ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 914

คืนนี้ หลังจากเส้นหมี่กลับมาถึงเดอะวิวซี ส่งลูกเข้านอนแล้ว เธอกลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ออกมารายงานเรื่องตอนกลางวันกับชายหนุ่มที่ยังอยู่ในค่ายทหาร

สมรมณ์วัลย์ เธอไม่มีทางให้พวกเขาอยู่อย่างเป็นสุขอีกต่อไป

ตลอดมา เป็นคนที่รู้จักบุญคุณและรู้จักเกลียดชัง เธอทนมองอยู่ไม่ได้แม้ครอบครัวพวกเขาจะถูกทำลายขนาดนี้แล้ว แต่ว่าคนเหล่านี้ยังใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

อีกทั้งยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง ถ้าพวกเขาเป็นหนอนบ่อนไส้ของตระกูลเทวเทพจริงๆ ทรัพย์สมบัติของตระกูลเทวเทพก็ไม่ใช่ว่าจะมาก ถ้าเปรียบเทียบกับหิรัญชากรุ๊ป อาจจะดูเหมือนมากแต่จริงๆแล้วก็เป็นเพียงส่วนเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ว่า การสูบเลือดของคนเหล่านี้ ถ้าเปรียบเทียบกับคนเหล่านั้นที่อยู่คฤหาสน์หิรัญชาในตอนนั้นน่ากลัวกว่ามาก

แน่นอน เธอไม่รู้เลยว่า ในสายเลือดสายนี้ ยังมีคนที่สำคัญคนหนึ่งที่ยังไม่ถูกกำจัด นั่นก็คือเรื่องของทรงกลดเรื่องนี้ นีรวรรณถือว่าเป็นผู้ไม่มีส่วนร่วม เธอไม่ได้ถูกสั่งประหาร

เธอถูกกักขังเอาไว้ครึ่งปี หลังจากนั้นก็ถูกปล่อยออกมาแล้ว

    ——

เส้นหมี่ส่งข้อความเสียงอันยาวออกไป

เดิมคิดว่าจะได้รับข้อความตอบกลับโดยเร็ว เพราะว่า ช่วงนี้ เขาไม่ค่อยจะให้เธอรอนาน

แต่วันนี้ จนเธอนอนหลับไปแล้ว เธอรอไม่ถึงเขาส่งข้อความตอบกลับมา จนถึงตอนที่เธอใกล้จะหลับสนิท เหมือนกับว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากชั้นล่าง

“อะไรนะ?”

“……ค่ายทหาร?”

“เร็ว！”

“……”

อย่างรีบร้อน อย่างลุกลี้ลุกลนกระวนกระวาย......

แต่ว่า เสียงนั้น ตั้งแต่แรกจนจบถูกกดเอาไว้เบามาก ที่ดังมาหาเธอที่ชั้นบนไม่ชัดเจนสักนิด จากนั้นในที่สุดเธอก็หลับลึกลงไปแล้ว

คิดว่าพรุ่งนี้ก็จะได้เจอคนที่เธอห่วงหามาโดยตลอดแล้ว เธอหลับฝันหวานมุมปากเผยรอยยิ้มออกมา......

รุ่งเช้า

เธอถูกแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ตื่นแล้ว

แสงแดดนั้น ในยามเช้าของแรกฤดูใบไม้ร่วง ความจริงแล้วไม่ได้ร้อนมาก อุณหภูมิกำลังพอดี แสงแดดก็ไม่แรงเหมือนกับม่านสีทองที่ปกคลุมลงมา สาดส่องเข้ามาบนใบหน้าของเธอ ขนตายาวงอลงามขยับไปมา

ไม่นาน ดวงตาทั้งสองข้างเปิดเปลือกตาออกมาแล้ว

แย่แล้ว เธอตื่นสายได้อย่างไร? วันนี้เธอยังต้องไปรับเขานี่

เธอมองเห็นแสงแดดที่ส่องสว่าง ทันใดในสมองก็นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมา ทันใด เธอเลิกผ้าห่มออกแล้วกระโดดลงมาแล้ว

“คุณผู้หญิง คุณตื่นแล้วเหรอ?”

“ใช่ รองผู้นำเดชาพวกเขาไปรับคุณชายหรือยัง?”

เส้นหมี่ไม่ง่ายกว่าจะจัดการชั้นบนให้เสร็จแล้วลงมา หลังจากมองเห็นน้าแจ๋วสาวใช้ที่อยู่ชั้นล่าง เธอรีบร้อนเปลี่ยนรองเท้า พร้อมทั้งถามออกมา

ทันใดสีหน้าน้าแจ๋วเปลี่ยนไปทันที

“ไปแล้ว เอ่อคือว่า......คุณผู้หญิง คุณท่านให้ฉันบอกกับคุณว่า เช้านี้คุณไม่ต้องไปหรอก พวกเขาจะรับคุณชายกลับมาเอง”

“หืม?”

เส้นหมี่ได้ฟังแล้ว ทันใดใบหน้าเล็กก็ซึมลงมาแล้ว