ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 990

ก่อนที่เขาจะทันได้ขยับออก เท้าข้างหนึ่งของหล่อนก็มีมืออุ่นๆโอบเอาไว้แล้ว เขาจับอย่างนุ่มนวลราวกับว่าเขากำลังถือสมบัติอยู่

แสงดาว：“……”

“ฮือ——-”

ขณะที่ฉันกำลังจะเท้ากลับ ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงรถที่กำลังแล่นมาทางด้านนี้จากด้านนอกโรงรถ

ใครมา?

แสงดาวเงยหน้าขึ้นมอง

แต่ในเวลานี้ หลังจากที่ได้ยินเสียง"ปัง"ประตูม้วนของโรงรถที่เปิดไม่สุดก็ถูกรถอเนกประสงค์สีดำขับมาอย่างฟ้าผ่าจากข้างนอกมาชน!

เยสเข้

แสงดาวรู้สึกตกตะลึกมากๆ！

ลูกข้าราชการที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าให้หล่อนออยู่นั้นก็รู้สึกสะดุ้งตกใจและหันกลับไปมองทันที

นั่นเป็นอีกรถอเนกประสงค์ยอดนิยมอีกคันหนึ่ง แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือสายตาของนักมืออาชีพอย่างเขา เขาพบว่ามันเป็นรถที่ทหารใช้!

รถอเนกประสงค์ที่ทหารใช้ และยังชนรถของเขาเข้าไปในโรงรถเลยเหรอ?

สีหน้าของวาริชเริ่มซีดเซียว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นรองเท้าบูททหารสีดำที่ก้าวลงมาจากรถ และด้วยรูปร่างที่สูง สวมชุดต่อสู้ลายพรางสีเขียวมะกอก เขาตกใจมากจนลูกตาของเขาจะถลนออกมา

“คุณ...คุณเป็นใคร？”

เขาถามอย่างติดอ่าง

อย่างไรก็ตาม ทหารที่ตกลงมาจากท้องฟ้าไม่ตอบเขา แต่จ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาอย่างมืดมนด้วยสายตาที่เหมือนนกเหยี่ยว

รวมทั้งเท้าของหล่อนที่ถูกลูกข้าราชการจับเอาไว้

“คุณกำลังทำอะไร？”

เขาเกือบจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธในหัวใจของเขาแล้ว

จากนั้นเขาก็ถามทีละคำๆ

แสงดาว：“……”

สมองของหล่อนว่างเปล่า！！

หล่อนฝันไปรึเปล่า? เขาจะปรากฏตัวที่นี่เหรอ?!

หรือว่าหล่อนคิดถึงเขาอีกแล้วงั้นเหรอ เขาเลยมาโผล่ที่นี่ เหมือนว่าหล่อนเกิดภาพหลอนงั้นเหรอ?

หล่อนจ้องมองเขา และเห็นคิ้วของเขากำลังโบวบิน ใบหน้าที่หล่อเหลาภายใต้หมวกทหารก็มีรูปลักษณ์ที่อาฆาตราวกับเสือดุร้ายในป่า ซึ่งเป็นออร่าของทหารที่เด็ดเดี่ยวของเขาเท่านั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนเห็นเขาในมุมนี้

แสงดาวยิ่งหัวโล่ง จ้องมองไปที่ชายคนนี้แต่ก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ

“พูดสิ！！”

เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ส่งเสียง ม็อกโกจึงระงับอารมณืโกรธของเธอได้เล็กน้อยได้ในที่สุด และเขาดื่มด้วยความเสียงดัง

แสงดาวสั่นสะท้านทันที

เขากำลังจะถอนเท้าโดยไม่รู้ตัว แต่ในขณะนั้นวาริชซึ่งยังคงนั่งยองอยู่ข้างหน้าหล่อน จู่ๆก็ลุกขึ้นยืนและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

“เธอเป็นใครกันแน่? มาทำอะไรที่บ้านฉัน? รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? ที่นี่คือตระกูลโชคสกุล！เธอเป็นทหาร มีกี่คนที่กล้ามาที่นี่และเดินเตร่อย่างอิสระ!”