ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 720

แสนรักไม่ได้พูด และไม่ถอนมือออกมา

เขาที่นั่งรถเข็นนี้เหมือนหมาป่าโดดเดี่ยว เหมือนผีจากนรก เขาจ้องไปที่คนสองคนนี้ ดวงตามืดมนจนไม่มีแสงสว่าง มันช่างน่ากลัวอย่างมาก!

"คุณปล่อยก่อนสิ"

ในที่สุดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นทัน มองเขาอย่างว่างเปล่าทั้งน้ำตา

แต่ก็เห็นเพียงเขาที่นั่งบนรถเข็นด้วยใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาคู่นั้นที่คมลึกภายในเงาแดดก็เย็นชา เดาอารมณ์ไม่ได้ แสงสีทองที่ตกกระทบตัวเขาก็เหมือนเพิ่มออร่าให้เขา ทำให้เธอรู้สึกเกินจริง

เขาจะทำอะไร

เส้นหมี่คลายนิ้วของเธอเล็กน้อย และในที่สุดก็ปล่อยเขา

"ยังไง...คุณจะช่วยเธอได้ยังไง"

"เรื่องนี้คุณไม่ต้องห่วง คุณแค่ต้องรู้ว่าเมื่อเด็กมาแล้วให้พาเธอออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด รู้ไหม"

เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่หนักกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย

เส้นหมี่กัดริมฝีปากของเธออีกครั้ง

เธอเห็นเขาเข็นรถเข็นเข้าไปใกล้ชายสองคนในชุดดำ "ต้องการแค่ชีวิตของฉันไม่ใช่หรอ ต้องเสียเวลาทำขนาดนี้ทำไม ปล่อยเด็กไป ฉันจะให้!"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…" ในที่สุดทั้งสองก็หัวเราะลั่นที่ราวบันไดบนดาดฟ้าเมื่อได้ยินคำเหล่านี้

"แสนรัก แกยังรู้ตัวอยู่บ้าง โอเค งั้นก็ยกปืนในมือขึ้นแล้วเล็งไปที่หัวของแก ถ้าฉันบอกให้ยิง เด็กคนนี้ ฉันจะคืนให้"

คนพวกนี้ใจร้ายจริงๆ เพื่อไม่ให้เกี่ยวอะไรกับพวกเขา พวกเขายังคิดจะขอให้แสนรักฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ

เส้นหมี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังมองเขาพร้อมหน้าซีดเหมือนกระดาษในทันที เมื่อเห็นเขายกปืนขึ้นในมือ และเล็งไปที่ขมับของตัวเอง

"ไม่!!"

หัวของเธอชาไปหมดด้วยความตกใจ เธอกรีดร้อง และรีบวิ่งไปทันที

เขาบ้าเหรอ

คิดจะทำแบบนี้ได้ยังไง

เธอรีบวิ่งไปหาเขา และแย่งปืนในมือของเขาทันที "แสนรัก คุณกำลังทำอะไรอยู่ คุณบ้าไปแล้วหรอ คุณจะใช้ตัวเองเพื่อช่วยลูกสาวของคุณได้ยังไง"

"ออกไป! นี่มันเรื่องของผม มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ออกไปซะ!"

ในที่สุดเขาก็โพล่งออกมา และหลังจากที่สายตาดุร้ายและอาฆาตปรากฏขึ้นบนดวงตาของเขา เขาก็ผลักเธอทิ้งไปอย่างไร้ความปราณี

ถูกต้อง นั่นคือวิธีที่เขาช่วยชีวิตลูกของตัวเอง

ที่จริงเขารู้มานานแล้วว่าใครส่งคนเหล่านี้มา และจุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไร

ในกรณีนี้เขารู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับการแลกเปลี่ยนชีวิตเพื่อชีวิตลูก เดิมทีสองแม่ลูกไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

แต่ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะบ้า ไม่เต็มใจที่จะปล่อยมือ

"ปัง--"

เวลาหยุดนิ่ง

อากาศดูเหมือนจะกลายเป็นน้ำแข็งอย่างสมบูรณ์

เส้นหมี่นั่งตะลึงอยู่กับที่ ชั่วขณะหนึ่งเธอก็ลืมไปว่าควรตอบสนองอย่างไร หลังจากความกลัว ความสิ้นหวังและความโกรธในใจของเธอมาถึงจุดสูงสุด

เธอหยุดคิดแม้แต่ความคิดพื้นฐานที่สุด

จนกระทั่งมีเลือดหยดหนึ่งตกลงสู่พื้นพร้อมกับปืน เธอก็ส่ายหัวแล้วคลานไปราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน

"ไอ้บ้า คุณทำบ้าอะไรเนี่ย ฮือ" เธอหยิบปืนขึ้นมาอารมณ์ถูกกระตุ้นจนต้องตะคอกใส่ชายคนนั้น และอยากจะตบเขาทันที

และผู้ชายคนนี้...

เมื่อเหลือบดูนิ้วช้ำๆของเขา ปืนในมือของผู้หญิงคนนั้น และสลักบนพื้น เขาก็ขมวดคิ้ว และมองไปทางฝั่งตรงข้าม

ทันใดนั้นเงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้น เขาสูงและแข็งแรงมาก เหมือนเสือชีตาห์ไม่มีผิด

ในเวลานี้เขายืนอยู่ข้างหลังชายสองคนในชุดดำเหมือนวิญญาณ

เขาคนนี้คือใคร

เขาขึ้นมาเมื่อไหร่

แสนรักหรี่ตาลง