ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 837

ขวัญเมืองได้เห็นสถานการณ์แล้ว สุดท้าย ทำได้เพียงพาสองแม่ลูกนี้ออกไปด้วยกัน

ครั้งนี้ขวัญเมืองนั้น ถ้าเป็นอย่างที่เส้นหมี่คิดเอาไว้ล่ะก็ ไม่ได้เพียงแค่พาฝาแฝดทั้งสองไปทานขนมหวานหรอก เธอฟังคำสั่งมาจากมินตราที่วางแผนเอาไว้แล้ว พาพวกเขาไปทานอะไรบางอย่างที่ถนนเอกวี

ถนนเอกวีเป็นสถานที่แบบไหน?

เป็นซอยสายหนึ่งที่เก่าแก่ที่สุดในเมืองนี้ เมื่อก่อน ในซอยสายนี้ด้านล่างนั้น ยังเคยขุดค้นพบหลุมฝังศพโบราณ

ดังนั้น ความหมายของมินตราคือ ให้พาเด็กสองคนนี้มา ให้มาสัมผัสกับสิ่งไม่ดีในซอยสายนี้ เพราะว่า พวกเขาพึ่งจะหกขวบ ดวงฤทัยยังเจริญเติบโตไม่สมบูรณ์ ตามหลักความเชื่อแล้ว สามารถถูกสิ่งที่ไม่ดีเข้าครอบงำได้อย่างง่ายดาย

ขวัญเมืองพาเส้นหมี่เดินเข้ามาที่ร้านขนมหวานที่อยู่ตรงข้ามกับพิพิธภัณฑ์สุสานพอดี

“โอเค ร้านนี้แหละ ฉันเข้าไปทักทายเจ้าของร้านก่อนนะ พวกคุณนั่งรอที่นี่แล้วกัน”

“ครับ”

อิคคิวตอบรับอย่างว่าง่าย

หลังจากนั้น สี่คนแม่ลูกก็หาที่นั่งนั่งลง รอขนมหวานมาเสิร์ฟ

“พูดมา พวกคุณสองคน ทำไมถึงได้อยากมาทานขนมหวานกับน้าขวัญที่นี่”

เส้นหมี่เห็นว่ามาถึงที่หมายแล้ว ก็ไม่อดทนอีกต่อไปแล้ว ใช้เวลาที่ขวัญเมืองไม่อยู่ ถามเด็กทั้งสองนี้ออกมาอย่างสงสัย

เด็กทั้งสองคนได้ยินแล้ว ทันใดสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

แย่แล้ว หม่ามี๊รู้ได้ยังไงเนี่ย?

แป๊บเดียวพวกเขาก็เกิดอาการประหม่าขึ้นมา แม้ตาดวงตาคู่นั้น ในแววตายังเปลี่ยนเป็นหลบตาขึ้นมา

เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ยิ่งได้พิสูจน์เห็นตามที่ตัวเองคิดเอาไว้ ทันใด เธอก็โมโหขึ้นมาทันที หลังจากนั้นใบหน้าก็ตึง เป็นครั้งแรก ที่มองไปที่พวกเขาอย่างเคร่งขรึม！

“พวกคุณลืมสิ่งที่หม่ามี๊พูดกับพวกคุณไปแล้วเหรอ ฉันพูดว่า สภาพแวดล้อมของครอบครัวพวกเราค่อนข้างจะอันตรายอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นแด๊ดดี้หรือว่าหม่ามี๊ ยังมีพวกคุณ พวกเราปกป้องตัวเองให้ดี แล้วตอนนี้พวกคุณกำลังทำอะไร ทำไมต้องอยากออกมากับเธอ หืม? พูดมา！”

เธอโมโหเป็นอย่างมาก ขอบตาแดงขึ้นมาแล้ว

ไม่มีวิธีใดแล้ว ตั้งแต่พวกเขามา ประสาทของเธอทำงานอยู่ตลอด เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้น

อีกทั้งตอนนี้แด๊ดดี้ของพวกเขาก็ไม่อยู่ที่นี่

เส้นหมี่ทั้งโมโหทั้งกลัวแม้แต่ร่างกายยังสั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อย

ดังนั้น เด็กทั้งสองคนนี้ได้เห็นแล้วว่าเธอโมโหจนร้องไห้แล้ว ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำผิดไป พวกเขายืนขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด ต่างมองมาที่เธอ

“หม่ามี๊ ขอโทษครับ พวกเราผิดไปแล้ว”

“อืม หม่ามี๊ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”

ชินจังยื่นมือน้อยๆออกมา ยังด้านหน้าของหม่ามี๊ แล้วเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอออก