่รู้ว่าแม่ของเขาพูดอะไรกับเขา เขาถึงได้วิ่งมาหาฉันที่โรงพยาบาลอย่างบ้าคลั่ง พูดว่าต้องขอบคุณฉันที่ขอร้องให้คุณปล่อยเขาไป！”

“……”

“ตอนนั้นฉันปฏิเสธไป เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน แต่เขาบอกว่า แม่ของเขาได้เอาเรื่องทั้งหมดบอกกับเขาแล้ว ฉันกระวนกระวายมาก ฉันเกรงว่าเรื่องนี้เมื่อคุณรู้เข้าแล้วจะโมโหขึ้นมา เขายังจะตามติดฉันไปอยู่อย่างนี้ ดังนั้น ฉันจึงไม่กล้าบอกกับคุณมาโดยตลอด”