ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 948

ดวงตาของม็อกโกแดงก่ำ

พิมเจ้า ที่เพิ่งจะมาถึงที่นี่ ก็มองเห็นผู้ชายที่ถูกต่อยหนึ่งหมัดกำลังลูบใบหน้าของตัวเองอยู่อย่างจังหลังจากที่ถูกต่อยจนเขียวปั้ด ลุกกระโดด ขึ้นมาจากบนพื้น ทันใดนั้นก็พุ่งกระโจนเข้าไปหาแสนรักที่ต่อยเขาทันที!

นี่เป็นการต่อสู้รุนแรงแบบมืดฟ้ามัวดินจริงๆ !

หลายปีมานี้ สองคนนี้มีความสัมพันธ์แบบพี่แบบน้องที่ช่วยเหลือดูแลซึ่งกันและกันมาโดยตลอด แต่คิดไม่ถึงว่า ในวันหนึ่งพวกเขาจะต่อสู้กันเอง

และเมื่อมีการลงไม้ลงมือ อารมณ์ความรู้สึกในช่วงเวลานี้ที่รวมตัวกันไว้ระหว่างสองคนนี้ หลังจากที่ระเบิดออกมาโดยสิ้นเชิงในเวลานี้ กอดรัดฟัดเหวี่ยงเข้าด้วยกัน ทั้งสองคนก็ไม่มีใครยอมใคร ต่างก็สู้จนสุดความสามารถ!

ดังนั้นห้องโถงไว้อาลัยแห่งนี้ ก็ได้ยินเพียงแต่เสียง “ปึกๆ ปักๆ” แล้ว ทั้งโต๊ะ เก้าอี้ แก้วน้ำ........

หรือแม้แต่กระถางเผากระดาษเงินที่วางอยู่บนพื้น ก็ถูกทั้งสองคนนี้เตะจนเถ้ากระดาษนั้นปลิวว่อนอยู่ทั่วทุกที่!

ถ้าหากไม่ใช่เพราะ พิมเจ้า ตาไวมือไวไปอุ้มโกศกระดูกสองอันนั้นขึ้นมาอย่างทันเวลา เกรงว่าเจ้าของสองสิ่งนี้เองก็ถูกพวกเขาทุบไปด้วย

“เร็วเข้า รีบไปเรียกคนมา คุณชายทั้งสองท่านต่อยกันแล้ว!!”

เธออุ้มโกศกระดูกสองอันนั้นออกมาข้างนอกอย่างล้มลุกคลุกคลาน และตะโกนเรียก

แต่ในห้องโถงไว้อาลัย หลังจากที่ยืดเยื้อเป็นสิบกว่านาที เห็นได้ชัดว่าแสนรักเสียเปรียบแล้ว เดิมทีเขาเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แม้ว่าจะถูกไปฝึกฝนมาเป็นเวลาสามเดือน

จะสู้กับคู่ต่อสู้อย่างม็อกโกที่อยู่ในค่ายทหารมานานเป็นสิบปีได้อย่างไร

“ตึง--!”

หลังจากที่เขาถูกฟาดกระแทกลงบนพื้นอย่างจัง ท้ายทอยของเขากระทบกับพื้น ความรู้สึกเจ็บปวดบวกกับมึนเวียนศีรษะ ทำให้ทั้งตัวเขาและแม้แต่สติสัมปชัญญะต่างก็พร่ามัวอยู่เกือบนานมาก

ไอ้เวรนี่!!

สีหน้าของเขาขาวซีด

ไม่คิดว่า ม็อกโกที่ต่อสู้จนตาแดงก่ำ ฟาดเขาลงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่คิดจะปล่อยเขาไป

หลังจากที่เห็นเขานอนราบอยู่บนพื้นในที่สุดก็ไม่เข้าใจ เขาก็ก้าวเท้ายาวๆ เข้ามา ขาข้างหนึ่งเหยียบไว้บนหน้าอกของเขา มือคู่นั้นก็เหยียดอ้านิ้วทั้งห้าออกและพุ่งตรงเข้าไปบีบคอของเขาไว้แน่น

“หา.....”

แสนรักเพียงแค่ทันได้ส่งเสียงร้องที่แหบแห้งออกมา

ม็อกโกบ้าไปแล้ว : “ฉันพูดอะไรผิดแล้วหรือยัง? หรือว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่นายอยากได้งั้นเหรอ? นายฆ่าพ่อแม่ของฉันตาย เพื่อแก้แค้นให้กับพ่อแม่ของนาย แล้วนั่งในตำแหน่งนี้ที่เดิมทีเป็นของพ่อนาย ฉันพูดผิดหรือเปล่าล่ะ?”

เขาขู่คำรามอย่างเสียการควบคุมอยู่เหนือศีรษะของเขา

ทั้งใบหน้าของแสนรักเปลี่ยนเป็นสีม่วงแดง

เขาคิดอยากจะพูดอะไร แต่ถูกบีบคอไว้แน่น กลับไม่สามารถแม้แต่จะอ้าปาก สุดท้ายก็เหลือเพียงแค่มือคู่นั้นที่ซีดขาวจนน่าตกใจ จับข้อมือของเขาไว้แน่น

“ม็อกโก นายกำลังทำอะไร? นายจะฆ่าเขางั้นเหรอ?”

ในช่วงเวลาสำคัญนี้พิมเจ้า ก็กลับมาในที่สุด

หลังจากที่เธอมองเห็นฉากนี้แล้ว จนแทบวิญญาณหลุดออกไปจากร่าง ในที่สุด เธอก็หยิบกระถางเผากระดาษเงินนั้นขึ้นจากบนพื้น และทุบลงไปบนหลังของชายผู้เสียการควบคุมคนนี้