ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 606

ถ้าตระกูลเทวเทพพาตัวภารานินไปจริงๆ ถ้าอย่างนั้นมันไม่ใช่เป็นเรื่องดีแน่นอน

สมัยนั้นภารานินคือคนที่เคยถูกตระกูลเทวเทพสังหาร จู่ ๆ ก็โผล่มา พวกเขาจะมีความโกรธแค้นขนาดไหน ไม่ต้องคิดก็น่าจะรู้

และถ้าหากยังรู้อีกว่าเธอยังให้กำเนิดลูกในท้องออกมาคนหนึ่งด้วย สิ่งต่อไป ก็คาดว่าจะยิ่งน่ากลัวมากขึ้น ไม่เพียงแต่ตัวภารานินเพียงคนเดียว ยังเกี่ยวโยงมาถึงตัวของแสนรักด้วย

เส้นหมี่รู้สึกหน้ามืดไปชั่วขณะ

เธอไม่คาดคิดเลยว่า ป้องกันแค่ไหน สุดท้ายตระกูลเทวเทพก็บุกมาหาถึงหน้าประตูเอง！

“งั้นตอนนี้คุณรู้ไหมว่าพวกเขาพาเธอไปไว้ที่ไหน?”

เส้นหมี่ถึงแม้จะไม่ยินยอม แต่ในเวลานี้ ที่อะไรก็วุ่นวายไปหมด เธอก็เลยขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน เอ่ยปากถามผู้หญิงคนนี้ไปหนึ่งประโยค

ผลคือ เมื่อผู้หญิงคนนี้ได้ยินแล้ว ก็หัวเราะ : “หมี่ เธอคิดว่าน้าของเธอมีความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาพาเธอไปไว้ที่ไหน?”

“……”

“แต่ ถ้าเธออยากจะรู้ ฉันช่วยเธอสืบหาได้ หรือแม้แต่ช่วยเธอออกมา ก็ได้เหมือนกัน”

“จริงเหรอคะ?”

ทันใดนั้นเส้นหมี่รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก และลืมไปเลยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนอย่างไร

เนติก็ยิ่งดีใจมากกว่า: “แน่นอนสิ เอาอย่างนี้ เธอให้เวลาฉันครึ่งชั่วโมง ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

จากนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็วางสายโทรศัพท์

เส้นหมี่ก็ยิ่งปลาบปลื้มใจยิ่งนัก สักพัก เธอถึงจะวางโทรศัพท์ลง

ผู้หญิงคนนี้ กำลังช่วยเธอจริงๆเหรอ?

ก็อาจจะจริงก็ได้นะ

เธอปลอบใจตัวเองให้เชื่อใจ ถ้ามัวแต่สงสัยในเวลานี้ เธอมาถึงทางตันแล้วจริงๆ

ถ้าหากเป็นตระกูลเทวเทพ เธอไม่มีหนทางใดแล้วจริงๆ

ดังนั้น เธอจึงอดไม่ได้ที่จะมีความหวังแม้เพียงริบหรี่ อย่างไรเสียมันก็แค่ครึ่งชั่วโมง ก็ถือเสียว่าสิ้นเปลืองเวลาจุดในนี้ไป

เส้นหมี่จึงตัดสินใจแบบนี้

ในตอนนั้น ด้านหนึ่งเธอก็ยุ่งอยู่กับทำอาหารค่ำให้กับเด็ก อีกด้านหนึ่งก็รอข่าวอย่างใจจดใจจ่อ

แต่ในเวลานี้ ไม่มีข่าวใดๆมาจากทางแสนรักเลย

ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นจะกลับมา

“หมี่ ทางแสนรักมีข่าวอะไรมาบ้างไหม?” ตอนที่กำลังทำอาหารอยู่ ดิลกก็กลับมา เดินมาถึงด้านหน้าของเส้นหมี่ เขาก็รีบถามอย่างร้อนใจ

เส้นหมี่รีบส่ายหัวทันที: “ยังเลย ทางนั้นล่ะ? หาเจอหรือยัง?”

“ก็ไม่มี”

ดิลกที่เหงื่อท่วมหน้า ได้ฟังคำนี้ สีหน้าก็ยิ่งเศร้าใจ ก็เพราะว่ากังวลจะโดนแสนรักตำหนิ จึงมีความกลัวนิดหน่อย

ภารานินหายตัวไป อันที่จริงเขาต้องเป็นคนรับผิดชอบ เพราะว่า วัยรุ่นที่เข้ามาคุยกับเขาในสวนสาธารณะ ถ้าหากเขาสังเกตให้ละเอียดสักหน่อย ก็จะรู้ว่า เขาคนนั้นมีจุดประสงค์ที่จะเข้าใกล้พวกเขา

ดิลกคิดแล้วก็เสียใจเป็นอย่างมาก