ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 947

ถูกต้อง คนที่ปรากฏตัวขึ้น ณ เวลานี้ก็คือ ม็อกโก

แต่เขาดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคนอย่างสิ้นเชิง หนวดเครารุงรัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ในฐานะนายทหารคนหนึ่ง เดิมทีเขาที่เป็นให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอย่างมาก ในเวลานี้แม้แต่การแต่งกายเรียบร้อยขั้นพื้นฐานที่สุดก็ยังทำไม่ได้

“ใครอยู่ข้างใน?”

“รัก น้องชายของเธออยู่ข้างในน่ะ เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนแล้ว”

หลังจากที่ พิมเจ้า เห็นแล้ว มองดูที่ชายหนุ่มคนนี้ที่ดวงตาแดงก่ำ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารจับใจ

ม็อกโกไม่พูดอะไรต่อ

มีอยู่สักครู่หนึ่งที่เขาคิดจะหันหลังเดินกลับไป โดยไม่ยอมจะเข้าไปในบ้านแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย

แต่เวลานี้ ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งที่อยู่ด้านใน หลังจากที่ได้ยินเสียงของเขาแล้ว ก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว

“มาแล้วเหรอ? รีบเข้ามาสิ เรื่องราวทุกอย่างยังรอนายอยู่ถึงจะเริ่มได้”

แสนรักยืนอยู่หน้าประตูวิลล่าที่ด้านข้างติดป้ายอวยพรสีขาวไว้ หลังจากที่เห็นชายคนนี้ ก็ไม่ได้มีสีหน้าอารมณ์อะไรมาก เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ มองดูและพูดกับเขาอย่างเรียบเฉย

ม็อกโก : “.....”

เหลือบมองคนคนนี้ สุดท้ายเขาก็ยังคงยกเท้าก้าวเข้าไป

หลังจากที่เข้ามาแล้วกลับเห็นว่า ในเรด พาวิเลี่ยนแห่งนี้ ถึงแม้ว่าพิธีการทั้งหมดในงานศพยังไม่ดำเนินการ แต่ทั้งวิลล่านี้ก็จัดตกแต่งไปด้วยสีขาวละลานตา....

มีป้ายคำกลอนสีขาวแขวนอยู่ ยังมีดอกเบญจมาศอยู่ทั่วทุกที่

แม้แต่กรอบรูปที่บ้านของพวกเขามักจะแขวนไว้บนฝาผนัง เวลานี้ก็เปลี่ยนเป็นรูปภาพสีขาวดำ ด้านบนยังมีดอกไม้สีขาวกับผ้าไหมสีดำแขวนอยู่ด้วยอย่างชัดเจน

จู่ ๆ ม็อกโกก็หดรูม่านตาลงอย่างจัง

แทบจะในทันที หลังจากที่ความเจ็บปวดตรงหัวใจของเขาแผ่ซ่านออกมาอีกครั้ง เขายืนอยู่ตรงนั้น แม้แต่ก้าวเดินก็ยังโซซัดโซเซ

“นายเป็นอะไรไหม?”

แสนรักเห็นเข้าก็รีบเข้าไปประคองแขนของเขาไว้

แต่ในวินาทีที่เขาสัมผัสกับเขา ก็เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างมาต่อยเขา ชายคนนี้จู่ ๆ กลับสะบัดเขาออกในทันที แล้วก้าวเท้ายาวๆ เดินตรงเข้าไปในห้องไว้อาลัย

มือของแสนรักค้างอยู่กลางอากาศ

พิมเจ้า ที่อยู่ด้านข้างก็เห็นแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าเธอเองก็เปลี่ยนสี : “รัก เขา?”

“ไม่เป็นไร ไปแจ้งแขกผู้ร่วมงานเถอะ บอกว่าห้องไว้อาลัยเปิดหลังสิบโมงเช้า ให้พวกเขาคนที่มาแสดงความเสียใจได้เข้ามาแสดงความเสียใจ”

แสนรักหายกลับสู่สภาวะปกติ หลังจากที่กำชับหนึ่งประโยคอย่างใจเย็นแล้ว เขาก็เดินตามไปด้านหลังของชายที่อยู่ข้างหน้า แล้วเข้าไปด้วยกัน

นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เขาสะบัดเขาสินะ

เป็นเวลาหลายปีมากแล้ว ตั้งแต่ตอนเขาอายุ 18 ปีที่ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ที่สวิตเซอร์แลนด์ปีนั้น จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลามากกว่าสิบปี ทุกครั้งเขาเปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆ ที่คอยเป็นห่วงให้อภัยเขาทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

แม้ว่าบางครั้งที่แสนรักตัวเขาไม่มีเหตุผล เขาก็ไม่เคยเห็นเขาเคยโกรธกับตัวเอง

งั้นตอนนี้นับว่าอะไร?