ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 73

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ทำได้เพียงมองดูเด็กน้อยเดินเข้าไปเอง

แต่ว่า ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไป เธอได้พูดปลอบโยนเขา“ชินชิน ไม่ต้องกังวลนะ น้าจะรอหนูอยู่ที่ด้านนอก ไม่ไปไหน ตอนเที่ยงหลังเลิกเรียน เราไปกินข้าวด้วยกัน ตกลงไหม ？”

“……ได้”

จากที่ต่อต้านอย่างรุนแรงและแล้วชินจังก็ตอบตกลง

อาจเพราะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ หรืออาจเพราะหม่ามี๊บอกว่าจะรออยู่ข้างนอกไม่ไปไหน จึงทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาได้บ้าง

และเส้นหมี่ก็เดินออกไป

ส่วนชินจัง ก็เดินตามคุณครูเข้าไปในห้องเรียนที่เขาไม่ได้มาเป็นเวลานาน

“หืม ？เจ้าทึ่มนี่กลับมาอีกแล้วเหรอ？”

“ใช่ๆๆ เขากลับมาอีกทำไม ? เขาถูกที่บ้านมารับตัวไปรักษาแล้วไม่ใช่เหรอ ？”

“ฮ่าๆๆๆ……”

เด็กนักเรียนในห้อง ทันทีที่เห็นชินจังปรากฏตัวขึ้น ก็หัวเราะเยาะขึ้นมาทันที

เมื่อชินจังได้ยิน ทันใดนั้น ใบหน้าอันเล็กของเขาก็ซีดเซียว และจะหันหลังเดินจากไป

“ชินจัง เธอจะไปไหน ? ไม่เชื่อฟังอีกแล้วใช่ไหม ? ”เมื่อครูที่พาเขามาเห็นเข้า ก็คว้าตัวเขาไว้ทันที

ในที่สุดชินจังก็ถูกนำตัวกลับเข้าไปที่ห้องเรียน

เด็กที่เป็นโรคออทิซึม ในเวลาแบบนี้ อันที่จริงแล้วก็ควรจะต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษ หากสามารถปลอบประโลมเขาได้ ต่อไป เขาก็จะไม่เป็นอะไร

ทว่า ก็เห็นได้ชัด ว่าครูคนนี้ไม่ได้มีความสามารถอย่างครูคนที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนคนนั้นได้พูดเอาไว้

“นั่งอยู่ตรงนี้ อ่านหนังสือนี้ไป อย่าลุกเดินไปไหน เข้าใจไหม？”

ครูหยิบหนังสือของโรงเรียนออกมา วางไว้บนโต๊ะเล็กๆของชินจัง จากนั้นก็ให้เขาท่องจำมันให้ได้ทั้งหมด

หลังจากนั้น เธอก็พาเด็กคนอื่นๆออกไปเล่น

ท่องจำมันให้ได้ทั้งหมด ?

เด็กที่ไอคิวสูงอย่างชินจังไม่ได้สนใจอะไรไร้สาระพวกนี้เลย

ชินจังหยิบเอาหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์ออกจากกระเป๋านักเรียน ขณะที่เล่น ก็นับรอบเข็มนาฬิกาเข็มสั้นกับเข็มยาวที่หมุนอยู่ตรงผนัง รอเวลาหม่ามี๊มารับ

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร มีเด็กน้อยสองสามคนแอบกลับเข้ามา

“พวกนายดูสิ เขาเอาแต่มองนาฬิกาอีกแล้ว ครูบอกให้เขาอ่านหนังสือก็ไม่อ่าน เขานี่มันโง่จริงๆหรือเปล่า？”

“นี่ยังต้องถามอีกเหรอ ? ก็ต้องโง่จริงสิ นายดูเอาว่าเขาเหมือนคนปรกติตรงไหน ？”

“นี่ เจ้าทึ่ม！！”

เด็กพวกนี้เดินเข้ามา ตรงมาที่หน้าชินจังแล้วหัวเราะเยาะขึ้นมาทันที

——

เส้นหมี่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ในโรงเรียนอนุบาล

ตอนนี้เธออยู่ในรถกำลังหาบางอย่างบนโทรศัพท์มือถือ พอเลิกเรียนแล้ว จะพาลูกชายคนโตไปกินข้าวที่ไหน ?

ขณะที่กำลังดูอยู่ จู่ๆหางตาเธอก็เหมือนจะเห็นอะไรแวบๆวิ่งผ่านไปทางหน้าต่างรถอย่างรวดเร็ว

เฮ้ย ?

นี่มันอะไรกัน ? แมวป่าเหรอ ?

เธอตกใจมาก ไม่ได้ดูโทรศัพท์มือถือต่อ โผล่หน้าออกมา

แต่ว่า เพราะเธอช้าเกินไป ตอนที่เธอมองหา ของสิ่งนั้นก็ไม่เห็นแล้ว มีเพียงประตูของโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ไม่ไกล จู่ๆก็มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งโผล่มา

“คุณลุง ผมสายแล้ว เปิดประตูให้ผมหน่อยครับ”

“ทำไมมาสายจัง ? ต้องมาให้เร็วกว่านี้ ！”

รปภ. ที่หน้าประตูโรงเรียนไม่ได้สงสัยอะไร เห็นใบหน้าเล็กๆของเด็กน้อยถูกสแกนในระบบทางเข้าออกที่ประตู ตรงนั้นก็ปรากฏชื่อ“ชินจัง”ขึ้นมา

บ่นพึมพำ แล้วเปิดประตูให้เข้าไป

“ชินจัง？เธอออกมานี่ได้ยังไง ? ให้เธอนั่งอ่านหนังสือในห้องไม่ใช่เหรอ ？”