ในที่สุดเส้นหมี่ก็ทรุดลง ความโกรธเคืองในหัวใจ บวกกับการปล่อยมือนี้ ทำให้เธอเหนื่อยล้าเหงื่อออก ของสิ่งนี้ตกลงไปแล้ว ทันใดนั้น เธอก็สั่น เธอที่ทั้งเหนื่อยทั้งโกรธทั้งไม่พอใจ ก็ทรุดลงไปทันที
“แสนรัก คุณมันบ้า!”
เธอหอบ ในเบ้าตาสีแดงนั้น น้ำใสๆที่เหมือนหมอกที่กลั้นอยู่นานนั้น ในที่สุดก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป“กระซิกกระซิก”ไหลลงมา
แสนรักตกใจทันที
เดิมทีหลังจากได้เห็นท่าทีโง่ๆของเธอที่แบกชิ้นเหล็ก เขารู้สึกมีความสุขมาก แต่ตอนนี้หลังจากเธอนั่งยองลงไปที่พื้นด้วยสภาพแบบนั้น ทันใดนั้นเขาก็เยาะเย้ยไม่ได้อีกต่อไป
“ผมบ้าหรือคุณบ้า?บริษัทใหญ่ๆของผม พอคุณมาก็ก่อเรื่องจนทำให้เกิดคำวิจารณ์ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง คุณยังมีหน้ามาว่าผม?”
“ก่อเรื่องให้วิจารณ์ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง?ฉันทำอะไรเหรอ?”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาที่แดงก่ำ จ้องไปที่ชายคนนั้นด้วยความโกรธที่ไม่ลดลงเลย
แสนรักหันหน้าไปนิด สายตามองไปทางอื่น:“คุณไม่ได้ยินเหรอ?ตอนนี้ทั้งบริษัทกำลังวิจารณ์คุณอยู่ บอกว่าคุณโชคดี พอมาบริษัทก็มีรองประธานมาชอบ เส้นหมี่ ผมไม่รู้ว่าที่แท้คุณก็ช่ำชองในการกระชับความสัมพันธ์แบบนี้นะ?”
เขาเปลี่ยนคำพูดแล้ว ไม่มีคำพูดที่ไม่น่าฟังอย่างนั้นแบบก่อนหน้านี้แล้ว
แต่พอเส้นหมี่ได้ยิน ก็กระโดดขึ้นมาทันที:“ปัญญาอ่อน!เขาชอบฉันอะไร?สมองเขาเองน่ะมีปัญหา ฉันทำงานตรงนั้น หลังจากนั้นถูกคนฟ้อง ก็เรียกฉันไปเป็นผู้ช่วยเขา นี่คือมีความสัมพันธ์กับฉันเหรอ?”
“……”
“แต่พอพูดถึงแล้ว นี่คือลักษณะเฉพาะของบริษัทของคุณเหรอ?เจ้านายแบบไหน ลูกน้องก็เป็นแบบนั้น?”
จู่ๆเส้นหมี่ก็เปลี่ยนเรื่อง จ้องชายหนุ่มคนนี้ด้วยใบหน้าเย้ยหยัน
คนประสาททั้งกลุ่ม!
แสนรักจะฟังไม่เข้าใจได้ไง ทันใดนั้นเส้นเลือดที่หน้าผากก็ปูดออกมา
แต่สุดท้าย เขาก็ทนไว้ เพราะว่าตอนนี้เคถืออาหารเข้ามา:“เอ่อ……ประธานครับ คุณเส้นหมี่ ทานข้าวก่อนไหม?”
แสนรักไม่พูด
แต่พอเส้นหมี่เห็น กลับยืนขึ้นจากพื้นทันที:“ไม่กิน!ฉันมีสิทธิ์กินอาหารของท่านประธานพวกคุณด้วยเหรอ?ฉันมีแต่ทำให้เขาขยะแขยงน่ะสิ”
จากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ออกไปด้วยใบหน้าเดือดจัด ไม่หันหน้ามาสักนิด ออกไปก็ปิดประตูดัง“ปัง”
แสนรัก:“……”
เค:“……”
พอเห็นสีหน้าเขาดูแย่มากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงรีบถือข้าวมาเอาใจ:“ประธาน พวกเราทานข้าวกันก่อนดีกว่า เรื่องนี้คุณอย่ากังวลเลย ตอนบ่ายรอคุณเส้นหมี่กลับมา ผมจะให้เธอมาทำงานที่สำนักงานของท่านประธาน”
——
เส้นหมี่ออกไปจากหิรัญชากรุ๊ป
แน่นอนว่าเธอไม่กลับไปกินข้าวที่โรงอาหารเก่าๆนั่นหรอก โกรธจนอิ่มไปหมด ยังจะมีอารมณ์กินข้าวที่ไหนกัน?สู้กลับไปกินบะหมี่ที่บ้านดีกว่า!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก