ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 882

เส้นหมี่มองดูแล้วอ้าปากตาค้าง เพราะว่า เธอพบว่าโจทย์พวกนี้แม้แต่เธอก็แก้ไม่ได้

แม่เจ้า นี่คือโจทย์ของประถมศึกษาชั้นปีที่ 1 จริงเหรอ? ใครโรคจิตขนาดนี้? ออกโจทย์ที่ผิดมนุษย์แบบนี้? นี่คือโจทย์จริงๆ เหรอ?

เส้นหมี่ตกอยู่ในความสงสัยอย่างลึกซึ้ง

แต่คุณครูหลังจากที่เห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ ความเยาะเย้ยบนใบหน้ากลับเพิ่มขึ้น: “คุณแม่รินจัง คุณอย่าบอกฉันว่าคุณก็ทำไม่เป็น”

เส้นหมี่: “...”

เธอรีบส่ายหน้าแทบจะทันที: “ไม่ ไม่ใช่ค่ะ ฉันทำเป็นอยู่แล้วค่ะ เพียงแต่รู้สึกประหลาดใจ ประถมศึกษาชั้นปีที่ 1 ของที่นี่ เรียนโจทย์...ที่ยากขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

เธอทำไม่เป็น

แต่ว่า จะเสียหน้าผู้ใหญ่ไม่ได้!

คุณครูกลับหัวเราะเยาะขึ้นมาอีก: “นี่เรียกว่ายากแล้วเหรอคะ? ฉันบอกคุณให้ นี่คือโจทย์ที่ง่ายที่สุดของโรงเรียนเราค่ะ”

“...”

“คุณทำอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอแล้วกันค่ะ ถ้าหากวันนี้ทำแบบทดสอบใบนี้ไม่เสร็จ งั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว ฉันไม่สนว่าคุณสถานะอะไร โรงเรียนของพวกเราไม่มีทางรับนักเรียนที่ไม่มีความสามารถแบบนี้เข้ามา”

คุณครูคนนี้ทิ้งประโยคนี้ไว้ จากนั้นเธอก็เดินหน้าเขียวออกไป

เส้นหมี่ตะลึงตาค้าง

ทำทั้งหมดให้เสร็จ?

โจทย์แค่ข้อสองข้อนี้เธอก็จะบ้าแล้ว ยังต้องทำทั้งแผ่น นี่จะฆ่าเธอเลยไม่ใช่เหรอ?

เส้นหมี่ไม่เคยรู้สึกมึนงงขนาดนี้มาก่อน เธออยากจะเรียกลูกชายสองคนมาช่วยเหลือ แต่กลับถูกแจ้งว่า หลังจากที่คุณครูรู้ว่าพวกเขาเป็นแฝดสามกัน ก็ห้ามพวกเขาเข้ามาอย่างเด็ดขาด

งั้น...ทำยังไงดี?

เส้นหมี่มองดูกระดาษทดสอบใบนี้ที่ดูท่าคนอายุรุ่นเธอก็ไม่สามารถเข้าใจได้ เธอตกอยู่ภายใต้ความทุกข์

“หม่ามี๊ หนูไม่อยากออกจากที่นี่ หนูอยากอยู่ด้วยกันกับพวกพี่ชาย”

ช่วงเวลาสำคัญ สาวน้อยตัวการสำคัญยังอยู่ข้างเธอ ตาโตแดงก่ำน้ำตาคลอขอร้องอย่างน่าสงสาร

เส้นหมี่: “…”

เธอครุ่นคิดดู เมื่อไร้ซึ่งหนทาง ในที่สุดเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นหาเบอร์โทรศัพท์เบอหนึ่งกดโทรออกไป

“ตู๊ด…ตู๊ดตู๊ด…”

ในตอนที่กดโทรออก ในใจของเธอรู้สึกประหม่า

เพราะว่า เรื่องนี้น่าอับอายขายหน้ามากๆ

ยังมีอีกเรื่องคือสองวันนี้ หลังจากตั้งแต่ที่เขาไปกองทัพ ก็ไม่เคยเป็นฝ่ายติดต่อตัวเองมาก่อน เธอกลัวว่าเธอโทรไป เขาจะไม่รับสายด้วยซ้ำ

เส้นหมี่รอคอยอย่างเป็นกังวล

“ฮัลโหล?”

“พี่…สามีคะ ฉันเอง ตอนนี้คุณว่างไหมคะ? ฉันมีเรื่องนิดหน่อย”

ได้ยินเสียงนี้ เส้นหมี่ดีใจแทบบ้าจนเกือบจะเรียก “พี่ชาย” สองคำนี้ออกมา

แต่สุดท้าย เธอก็อดกลั้นไว้ได้

“เรื่องอะไร?”

เป็นอย่างที่คิด เสียงที่ตอบกลับมาอีกครั้ง ไม่ได้เป็นมิตรขนาดนั้น เขายังคงรักษาท่าทางเย็นชาเหมือนอย่างเคย คำพูดกระชับรัดกุมไม่มีคำพูดไร้สาระแม้แต่คำเดียว

เส้นหมี่มองข้ามไป

จากนั้นก็เล่าสถานการณ์ของลูกสาวในตอนนี้ให้เขาฟังคร่าวๆ

“สามีคะ ฉันไม่อยากให้ลูกสาวแยกกับพวกพี่ชาย แต่ว่าโจทย์นี้…ฉันคิดว่ามันผิดมนุษย์ไปหน่อยจริงๆ นะ”