ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 938

เส้นหมี่รออยู่อย่างใจจดใจจ่อ

โชคดีก็คือ เมื่อตะวันตกดินไปแล้ว ในที่สุดก็มีคนกลับมาแล้ว

“พี่....ที่รัก คุณกลับมาแล้วเหรอ”

เธอมองดูผู้ชายที่ลงมาจากในรถคนนี้ด้วยความตื่นเต้นดีใจ ตื่นเต้นมากจนดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์คู่นั้นเกิดชั้นหมอกขึ้นมา

อันที่จริงวันนี้สิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดก็คือเขา

เพราะว่าเขายังป่วยอยู่ จู่ ๆ ถูกพาตัวไปสถานที่อย่างนั้น ก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาต้องพบเจอกับอะไรบ้าง เธอกลัวมากๆ ว่าเขาจะเกิดเรื่อง เมื่อเทียบกับเรื่องนี้......

จริงๆแล้ว สามารถจับตัวคนร้ายที่ทำร้ายเขาได้หรือไม่ มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

แต่กลับเห็นว่า หลังจากที่ชายคนนี้ลงมาจากรถแล้ว ในแสงพระอาทิตย์ตกดินยามพลบค่ำ เขายังคงสวมเสื้อแขนยาวถักคอกลมสีเทาชุดนั้นที่เธอหาให้เขาใส่เมื่อเช้า ผมสั้น ใบหน้าหล่อคม หลังจากที่ปิดประตูรถแล้ว เขาก็หันหลังเดินมาทางเธอ แสงพระอาทิตย์อัสดงนั้นที่สาดส่องลงบนตัวเขา ช่างเหมือนกับว่ามีออร่าสีทองเปล่งประกายให้กับเขา

เธอมองดูแล้วถึงกับใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เหมือนว่า......เธอไม่ได้เห็นบุคลิกท่าทางแบบของเขามานานแสนนาน

เขาในรูปแบบนี้ช่างเหมือนกับเมื่อก่อนตอนที่อยู่เมือง A

“มีอะไร?”

ในที่สุดเขาก็เดินมาถึงตรงหน้าเธอแล้ว

มองเห็นยัยคนโง่คนนี้ยังคงยืนจ้องมองเขาอยู่อย่างเหม่อลอย เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับต่อแรงกระตุ้นที่อยากจะจับหัวเล็กๆ ขอเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

และก็ถามขึ้นมาก่อนหนึ่งประโยคอย่างเรียบเฉย

เส้นหมี่ถึงจะได้สติกลับคืนมา

“เปล่า...เปล่าค่ะ ก็แค่ลองถามดู คุณหิวหรือยัง? ฉันทำของอร่อยไว้ให้คุณเยอะแยะ คุณอยากกินไหม?”

เธอยังเกลี้ยกล่อมเขาเหมือนเด็ก

ชายคนนี้จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง สักครู่เขาก็พยักหน้า : “อืม....”

“ได้ งั้นฉันไปเตรียมให้คุณตอนนี้เลย!”

คำเบาๆแค่คำหนึ่ง ราวกับว่าประทานของขวัญมากมายให้กับเธอ เห็นกับตาว่ามีประกายที่ส่องสว่างอยู่ในดวงตาฉ่ำวาวคู่นั้นของเธอ ทันใดนั้น เธอก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างมีความสุข

ชายคนนี้ถึงกับเลียฟันกรามหลังของเขา

“รัก เธอกลับมาแล้วเหรอ? งั้น....คุณท่านเขา ยังมีพี่ใหญ่ พวกเขาเป็นยังไงบ้าง? กลับมาพร้อมกันกับเธอไหม?”

พิมเจ้าได้ยินถึงความเคลื่อนไหวก็ออกมาดู

หลังจากที่เธอเห็นชายคนนี้แล้ว ทันทีที่เอ่ยปากก็ถามครบจบในรวดเดียว ซึ่งล้วนเป็นสิ่งที่ตัวเองอยากถาม

แสนรักจึงกลับสู่สีหน้าเย็นชาอีกครั้ง : “ตาแก่เข้าโรงพยาบาลแล้ว คุณจัดคนสักสองคนไปดูแลเขาหน่อย”

“หา?”

สีหน้าของ พิมเจ้า ก็เปลี่ยนไปทันที

คุณท่านเข้าโรงพยาบาลแล้ว?

พระเจ้า!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คนปกติดีๆ ทั้งคน ทำไมถึงร้ายแรงจนจถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลล่ะ?

พิมเจ้าทั้งตกใจทั้งเจ็บปวดมาก คิดอยากจะถามมากว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากถาม ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ก็ก้าวเท้าเข้าไปแล้ว

และเดินผ่านเธอไป

แต่ก็ไม่ได้เหลียวมองดูเธออีกเลย

พิมเจ้า : “......”

ช่างเถอะ รีบจัดการเรื่องของคุณท่านทางนั้นสำคัญกว่าเยอะ