ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 655

คนใช้รีบบอกเธอว่าเด็กๆอยู่ที่ไหน

ไปคฤหาสน์เก่า

ก็ดีเหมือนกัน ที่นั่นยังมีคนตระกูลหิรัญชาอยู่ด้วย เธอเชื่อว่าพวกเขาจะดูแลพวกเขาอย่างดี

เส้นหมี่โล่งใจ จากนั้นเธอก็ลงมา และไปที่ทางเข้าเพื่อเปลี่ยนรองเท้าเตรียมออกไป

"คุณผู้หญิง คุณจะออกไปข้างนอกหรือคะ"

"อืม"

"แต่คุณผู้ชายเพิ่งโทรมาบอกว่าอีกสักพักจะกลับมา คุณจะไม่รอเขากินข้าวด้วยกันก่อนออกไปข้างนอกเหรอคะ"

ทันใดนั้นคนใช้ที่ยืนอยู่ที่นั่นก็บอกเธอเรื่องนี้

เส้นหมี่หยุดอยู่กับที่ทันทีราวกับว่าถูกฝังเข็ม!

เขาจะกลับมาเพื่อทานอาหารเย็นหรอ

นี่...พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นทางทิศตะวันตกเหรอ

เธอไม่อยากจะเชื่อ

แต่เท้าเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่เชื่อฟัง หลังจากที่คนใช้พูดคำเหล่านี้แล้ว เธอก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีกต่อไป

ในที่สุดเธอก็กลับมาที่โต๊ะอาหารอย่างเชื่อฟัง

ยี่สิบนาทีต่อมา เธอแปลกใจมากที่ชายที่หลีกหนีจากเธอมาสองวันเต็มๆ ซึ่งอยากจะไปโรงแรมมากกว่ากลับบ้านจะกลับมาจริงๆ

"คุณผู้ชายกลับมาแล้ว!"

หลังจากได้ยินเสียง คนใช้ก็ตะโกนด้วยความตกใจทันที แล้ววิ่งไปรอที่ประตู

หัวใจของเส้นหมี่ก็เต้นแรงเช่นกัน

เธอไม่อยากยอมรับว่าตอนนี้เธอหมดใจแล้ว แต่เมื่อเธอได้ว่าเขากลับมาแล้ว เธอก็อดที่จะใจเต้นอีกครั้งไม่ได้

ราวกับเทียนที่ดับแล้ว แต่จู่ๆก็มีประกายไฟปรากฏขึ้น

ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาที่ประตู และหลังจากนั้นครู่หนึ่งชายร่างสูงสง่าก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับพวงกุญแจรถ

"คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้ว"

"แล้วคุณผู้หญิงอยู่ที่ไหน"

เมื่อแสนรักเข้ามาในขณะที่เปลี่ยนรองเท้าเขาถามก็ถึงเส้นหมี่

เส้นหมี่ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเมื่อได้ยินหัวใจของเธอก็ตื่นเต้นมากขึ้น

"คุณผู้หญิงอยู่ตรงนั้น ฉันบอกเธอว่าคุณจะกลับมาทานอาหารเย็น เธอก็รออยู่ที่นั่นแต่เช้าเลย" คนใช้หยิบเสื้อคลุมที่คุณผู้ชายถอดมา แล้วชี้ไปที่ห้องอาหารด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้นเหลือบมอง จากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไร

ในคฤหาสน์ที่ไม่มีเด็ก จริงๆแล้วค่อนข้างเงียบเหงา เนื่องจากพื้นที่กว้างใหญ่ และบรรยากาศระหว่างพวกเขาสองคนที่หยุดชะงักเล็กน้อยในช่วงสองวันที่ผ่านมา จึงทำให้บรรยากาศแปลกไปเล็กน้อย

แต่หลังจากที่แสนรักเปลี่ยนรองเท้าและล้างมือ เขาก็เห็นว่ามีชามซุปนึ่งอยู่บนโต๊ะอาหาร

อีกทั้งข้าวชามเล็กครึ่งชาม

ปกติเขากินไม่เยอะ

เขากวาดตามิงชามข้าวและหยุดลงบนร่างขาว ความเกร็งชั่วขณะทำให้เขาปวดใจราวกับโดนฝังเข็มมันแผ่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ