ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 986

ในที่สุดตระกูลของเส้นหมี่ก็กลับสู่เมืองA

เป็นเวลากว่าหนึ่งปีที่ตระกูลของพวกเขาได้ประสบกับความยากลำบากและการจากลาทุกรูปแบบ เส้นหมี่แทบจะร้องไห้เมื่อเธอได้กลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคยนี้อีกครั้ง

“พี่ครับ！พี่ครับ！ทางนี้！！”

ทันทีที่เธอลงจากเครื่องบินก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนโบกมือเรียกเธออยู่ไม่ไกล

และข้างๆก็มีคนชราผมขาวยืนอยู่กับเขาด้วย

คนนั้นก็คือปอร์เช่ลูกพี่ลูกน้องของหล่อน

รวมถึงดิลกพ่อของเธอ！！

เส้นหมี่กลั้นร้องไห้จนจมูกแดง แต่ในที่สุดเธอก็กลั้นไว้ไม่ไหว เธอทิ้งกระเป๋าเดินทางอ้าแขนและวิ่งไปหาชายชราคนนั้น

“พ่อคะ หนูกลับมาแล้ว——”

เธอซบอยู่ในอ้อมอกของพ่อ เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มที่จากกันและในขณะนี้เธอเหมือนเจอสิ่งที่สามารถปลดปล่อยได้ เธอร้องไห้ออกมาราวกับแม่น้ำที่ไหลล้นตลิ่ง

ดิลกก็ดีใจจนตัวสั่นเช่นกัน

เขาโอบกอดลูกสาวที่สูญหายและฟื้นจากความตายไว้ น้ำตาที่ร้อนผ่าวก็ไหลออกมาจากตาเขา

“ใช่ กลับมาแล้ว ลูกสาวของพ่อกลับมาแล้ว……”

“……”

คำพูดแค่ประโยคเดียว ไม่เพียงแต่ทำให้ปอร์เช่ที่ยืนอยู่ข้างๆร้องไห้

แม้แต่แสนรักที่พาเด็กๆมาก็เศร้าและร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเช่นกัน

ไม่ง่ายจริงๆที่พวกเขาจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย

หลังจากที่ใจเย็นลงบ้างแล้ว

ดิลกก็เหลือบไปเห็นหลานตาสามคน

“คุณตาคะพวกเราได้มาพบกันอีกแล้วนะ คิดถึงพวกเราไหม?”

“คิดถึงสิ ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ตาคิดถึงพวกหนูมากๆเลย”

ดิลกรู้สึกดีใจขึ้นมาอีกครั้ง โน้มตัวลงและโอบกอดเด็กน้อยทั้งสามคน

พี่ชายกับน้องชายอยู่นิ่งและเชื่อฟังๆ

แต่หนูรินจังกลับเอียงหัวเล็กของเธอ หลังจากนั้นมืออ้วนๆเล็กๆของเธอก็จับผมสีขาวของคุณตา

“คุณตาอายุมากแล้ว ไม่ได้หนุ่มเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

“หา？”

ดิลกไม่คิดว่าหลานสาวตาที่อายุได้เพียงเจ็ดปีจะใส่ใจกับเรื่องอย่างนี้ ในขณะนั้นเองเขาก็เจ็บคอขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ในความเป็นจริงแล้วผมขาวของเขาเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืนหลังจากที่ได้ยินข่าวการเสียชีวิตของเส้นหมี่

ในช่วงเวลานั้นเขาสิ้นหวังและเคว้งคว้างไปหมด

ลูกเขยหายสาบสูญอย่างไร้ร่องรอย และข่าวลือลูกสาวที่เสียชีวิตอย่างน่าสลดบนหน้าผาที่น่ากลัว ในชั่วข้ามคืนก็พรากครอบครัวไปเหลือเพียงเด็กเล็กๆสามคนเท่านั้น

พูดตามความเป็นจริงในตอนนั้นดิลกไม่ได้ไปเจอโลกอีกใบกับพวกเขาด้วย

ตอนนี้ทุกคนต่างก็สุขสบายกันหมดแล้ว