ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 974

เขาคนนี้แม้ว่าตอนอยู่ที่บ้านจะเลอะเลือนไปบ้าง แต่สำหรับเรื่องการปกป้องประเทศก็ไม่มีใครสามารถลบคุณงามความดีของเขาได้ เขานำกองกำลังเป็นหมื่นๆพันๆคนมาหลายสิบปี ทุกหยดเลือด ทุกหยาดเหงื่อก็รินไหลเพื่อประเทศนี้ไม่ใช่เหรอ?

สิ่งที่ประชาชนต้องการ สิ่งที่ทุกคนคาดหวัง

ถ้าหากแม้แต่เขาก็ถูกนับให้อยู่ในแผนการสมรู้ร่วมคิดนี้ ถ้าไม่ใช่เป็นการขุดฝังตัวเองแล้วจะเรียกว่าอะไร?

แสนรักออกจากที่นี่ด้วยความรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

ในห้องสอบสวนประพิศที่ถูกกดหัวตำหนิ จ้องมองแผ่นหลังนี้ที่เดินออกไปจนลับตาถึงจะละสายตากลับมา

จากนั้นใบหน้าก็ผุดรอยยิ้มเย้ยหยันขึ้นมาทันที

"ไชยันต์ แกมีลูกที่ดีจริงๆ"

"แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ชอบความเจริญก้าวหน้าทางตำแหน่งราชการเหมือนแก ไม่อย่างนั้นด้วยความสามารถและมือของเขา ในใต้หล้านี้คนเหล่านั้นจะมีโอกาสได้เข้ามาก่อความวุ่นวายได้อย่างไร?"

--

ตอนที่แสนรักออกจากไวท์ พาเลซด้วยความโกรธที่ยังไม่มอดดับ เขานึกว่าเส้นหมี่จะรอเขาอยู่ข้างนอก

ผลลัพธ์...

"นายท่าน ออกมาแล้วครับ คุณชายเล็กออกมาแล้วครับ"

เมื่อรองผู้นำเดชาที่ยืนรอตรงหน้ารถยนต์คันสีดำทางเก่าที่ผลิตในประเทศอยู่นานแล้วเห็นเขาเดินออกมา ก็โบกมือแล้วเรียกด้วยความดีใจทันที

ใบหน้าที่หล่อเหลาของแสนรักยิ่งบึ้งตึงกว่าเดิม

เขาก้าวยาวเดินเข้าไป แต่กลับพบว่าไม่นานผู้เฒ่าที่ใช้ไม้เท้าลงมาจากรถ

"ฉันได้ยินมาว่าแกไปเจอประพิศ? เขาคุยอะไรกับแก? ทำไมมาถึงไม่บอกฉันก่อน? แกรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? ถึงได้กล้าดีมาที่นี่คนเดียว?"

ในที่สุดไชยันต์ก็เจอลูกสารเลวคนนี้ จึงด่าออกมาทันที

รองผู้นำเดชาเห็นดังนั้นก็หน้าซีดทันที

นายท่านนะนายท่าน ตอนก่อนมาก็ตกลงกันไว้ดิบดีแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่อารมณ์เสีย จะถามดีๆไม่ใช่เหรอ?

เฮ้อ!

"นายท่าน ใจเย็นก่อนเถอะครับ คุณชายเล็กเขา..."

"จะกลัวอะไร? ตอนนี้ก็ไม่ได้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าดีๆหรอ?"

รองผู้นำเดชายังไม่ทันจะพูดจบ เสียงเย็นชาของผู้ชายก็เข้ามาขัดจังหวะ ไม่ได้แย้ง แต่แค่ทนไม่ไหวเท่านั้น

รองผู้นำเดชานิ่งอึ้งไป

รวมถึงไชยันต์ที่อารมณ์เต็มไปด้วยความโมโห หลังจากได้ยินประโยคนี้ก็สำลัก คำพูดที่เหลือก็ติดอยู่ที่ลำคอ

ปฏิกิริยาตอบสนองดังกล่าวเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก

สุดท้ายทั้งสามก็ขึ้นรถที่ผลิตในประเทศคันนี้ อาจเป็นเพราะปกติเคยชินกับการนั่งรถหรู ตอนที่นั่งแสนรักก็แสดงอาการไม่พอใจนักบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาอย่างเห็นได้ชัด

"เอ่อ...ขอโทษนะครับคุณชายเล็ก ปกตินายท่านมักจะนั่งรถแบบนี้"