ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 869

เชือกเส้นนี้ อันที่จริงเธอเถือมานานหลายชั่วโมงแล้ว หลังจากที่เธอถูกส่งกลับไปอีกครั้ง เธอใช้เข็มอันละเอียดเล็กที่เธอกำไว้ในฝ่ามือตลอดค่อยๆเขี่ย

นี่เป็นเข็มเงินของเธอ หลังจากที่เธอถูกมัด เธอก็แอบเอามันออกมา

เข็มนี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่เหมือนมีดที่สามารถตัดเชือกได้ แต่ในสถานการณ์ที่ทั้งตัวไม่มีอาวุธอะไรเลย กลับสามารถเอามันมาค่อยๆเขี่ยเชือกได้

เมื่อเขี่ยได้แล้ว แรงมัดของเชือกลดลง ก็จะหลุดออกโดยง่าย

เส้นหมี่ทำอย่างมุ่งมั่นและกลั้นหายใจ

“ชั้นจะบอกให้นะปาเวซ ทางที่ดีแกควรสวดมนต์ให้เรื่องวันนี้ผ่านพ้นไปอย่างสงบ หาไม่แล้วละก็ ชั้นถลกหนังแกแน่!”

คนในโทรศัพท์ ท้ายที่สุดเตือนปาเวซมาประโยคหนึ่ง หลังจากนั้น เขาก็วางโทรศัพท์ไป

ปาเวซทุบโทรศัพท์มือถือดัง “ป้าบ”

น่าตกใจจนเส้นหมี่ทางนี้มือลื่นในทันที เข็มเงินเล่มนั้นจึงแทงอย่างลึกไปที่ข้อมือของตนเอง

“ซื้ด----”

เธอหายใจหอบเย็น

เจ็บเสียจนบนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆผุดขึ้นมาเล็กน้อย

คนบริเวณนั้นได้ยินการเคลื่อนไหว จึงรีบรุดมาทางเธอ

อย่างไรก็ดี นี่เป็นเวลาแค่พริบตาเดียวเท่านั้น เธอก็กลับไปเป็นปกติดังเดิมอีกครั้ง เธอนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ยินดียินร้าย มือที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ก็ไม่ขยับแต่โดยดี

คนรับใช้ : “……………….”

ในที่สุด เขาก็ละสายตาจากผู้หญิงคนนี้

หลังจากนั้น เขาจึงมองไปทางคุณนายน้อยผู้นี้

“คุณชายครับ เป็นคุณท่านโทรมาหรือครับ? ท่าน....ท่านพูดว่าอย่างไรครับ? เรื่องนี้ พวกเราทำอย่างมิดชิด ทำไมจึงถูกคนเอาไปเปิดเผยในอินเตอร์เนตได้ละครับ?”

“แกถามชั้นหรือ?”

ปาเวซรีบเงยหน้าพูดเปรยกับเขา ด้วยแววตาคลุมเครือ

คนรับใช้ถึงกับสั่นสะท้าน ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลจริงๆ เนื่องจากจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาและศักดา ที่ผ่านมาศักดามิใช่ติดต่อกับพวกเขาโดยตรง

แต่ผ่านคนกลาง

เช่นนั้นทำไมพวกเขาจึงเปิดเผยออกมา?

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่เรื่องคนฝังไมโครชิพ ยังถูกนำมาเปิดโปงด้วย

คนรับใช้ยังคงไตร่ตรองถึงคนผู้นี้

เพียงแต่ว่าหลังจากปาเวซถอนแววตา เกี่ยวกับผลลัพธ์นี้ กลับรู้คำตอบตั้งแต่แรกแล้ว

ศักดาตายอย่างไร เขาชัดเจนที่สุด เขาตายภายใต้เงื้อมมือใคร เขาปาเวซก็ประจักษ์แจ้ง

ดังนั้น คนผู้นี้เป็นใคร เขาไม่ต้องเปรียบกับผู้ใดก็กระจ่างแจ้งแล้ว

แสนรัก!!

เขาแม้แต่ฟันก็กัดจนจะแตกแล้ว!

“คุณชายครับ?”

“รีบไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ปาเวซในที่สุดก็พูดออกมา แต่ละคำแต่ละท่อนล้วนเค้นออกมาจากไรฟัน