ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 650

หลังจากทุบไปสองครั้ง ในที่สุดประตูก็เปิดออกเมื่อพนักงานโรงแรมมาพาเธอออกไป

"คุณแสนรัก ขอโทษค่ะ เธอ..."

"ไม่เป็นไร พวกเธอไปเถอะ"

ชายที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวยืนขี้เกียจอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นพนักงานรีบเข้าไปขอโทษ เขาก็โบกมือเบาๆ แล้วบอกให้พวกเขาไป

เส้นหมี่จ้องไปครู่หนึ่ง

เธอนึกไม่ออกจริงๆว่าพ่อของเธอจะอยู่หรือจะไป แต่ชายคนนี้ยังสามารถพักในโรงแรมนี้ได้อย่างสบายใจ และแม้กระทั่งอารมณ์ของเขาก็ยังดีมาก

"คุณมาที่นี่ทำไม ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลหรอ"

แสนรักไล่คนออกไป และหันหลังกลับเข้าไปโดยไม่เรียกผู้หญิงที่ประตูให้เข้ามา

เส้นหมี่ยืนอยู่ที่ประตู เมื่อเธอได้ยินคำทักทายอันเย็นชาของเขา เธอก็โพล่งออกมา

"ฉันมาที่นี่ได้ยังไง ไม่รู้หรือไง แสนรักคุณหมายความว่ายังไง พ่อฉันเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นคุณไม่ไปดูหน่อยหรอ อย่าลืมว่าคุณเป็นลูกเขยของเขา!"

เธอรีบเข้าไปถามชายคนนั้นอย่างฉุนเฉียว

แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกหนาวเหน็บอีกครั้งคือผู้ชายคนนั้นไม่ตอบสนองเลย เขาเหลือบมองเธออย่างเย็นชาแล้วโยนผ้าเช็ดตัวแห้งที่เขาเพิ่งใช้ให้เธอ

"ดลธีไม่ได้บอกคุณเหรอ ผมยุ่ง ออกไปไม่ได้"

"ออกไปไม่ได้"

เส้นหมี่โกรธอีกครั้ง เธอโยนผ้าเช็ดตัวออกอย่างแรง โกรธจนตาแดง!

"เมื่อไหร่ที่อย่างอื่นสำคัญกว่าชีวิตพ่อตา แสนรัก คุณรู้จักการลำดับความสำคัญไหม" เธอเหยียดนิ้วของเธอไปที่หน้าอกของเขา

มันไม่ใช่สิ่งที่คนควรจะทำจริงๆ

แต่ชายคนนั้นก็ยังคงไม่เห็นด้วย

"ผมให้ดลธีไปแล้วไม่ใช่หรอ คุณยั่วยวนนังสารเลวบ้านั่นให้เธอวางยาพิษพ่อของคุณอย่างนั้น แต่ตอนนี้คุณกำลังโทษว่าผมไปไม่ทัน คุณไม่คิดว่าคุณกำลังลำดับเวลาผิดบ้างหรอ"

คำพูดที่เย็นชาและไร้ความเห็นอกเห็นใจออกมาจากปากของเขาราวกับสายฟ้าฟาด เสียงดัง "เปรี้ยง"—

เส้นหมี่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

ที่แท้เขาก็รู้แล้วว่าพิษมาจากไหน

ดังนั้นเขาไม่ไปโรงพยาบาล และแสดงความไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ก็ด้วยเหตุผลนี้

ใบหน้าของเส้นหมี่ซีดลง และในที่สุดก็สงบลงเล็กน้อย "ใช่ ฉันแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง แต่ฉันไม่ได้ลำดับเวลาผิด ฉันแค่หวังว่าคุณจะสามารถช่วยฉันได้ คุณเป็นสามีของฉัน ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน แล้วใครล่ะจะมาช่วยฉัน"

จมูกของเธอแสบ และในที่สุด หลังจากที่ความคับข้องใจที่ถูกระงับไว้เป็นเวลานานถูกพ่นออกมา น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที

แสนรัก "..."

ชั่วขณะหนึ่งที่เขาปวดใจจนไม่สามารถถือแก้วไวน์ไว้ในมือได้