ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 605

“ชั้นศาล”

เนติได้ฟังคำพูดของเธอ ทันใดสีหน้าก็เปลี่ยนไป：“คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือยังไง หลักฐานแบบนี้ แสนรักจะเอาเทปต้นฉบับให้กับพวกเขาอย่างนั้นเหรอ”

ฐานิษ：“……”

หนึ่งวินาที สีหน้าก็ซีดจางเหมือนกับกระดาษ

แต่ในสายโทรศัพท์ คุณหญิงท่านคนนี้ยังไม่ยอมแพ้ ทั้งๆที่เมื่อสักครู่ยังให้รางวัลกับเธอ แต่แวบเดียว เธอก็รังเกียจขึ้นมาอย่างมาก ในน้ำเสียงนั้นดูผิดหวังเป็นอย่างมาก

“เรื่องที่ให้ทำก็ทำไม่สำเร็จ ยังทำให้เรื่องราวแย่ไปกว่าเดิม เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำไม่สำเร็จ คุณยังคิดว่าฉันจะมีความหวังอะไรกับคุณอีก ตอนที่ถ่ายรูปนั้น พยายามอย่างเป็นพิเศษ ทั้งยังมีแผนการ ตั้งใจเลือกรูปที่เสียดแทงลูกชายของฉันมา ทำไมล่ะ คุณคิดจะทำให้เขาเกิดความเกลียดชังผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา แล้วคุณก็จะสามารถเข้ามานั่งตำแหน่งคุณผู้หญิงของเขาได้แล้วอย่างนั้นหรือ”

คำพูดนี้ พูดออกมาอย่างทิ่มแทง ดูถูก เกลียด！

ตอนนี้ฐานิษเหมือนถูกตบลงมาอย่างแรง ยืนอยู่ที่นั่นสีหน้าทั้งขุ่นเคืองและซีดขาว อย่าได้ถามว่าหนักหนาขนาดไหน

“คุณหญิง ฉัน......”

“ช่างเถอะ งั้นก็แค่นี้แหละ ไร้ประโยชน์จริงๆ”หลังจากนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็เอาโทรศัพท์“ตึด”วางสายลง

ฐานิษนิ่งอึ้งไป

ผ่านไปสักพัก น้ำตาสองเม็ดใหญ่เท่าเม็ดถั่วเหลืองก็ร่วงลงมาบนใบหน้าอันซีดขาวของเธอ......

——

เส้นหมี่กลับมาที่บ้านตระกูลวชิรนันท์

จริงๆเลย หลังจากกลับบ้านมา ภายในบ้านเละเทะไปหมด ยกเว้นเด็กๆทุกคนต่างถูกส่งออกไปตามหาคน เด็กๆทั้งสามแสดงความหวาดกลัวและความไม่สงบออกมาไม่น้อย อยู่ในบ้านอย่างระมัดระวัง

ไม่กล้าแม้จะส่งเสียงใดออกมา

“อิคคิว รินจัง ชินจัง ทำไมพวกหนูมาอยู่ที่นี่กัน แล้วคุณตาล่ะ”

เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ก็ปวดใจขึ้นมา จึงรีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าอยู่ด้านหน้าของพวกเขาทันที

“หม่ามี๊......”

พวกเด็กๆที่ได้รับความตื่นตระหนกมาทั้งบ่าย ในที่สุดมองเห็นหม่ามี๊กลับมาแล้ว ทันใดแต่ละคน ต่างกระโจนเข้ามาบนร่างกายของเธอ

เส้นหมี่ได้แต่กางแขนออกมากอดพวกเขาเอาไว้แน่นๆ

“ไม่เป็นไรแล้วนะ หม่ามี๊รู้แล้ว พวกหนูไม่ต้องกังวล คุณย่าต้องกลับมาอย่างแน่นอน หืม?”

“จริงเหรอ หม่ามี๊”

“จริงสิ หม่ามี๊ ผมจะบอกคุณว่า คุณตากับคุณป้าพวกเขาทั้งสองไม่ได้ตั้งใจนะ ตอนนั้น คุณตาปกป้องผม คุณป้าถูกชนจนบาดเจ็บ ต่างไม่มีเวลาไปสนใจคุณย่า หลังจากนั้นก็ถูกคนร้ายลักพาตัวไป”

อิคคิวกลัวว่าเส้นหมี่จะโกรธคุณตากับคุณป้า จึงรีบร้อนอธิบายแทนพวกเขา

ชินจังไม่พูดอะไรออกมา แต่ว่ามองดูสีหน้าเขากับน้องชายแล้ว เชื่อว่า ภายในใจของพวกเขาตอนนี้คิดเหมือนกัน

เส้นหมี่ทั้งปวดใจและรู้สึกผิด ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าน้อยๆของทั้งสองพี่น้อง เธอพูดปลอบใจพวกเขา：“ฉันเข้าใจแล้ว พวกหนูไม่ต้องกังวลนะ พวกเราไม่โทษพวกเขาเลย แด๊ดดี้ก็ด้วย”

พวกเด็กๆจึงโล่งอกไป

หลังจากนั้น เส้นหมี่จึงพาพวกเขาเข้าไป ไปหาคนตระกูลหิรัญชาถามดูสถานการณ์

แต่ว่า สิ่งที่ยังทำให้ภายในใจขุ่นมัว จนถึงตอนนี้แล้ว ยังไม่มีข่าวคราวอะไรของภารานินเลย