ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 618

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ถูกดลธีลากตัวออกไปจากห้องผู้ป่วย

“คุณนาย คุณนายท่านเพิ่งจะเสียไป ตอนนี้ท่านประธานอารมณ์ยังคงไม่คงที่ เขาไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายคุณอย่างแน่นอน ก็คือเพราะเรื่องเมื่อเช้านี้ มันกะทันหันกับเขาจนเกินไป คุณอย่าคิดมาก รอให้เขาใจเย็นลงก่อน”

หลังจากดลธีพาเธอออกมาอยู่ด้านนอกแล้ว เห็นเธอยังคงร้องไห้ไม่หยุด ดังนั้นจึงอธิบายให้เธอฟัง

เส้นหมี่สั่นไปทั้งตัว ทั้งสองมือกำกระเป๋าไว้แน่น และบีบนิ้วจิกเข้าไปในฝ่ามือของเธอ แม้แต่เส้นเอ็นก็ดูเหมือนจะขาดแล้ว

เธอไม่เคยมีความหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน

และก็ไม่เคยเสียใจขนาดนี้มาก่อนด้วย

แต่ หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ของบอดี้การ์ด อย่างน้อย เธอก็ยังคงสบายใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

“ฉัน....ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายเขาจริงๆนะ ยิ่งไม่มีความคิดที่จะให้เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ของเขา”

“ผมรู้ เพียงแค่ เรื่องของเมื่อคืนมันรุนแรงกับเขาจนเกินไป เดิมทีคุณนายท่านก็บ้าๆบอๆ ในก้นลึกของหัวใจท่านประธาน ก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ขึ้น อาจจะ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนแม่ลูกค่อนข้างบอบบาง”

“แต่ เรื่องบนรถไฟขบวนนั้นเมื่อคืน เมื่อคนตระกูลเทวเทพจะทำร้ายท่านประธาน เธอกลับมาบังตัวเขาไว้ด้านหน้าโดยไม่ลังเลอะไรเลย! ถึงต่อให้เป็นใคร ใครก็รับเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอกครับ”

ตอนที่ดลธีพูดถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของเขาฟังดูหนักแน่นมาก

ราวกับว่ามีหินก้อนใหญ่ทับเขาไว้ จนแทบจะหายใจไม่ออก

น้ำตาจากดวงตาทั้งสองข้างของเส้นหมี่ก็ร่วงลงมาอีกครั้ง

สักพัก เธอถึงจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสะอื้น : “ดังนั้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาเป็นใคร?”

ดลธีพยักหน้า : “ตอนแรกยังไม่รู้ จนกระทั่งตอนหลังที่รู้ว่าคุณนายท่านถูกคนตระกูลเทวเทพพาตัวไป เขาก็ตามไปจนถึงบนรถไฟขบวนนั้น เขาถึงจะได้เข้าใจ”

“……”

ความเสียใจราวกับถูกมีกรีดเชือดก็กลับมาอีกครั้ง เธอยืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้น อารมณ์ดิ่งลงเหวอีกครั้ง

“ฉัน....ฉันก็ไม่ตั้งใจจะปิดบังเขา ตอนที่ฉันโดนเนติจับขังไว้ที่เจเปน เธอบอกฉันเรื่องนี้ เวลานั้น....เธอขู่บังคับฉันทุกวันว่า จะพูดฐานะที่แท้จริงของเขาออกมา เปิดเผยแล้ว จะทำให้เขากลายเป็นลูกเก็บที่จะถูกคนทั้งโลกหัวเราะเยาะ คุณว่า ฉันจะยังกล้าบอกเขาเรื่องนี้ไหม?”

เธอบอกความจริงนี้กับบอดี้การ์ดคนนี้ด้วยน้ำตาไหลนองเต็มหน้า

นานมากแล้ว ที่ความลับนี้เป็นเหมือนระเบิดลูกหนึ่งที่ถูกฝังอยู่ในใจเธอ มันคอยข่มขู่เธออยู่ตลอดเวลา ให้เธอป้องกันเอาไว้ อันที่จริงเธอช่างหมดแรงแล้วจริงๆ

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พูดออกมาแล้ว ในใจก็รู้สึกสบายขึ้นมากแล้ว

ดลธีฟังจบ ก็ตกใจไปครู่หนึ่ง!

ผู้หญิงคนนี้ ที่แท้คือรู้มาตั้งนานแล้ว?

ถ้าอย่างนั้น ในช่วงเวลานี้ เธอเองก็แบกรับไว้ไม่น้อย อีกทั้ง เกี่ยวกับการตายของคุณนายท่าน ก็ไม่ควรจะโทษเธอจริงๆ สิ่งที่เธอทำทั้งหมด ก็ไม่ใช่เพื่อท่านประธานเหรอ?

ดลธีกลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

หลังจากที่ระบายความโกรธออกไปแล้วเมื่อสักครู่ ในห้องผู้ป่วยนี้ก็เงียบขึ้นมาอีกครั้ง