ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 725

ทุกคนต่างคิดว่าเขาเป็นลูกนอกสมรสและมีเลือดของภารานินแม่สามัญชนของเขาไม่คู่ควรกับสายเลือดอันสูงส่งของตระกูลทหาร!

แววตาของเส้นหมี่เย็นชาลง ขณะนั้นหล่อนก็ไม่ยอมพูดกับคนไข้เลยแม้แต่คำเดียว

และในขณะเดียวกันที่หน้าประตูลิฟต์หล่อนกำลังกลับมา แสนรักที่นั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์เขาได้ใช้มือหยุดรถวีลแชร์ตอนที่หัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมจะเข็นเขาเข้าไปด้านใน

“คุณแสนรัก？”

“กลับไป！”

เขาหยุดโดยไม่บอกกล่าว

หัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมรู้สึกงง

กลับไปงั้นเหรอ?

ไม่ได้ หล่อนจัดเตรียมหลังการพักฟื้นให้เขาไว้อย่างดิบดี หล่อนรอจะฉวยโอกาสนี้เพื่อที่จะมัดใจเขา และได้เกาะติดกับต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลเทวเทพ

หัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมที่แต่งตัวมาอย่างดีก็รู้สึกไม่สบายใจ

“คุณแสนรักการพักฟื้นหลังการผ่าตัดในครั้งนี้ยากลำบากมาก มันไม่เพียงแต่จะช่วยให้คุณพักฟื้นเอ็นแขนและขาได้รวดเร็วเท่านั้น ยังสามารถรักษารอยแผลเป็นให้หายได้โดยที่ไม่ทิ้งรอยแผลเป็นใดๆ คุณแสนรักคะ เราไปลองดูหน่อยดีกว่านะคะ”

“ออกไป！”

กลิ่นฉุนของน้ำหอมเกรดต่ำ ทำให้เขาพูดคำนี้ออกไปอย่างไม่แยแส

หลังจากนั้นเขาก็ไม่ต้องการใครเลย เขาหมุนล้อรถเข็นวีลแชร์จากไปด้วยตัวของเขาเอง

เหลือเพียงหัวหน้าแพทย์ศัลยกรรมที่ยังคงยืนอึ้งอยู่ที่เดิมตรงนั้นเป็นเวลานาน ถึงเผยสีหน้าโกรธของหล่อนออกมากระทืบเท้าอย่างแรง！

“สวะ？กล้าดียังไงมาไล่ผม！รู้มั้ยว่าผมเป็นใคร? พ่อผมเป็นทูตในไวท์ พาเลซยังเห็นหัวลูกนอกสมรสอย่างนายที่ไม่รู้ว่าเก็บมาจากที่ไหนก็เป็นบุญมากแล้ว！”

เธอต่อว่าด้วยอารมณ์โกรธแล้วเดินจากไป

แสนรักกลับไปที่ห้องผู้ป่วยด้วยตัวเอง

เดิมทีจะกลับไป แต่เมื่อเดินผ่านระเบียงทางเดินก็บังเอิญเจอห้องผู้ป่วยเตียง15ปากคล้ำ ชั่วพริบตาเดียวหล่อนก็จับพลัดจับผลูผลักไปทางนั้น

“หมอคิตตี้คุณใช้น้ำหอมอะไรเหรอ ทำไมตัวคุณถึงได้หอมจัง?”

“ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอม”

ในห้องผู้ป่วยเส้นหมี่กำลังถือหลอดดูดอันยาวๆ หล่อนก้มตัวลงถอดเสื้อคนไข้ออก

เขาเป็นมะเร็งปอดระยะลุกลามและก่อให้เกิดน้ำได้ง่าย เพื่อลดอาการเจ็บปวดในช่วงที่ยังไม่สามารถทำการผ่าตัด จึงทำได้เพียงดูดน้ำในออกจากร่างกายเท่านั้น

เส้นหมี่สวมถุงมือและคลำหาตำแหน่งที่จะเจาะบนหน้าอกของคนไข้อย่างคุ้นเคย

“หมอคิตตี้จริงๆแล้วเรื่องดูดน้ำออกจากร่างกายไม่เสี่ยงต่อการติดเชื้อ ทำไมคุณไม่ลองถอดถุงมือดูดดูล่ะ? แบบนั้นตำแหน่งจะแม่นยำกว่า”

“อะไรนะ？”

เส้นหมี่ที่กำลังหาตำแหน่งเพื่อจะฉีดเข็มอยู่นั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงอย่างกะทันหัน แววตาที่งดงามของหล่อนจ้องมองไปที่คนไข้

“คุณกำลังพูดล้อเล่นเหรอ? ในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นการรักษาแบบใดก็เสี่ยงต่อการติดเชื้อได้ทั้งนั้น จะรักษามั่วๆไม่ได้！”

หล่อนรู้สึกโกรธเคืองเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองเขาเหมือนเด็กกลมโตน่ารักมาก

ในที่สุดประณพก็หยุดล้อเล่นและยิ้มมุมปาก เมื่อมองเห็นแพทย์สาวสวยคนนี้ก้มหน้าคลำหาตำแหน่งเขาหลับตาลงและดมกลิ่นหอมๆของผมเธอ

แสดงออกมาอย่างพออกพอใจเป็นอย่างมาก

“แควกกก——”