ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 717

เมื่อเส้นหมี่กลับมาที่ห้องคนไข้ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น เพราะกลัวว่าผู้ชายผู้ชายคนนี้จะโกรธ และไล่เธอสองแม่ลูกไป

เธอรีบจนเป็นบ้าจริงๆ

เดิมทีเธออยากพาเด็กคนนี้ไปสร้างความประทับใจเมื่อได้เจอเขา แต่ใครจะไปรู้ว่ามันจะจบลงแบบนี้

"แสน...แสนรัก ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพารินจังมาที่นี่ในวันนี้ แต่สุดสัปดาห์โรงเรียนปิด ดังนั้นฉันจึงพาเธอที่นี่เป็นทางเลือกสุดท้าย ฉัน...ฉันคาดไม่ถึงว่าจะวุ่นวายขนาดนี้ ขอโทษจริงๆ"

เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาที่ยังแฝงความโกรธไม่จางหายไป เธอก็ขอโทษเขาอีกครั้งหลังจากคิดอยู่นาน

แต่ผู้ชายคนนั้นไม่สนใจเธอ

เขาไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ ดวงตาที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งจ้องไปที่สิ่งเล็กๆที่ยังคงนั่งพิงร่างกายเขาอยู่

เส้นหมี่ "..."

"ลงไปข้างล่าง!"

"ทำไมล่ะ คุณลุง น้องรินจังจับโดนแขนที่บาดเจ็บของคุณลุงหรอ ถ้าอย่างนั้นหนูจะเป่าให้"

จากนั้นเด็กน้อยก็กอดแด๊ดดี้เหมือนปลาหมึก ฝังหัวเล็กๆของเธอลง แล้วเป่าแขนใหญ่ของพ่อที่ยังมีผ้าพันแผลอยู่ทั้งน้ำลายที่กระเด็นออกมาเล็กน้อย

แสนรัก "..."

หางตากระตุกอย่างรุนแรง!

เขาลังเลที่จะยอมรับว่าในขณะนี้สิ่งเล็กๆที่มีกลิ่นนมทำให้เขาที่เคยแข็งและเย็นชาอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ

"โอเคแล้ว ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าคะ" เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นทั้งหน้าเล็กๆอวบๆอ้วนๆเหมือนตุ๊กตากระเบื้องของเธอ

มุมตาของแสนรักกระตุกสองครั้งอีกครั้ง

เดิมทีมันเป็นเพราะร่างกายของเขาเต็มไปด้วยน้ำลาย และเขารังเกียจมากจนอยากจะปล่อยเธอลงไปทันที แต่สุดท้ายเมื่อเห็นเด็กน้อยที่น่ารักนี้

เขาก็เงียบ

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ

"หมอสวยใส ยาของผู้ป่วยพร้อมแล้ว รีบมารับไปเลยค่ะ"

"ว้าว ได้เลย!"

เส้นหมี่ที่กำลังดูฉากนี้ด้วยความกังวลใจรีบตอบกลับทันที

นี่เป็นเรื่องน่าประหลาดใจจริงๆ

เธอยังคิดว่าชายคนนั้นจะเกลียดชังเด็กมากขึ้นเพราะเรื่องนี้ และเธอก็เตรียมพร้อมรับลูกตอนเขาปล่อยเด็กลงแล้ว

แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเด็กหญิงตัวเล็กที่ไม่กลัวโลกจะเข้าไปยุ่งกับแด๊ดดี้ได้

"คุณแสนรัก...รบกวนช่วยฉันดูลูกหน่อยค่ะ แล้วฉันจะไปรับให้คุณ ขอบคุณ" เส้นหมี่คว้าโอกาสนั้นหนีไป

แสนรัก "..."

มีการระเบิดของความโกรธในก้นบึ้งของหัวใจของเขา และเส้นสีน้ำเงินก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง!