ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 801

“ฮัลโหล หม่ามี๊ หนูรินจังเองนะคะ”

“รินจัง”

ทางฝั่งเจแปน เส้นหมี่ที่นอนหลับไปได้ไม่นานแล้วเพิ่งเอาโทรศัพท์มาลูบ ก็ได้เห็นวิดิโอคอลบนหน้าจอที่โทรมา เธอตกใจมาก คิดว่าตัวเองตาฝาดไป

แสนรักโทรวิดิโอคอลกับเธอหรอ?!!

จนกระทั่งเธอกลั้นอารมณ์ตื่นเต้นเอาไว้แล้วกดรับสาย เลยได้ยินเสียงของก้อนแป้งน้อยดังขึ้น

“ใช่ค่ะหม่ามี๊ หม่ามี๊ดีขึ้นยังคะ? ตอนนี้หนู…หนูอยู่กับแดดดี๊ที่นี่”

เจ้าหนูพูดทักทายกับหม่ามี๊ด้วยความตื่นเต้นดีใจในโทรศัพท์ พูดคำว่า “แดดดี๊” เธอก็หันไปมองแดดดี๊ที่อยู่บนเตียงแล้วมองอย่างระมัดระวัง เกรงว่าเขาจะตื่น

เส้นหมี่ “…..”

เธอรู้อยู่แล้วแน่นอนว่าเธอต้องอยู่กับแดดดี๊ที่นั่น

เจ้าเด็กนี้นี่ถือโอกาสสร้างความวุ่นวายให้เธอในขณะที่เธอผ่าตัดแล้วยังไม่ฟื้น เธอยังไม่ได้ตีก้นเธอเลย

เส้นหมี่พูดโกรธๆ “ยังมีหน้ามาบอกให้หม่ามี๊ฟังอีกหรอ ลูกรู้มั้ยว่าอาธิปเหนื่อยกับลูกไปเรื่องนี้ตั้งมากมายเท่าไหร่!”

“หม่ามี๊……”

เจ้าเด็กฟังออกว่าหม่ามี๊กำลังตำหนิ ทันใดนั้นก็ให้เบ้ปากท่าทางน้อยใจ

ดีที่คณาธิปเข้ามาในเวลานี้พอดี เขาเห็นฉากนี้เข้าเลยพูดกับเส้นหมี่อย่างอดไม่ได้ “เธอยังเด็กอยู่ คุณจะว่าเธอไปทำไม?”

เส้นหมี่ “……”

“เอาล่ะ หม่ามี๊ไม่ว่าลูกแล้ว ลูกอยู่ที่นั่นเป็นไงบ้าง? ได้เจอแดดดี๊แล้วหรือยัง?” เส้นหมี่เชื่อฟังคำพูดของเขาไม่ได้ใส่อารมณ์กับเจ้าเด็กคนนี้อีก

หนูรินจังได้ยินก็ให้ดีใจ

“ได้เจอแล้วค่ะ ป้าเป็นคนมารับหนูกลับมา แต่หม่ามี๊คะแดดดี๊ป่วย เขาร้องตะโกนเสียงกังอยู่ในห้อง เมื่อกี้อาหมอมา หม่ามี๊ แดดดี๊เขาจะตายมั้ยคะ?”

เจ้าเด็กถือโทรศัพท์ แล้วเอ่ยถามขึ้นหม่ามี๊ขึ้นด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้

เส้นหมี่ได้ยิน นิ้วมือที่บีบโทรศัพท์ให้ขาวซีดขึ้นมาทันที

เขาจะต้องไม่ตายอย่างแน่นอน

แต่ว่ามันออกมาจากปากของเด็ก ได้ยินทุกคำเลยทำให้บาดลึกเธอ

เส้นหมี่กลั้นความเศร้าโศกและความกังวลที่อยู่ข้างในใจลึกๆ แล้วพูดปลอบลูกสาวว่า “ไม่หรอก แดดดี๊จะไม่เป็นไร ลูกอยู่ที่นั่นอยู่กับเขาให้มากๆ ไม่นานเขาก็จะดีขึ้นเอง”

“จริงหรอคะ?”

เจ้าเด็กได้ยินหม่ามี๊พูดอย่างนี้ เธอก็เริ่มมีความเชื่อว่าแดดดี๊จะไม่เป็นไรแล้วจริงๆ

เธอพยักหน้าอย่างว่าง่ายในสาย “ตกลงค่ะ รินจังจะอยู่เป็นเพื่อนแดดดี๊ หม่ามี๊งั้นรินจังจะวางสายแล้วนะ ไม่งั้นแดดดี๊จะตื่นเอาค่ะ”

เจ้าเด็กเห็นแดดดี๊เหมือนขยับไปมาอยู่บนเตียง เลยให้มีท่าทางทีกระวนกระวาย

แต่เส้นหมี่ได้ยินว่าเธอจะวางสาย กลับพูดอย่างรีบร้อนขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อนลูก ลูกเอากล้องส่องไป…..ทางแดดดี๊หน่อย ให้หม่ามี๊เห็นเขาหน่อยสิ”