ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 617

เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ยิ่งกลัวมากขึ้น เธอไม่ได้เรียกเขาอีก แต่ชะเง้อมองไปตามสายตาอันยากจะหยั่งลึกของเขาทั้งสองข้าง ที่กำลังจ้องดูคนที่นอนอยู่บนเตียง

ผลคือ เมื่อม่านตาของเธอห่อตัวลงอยากหนัก เธอมองเห็นมือคู่หนึ่งที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

นั่นคือภารานิน!

คุณแม่สามีของเธอคนนี้ ถึงแม้ว่าจะมีอายุเยอะแล้ว แต่เพราะว่าหลายปีมานี้ ถูกธนากรจับขังไว้ในห้องใต้ดิน ก็ไม่เคยทำงานหนักใดๆ

ดังนั้น นิ้วมือของเธอ ยังคงสวยเรียวมาก หลังจากที่ล้างสะอาดแล้ว ก็เหมือนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทุกครั้งที่เส้นหมี่มองเห็นมือคู่นี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมทุกครั้ง

สมองของเส้นหมี่เกิดเสียง “วิ้ง” ขึ้นมา

เหมือนกับจะล้มลุกคลุกคลาน เธอก็พุ่งเข้าไปที่หน้าเตียงคนไข้ จากนั้นก็ยื่นมืออันสั่นค่อยๆ เปิดผ้าสีขาวที่ปิดอยู่บนใบหน้าของคนคนนี้ออก

“แม่.......”

เธอปิดปากตัวเองไว้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาเม็ดโตก็ไหลร่วงลงมาจากดวงตาของเธอ ราวกับถูกสายลูกปัดที่ถูกตัดสายออก

เป็นภารานินจริงๆ ด้วย!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอจริงๆ เหรอ!!

แต่ คนที่เธอจ้างมาบอกกับเธอชัดเจนว่า นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นบนขบวนรถไฟนั้น แล้วทำไมตอนนี้ผู้ชายคนนี้ถึงได้มาเฝ้าอยู่ที่นี่ล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เส้นหมี่รู้สึกว่าหัวใจทั้งดวงของเธอกำลังถูกบางสิ่งบางอย่างกรีดขาดออกจากกัน

นานมาก กว่าเธอจะค่อยๆ เปิดผ้าขาวผืนนี้ออกมาทั้งหมดแล้ว จากนั้น คราวนี้ ในที่สุดเธอก็เห็นชัดเจนว่ามีรอยกระสุนปืนอยู่ที่หน้าอกของผู้หญิงคนนี้

“คุณนาย คุณนายท่านเขาเสียชีวิตจากกระสุนลูกนี้ ก็เพื่อช่วยท่านประธานไว้”

ไม่รู้ว่าดลธีเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็ยืนอธิบายให้ฟังด้วยความเจ็บปวดใจอยู่ที่ประตูทางเข้า

กันลูกกระสุนปืน?

ทำไมถึงกันลูกกระสุนปืน? อยู่ดีๆ ภารานินทำไมต้องไปกันลูกกระสุนปืนให้เขาล่ะ?

เส้นหมี่รีบหันหน้ากลับไปถามเขา : “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อวานพวกคุณ... เมื่อวานไปที่ไหนมากันแน่?”

“เมื่อวาน.....”

“ลากเธอออกไปให้พ้น!”

ทันใดนั้น ผู้ชายที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรอยู่บนเก้าอี้ ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

น้ำเสียงแหบแห้ง แฝงด้วยความเด็ดขาดและดุดันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน สองคนในห้องผู้ป่วยที่ได้ยินถึงกับตกตะลึง

เส้นหมี่ คือเข้าใจว่าตัวเองฟังผิดไป

เขาให้คนลากตัวเธอออกไป?

แล้วดลธีล่ะ?

ก็จ้องมองดูที่ BOSS คนนี้ของเขา และแสดงให้เห็นถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงง

“พี่ชาย พี่อย่าเสียใจ ฉันรู้ เมื่อวานฉัน.....” เส้นหมี่ค่อยๆ เรียกสติกลับมา เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้คิดว่าหลังจากที่ภารานินเกิดเรื่องแล้ว ตัวเธอเองไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไรเลย