ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 718

เส้นหมี่ออกไปอีกครั้ง

แต่เธอไม่คาดคิดว่าไม่นานหลังจากที่เธอจากไป จู่ๆก็มีคนปรากฏตัวขึ้นนอกห้องคนไข้

"แสนรัก"

เสียงของผู้หญิงที่มีความเศร้าโศกและความปีติยินดีก็ดังขึ้นที่ประตูห้องคนไข้ และสองพ่อลูกที่กำลังกินส้มก็มองไปที่แหล่งที่มาของเสียงทันที

หม่่...มี๊

ดวงตาของรินจังเบิกกว้างราวกับลูกปัดแก้ว!

ดวงตาของแสนรักก็งุนงงเช่นกัน

"เส้นหมี่" เขาพึมพำและเรียกชื่อนั้น รูม่านตาของเขาหดตัวครู่หนึ่ง ใบหน้าทั้งหมดของเขาถูกแช่แข็ง เหลือเพียงสิ่งที่พลุ่งพล่านลึกลงไปในรูม่านตาของเขา

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องคนไข้ ดวงตาเศร้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอย่างรวดเร็ว

"แสนรัก ในที่สุดฉันก็ได้พบคุณ ดีที่คุณยังมีชีวิตอยู่ แสนรัก คุณต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้ไหม"

เธอพูดอย่างเศร้าๆ แล้วเห็นเธอทำท่าหวาดกลัวราวกับว่ามีบางสิ่งที่น่ากลัวกำลังไล่ตามเธออยู่ และเธอก็หายตัวไปอีกครั้งในทันที

แล้วเธอก็ถอยหลังออกไป

แสนรักหยุดนิ่ง

จิตใจของเขาสับสนจริงๆ

เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเส้นหมี่ในบุคลิกภาพนี้

อาจเป็นเพราะตัวละครหลักเจ็บปวดเกินไปเกี่ยวกับความทรงจำนี้ ดังนั้นเขาจึงบล็อกมันโดยอัตโนมัติ และไม่ส่งต่อให้เขา เพื่อที่เขาจะได้มีสมาธิกับการแก้แค้น

แต่เธอมีความชัดเจนในใจของเขา คิ้วและตาของเธอ การขมวดคิ้วและรอยยิ้มของเธอล้วนลึกซึ้งจนเมื่อเธอหายตัวไป เขาจะตามเขาออกไปราวกับเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง

"คุณลุงจะไปไหนคะ"

ในที่สุดรินจังก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และเห็นว่าแด๊ดดี้กำลังเข็นรถเข็นด้วยมือที่ยังไม่แข็งแรงเพื่อตามออกไป

เธอตกใจมากจนหน้าขาวซีด

นั่นไม่ใช่หม่ามี๊!

หน้าหม่ามี๊ยังเจ็บอยู่ ตะกี้หม่ามี๊ยังอยู่ในห้องคนไข้ คนนี้ต้องไม่ใช่หม่ามี๊แน่

เด็กหกขวบรู้สึกไม่ชอบมาพากลจึงรีบคว้าแด๊ดดี้ไว้แน่น

แต่แสนรักซึ่งอยู่ในความกระวนกระวายมองไม่เห็นเธอเลย เมื่อเขาได้ยินเสียงวุ่นวายของเธอ เขาก็อุ้มเธอลงวางบนพื้น

"หลีกไป!"

"..."

เขาพูดเช่นนั้นแล้ววางเธอลงบนพื้น คนตัวเล็กเบะปากแล้วน้ำตาเม็ดโตก็ตกลงมาในทันที

แด๊ดดี้กำลังดุเธอ แง~~~

เธอเศร้ามาก

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด สิ่งสำคัญคือหลังจากที่แด๊ดดี้ทิ้งเธอแล้ว เขาก็ไล่เธอออกไป