ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 74

ยังเดินไปไม่ถึงห้อง ตรงหน้าก็มีครูคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเธอเห็นเจ้าเด็กแสบคนนี้ ใบหน้าก็แน่นิ่งขึ้นมาทันที แล้วอบรมสั่งสอนอย่างไม่ไว้หน้าขึ้นมา

เมื่อชินจังได้ยิน ก็ยกยิ้มให้คุณครู“ครับครู ผมไปเข้าห้องน้ำมา ลืมไปแล้วว่าห้องเรียนอยู่ไหน ครูช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับ？”

คุณครูนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

เจ้าเด็กชินจังคนนี้ทำไมถึงได้พูดมากขึ้นมาได้ ?

แล้วนี่ เขาส่งยิ้มให้เธออีก เมื่อก่อนเขาไม่เคยยิ้มมาก่อน อายุน้อยๆ ใบหน้าก็นิ่งอยู่ตลอดทั้งวัน

คุณครูถึงกับอึ้งไป ยังมีอาการมึนงง แต่นิ้วมือเธอก็ตอบสนอง ชี้ไปยังห้องเรียนของเขา

จากนั้นมืออันเล็กๆของเด็กน้อยก็โบกมือให้พร้อมรอยยิ้ม แล้วก้าวเท้าเดินจากไป

ไม่กี่นาทีต่อมา อนุบาล2/2-

ทันทีที่เด็กน้อยเข้ามา ก็เห็นภายในห้องเรียนว่างเปล่าไม่มีใคร ดวงตาคมที่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาของเขา กวาดมองไปทั่วบริเวณห้อง ไม่นาน สายตาก็จับจ้องมองไปยังโต๊ะเล็กๆที่มีหนังสือกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น

“ชินจัง？”

เขาวิ่งปรี่เข้าไปทันที ไปยังโต๊ะเล็กๆนั้น

เป็นของชินจังจริงๆ หนังสือเรียนที่หล่นนั้น ข้างบนล้วนเป็นชื่อของชินจัง นอกจากนี้ เขายังเห็นแขนเล็กๆของหุ่นยนต์ที่คุ้นตาถูกถอดทิ้งอยู่บนพื้น

ไอเจ้าพวกนี้ กล้ามารักแกพี่น้องของเขา ！

ชินจัง……เออ ไม่ใช่ น่าจะคิวคิว หลังจากที่มองสำรวจไปทั่วห้องเรียน ยกข้อมือเล็กๆขึ้นแล้วกดโทรศัพท์ผ่านนาฬิกาอัจฉริยะ

ไม่กี่วินาทีต่อมา ห้องเก็บของที่ถูกล็อกเอาไว้ ก็มีเสียงของนาฬิกาอัจฉริยะดังขึ้น

“ชินจัง——”

เมื่อเขาเห็น ก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที เมื่อเห็นประตูถูกล็อกเอาไว้ เขาโกรธจนยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ดึงล็อกออกแล้วโยนมันทิ้ง ถีบไปที่ประตูจนเปิด

“ชินจัง เป็นอะไรไหม? ฉันมาแล้ว ！”

“……”

ชินจังในตอนนี้ขดตัวนั่งอยู่ตรงนั้น เด็กที่สันโดษและมีนิสัยแปลกๆแบบเขา ไม่มีความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยอย่างที่สุด ดังนั้น เมื่อเขาถูกขังเอาไว้ ก็ขดตัวอยู่แต่ในมุม กอดตัวเองเอาไว้แน่นแล้วแทบไม่กล้าขยับไปไหน

ใบหน้าเล็กๆซีดเซียวราวกับกระดาษ

“ชินจัง？ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาแล้ว ฉันมาช่วยนายแล้ว ”

ทันทีที่คิวคิวเห็น ก็รู้สึกปวดใจอย่างมาก เขาคุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชายฝาแฝด อดทนกับความโกรธที่มีในใจ ยื่นมือไปแล้วตบไปที่ไหล่ของเขา เพื่อปลอบโยน

ชินจังชะงักไป ในที่สุด เขาก็ค่อยๆรู้สึกตัว

“คิวคิว ในที่สุดนายก็มาสักที ……”

เจ้าเด็กอ้วนกับคนอื่นๆที่แย่งหุ่นยนต์ของชินจังไป ตอนนี้กำลังเล่นมันอยู่ที่นั่น

พวกเขาประหลาดใจกับหุ่นยนต์นี้มากมันแตกต่างจากที่พวกเขาเคยเล่นมาก่อน อันนี้เหมือนจริงกว่ามาก ราวกับออกมาจากในหนังการ์ตูนเลย

เจ้าทึ่มนี่มีของดีๆแบบนี้ได้ยังไงกัน?

เจ้าเด็กอ้วนดีใจมากขึ้นไปอีก เขาหมายจะเก็บมันเอาไว้เอง

และในตอนนี้ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นเยือกของเด็กน้อย ก็ดังขึ้นข้ามหัวเขา“เอาของคืนมา！”

เจ้าเด็กอ้วนเงยหน้าขึ้นมาทันที เพิ่งสังเกตเห็น ไม่รู้เมื่อไรที่ตรงสวนดอกไม้ด้านหลัง มีคนมายืนอยู่ และในตอนนี้ ก็กำลังจ้องเขม็งมองหุ่นยนต์ที่เขาถืออยู่ในมือ！

“ชินจัง？นายออกมาแล้วเหรอ ? ใครใช้ให้นายออกมา ? นายกล้าออกมาได้ยังไง ？！！”

เจ้าเด็กอ้วนจำเด็กคนนี้ได้ ทันใดนั้น เขาไม่เพียงไม่กลัว แต่ยังตะคอกกลับเสียงดัง ดังจนราวกับจะเรียกให้คนอื่นๆมาจัดการกับคิวคิวให้ได้

จัดการมัน ?

คิวคิวยิ้มเยาะ ไม่อยากจะเสวนากับเขา กระโดดลงมาแล้วพุ่งตัวไปหาเขา มือเล็กเอื้อมไปคว้า ทันใดนั้น เจ้าเด็กอ้วนยังไม่ทันได้รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น หุ่นยนต์ที่ถืออยู่ในมือก็หายไป

“……”

เจ้าเด็กอ้วนถึงกับอึ้ง！