ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 996

สุดท้ายแล้วเส้นหมี่ก็ไม่ได้ไปทำงาน

ไม่ใช่เพราะเธอถูกเงินทองมอมเมา แต่เป็นเพราะลูกทั้งสามนั้นกลับมาที่นี่แล้ว เทอมหน้าต้องหาโรงเรียนใหม่ให้เข้าเรียน เธอต้องไปจัดการเรื่องนี้

“เส้นหมี่ ผมรู้สึกโรงเรียนประถมในเมืองAก็ไม่เลวนะ ให้เขาทั้งสามคนไปเรียนที่นั่นก็ได้”

“จะไปเรียนที่นั่นได้อย่างไร? ยังไงก็ต้องไปเรียนที่โรงเรียนประถมเอ็มไพร์ ที่นั่นเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดในแถวนี้ และยังอยู่เป็นของเครือหิรัญชากรุ๊ปด้วย ลูกของพวกเราต่างก็เรียนที่นั่นเหมือนกัน”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พี่น้องในตระกูลหิรัญชาก็มาจับกลุ่มกันอีกครั้ง เพื่อออกความคิดเห็นให้เส้นหมี่

เมื่อเส้นหมี่ฟังจบ ก็ไม่รู้ว่าจะฟังความคิดเห็นใครดี

ถ้าพูดถึงระบบและสิ่งอำนวยความสะดวก โรงเรียนประถมเอ็มไพร์คือโรงเรียนที่ดีที่สุด แต่คุณภาพการเรียนการสอนไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร?

หลังจากเส้นหมี่ได้เผชิญกับเหตุการณ์คิวเอสวายในเมืองหลวง ตอนนี้เธอรู้สึกอคติกับโรงเรียนเอกชนที่ดีแบบนี้แล้ว ถึงแม้จะเป็นของเครือหิรัญชากรุ๊ป เธอก็ยังไม่ไว้ใจเหมือนกัน

สุดท้ายเธอตัดสินใจที่จะไปดูด้วยตัวเอง

“พี่สุภา ฉันจะไปโรงเรียน เธออยู่บ้านดูแลเด็กทั้งสามคนให้ดีหล่ะ”

“รับทราบค่ะ คุณนายน้อย”

พี่สุภารับปากอย่างเต็มใจ และยืนมองเธอออกไป

ช่วงสองสามวันนี้ แสนดีก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่รู้ว่าไปทำอะไร บางครั้งก็กลับมาตอนพลบค่ำ

เส้นหมี่ขับรถออกจากเรือนรอง

“ฮัลโหล? เค ฉันคือหมี่นะ ฉันอยากถามว่าเธอมีเบอร์โทรศัพท์ ของโรงเรียนประถมเอ็มไพร์หรือเปล่า ?”

“ห๊า? คุณนาย?!!”

เคมี คนในสายที่ได้รับสายจากเธอ ตื่นเต้นจนลุกขึ้นจากที่นั่งทันที

“มีครับๆ คุณนาย คุณจะให้คุณหนูทั้งสามไปเรียนที่โรงเรียนนี้ใช่ไหมครับ?”

เขาถามอย่างไม่หยุด แสดงความดีใจและส่งเสียงดังออกมา จนแทบจะลืมไปแล้วว่าเขากำลังอยู่ในเวลางาน

เส้นหมี่ตอบสั้นๆ “อืม”: “ใช่ ตอนนี้กลับมาแล้ว เดือน 9 ก็จะเปิดเทอมแล้ว ฉันอยากจะติดต่อให้เรียบร้อยก่อน เธอมีเบอร์ไหม? ถ้ามีก็บอกฉันมาหน่อย ”

“มีๆๆ ผมจะบอกคุณนายเดี๋ยวนี้ครับ”

เคมีรีบรับปากอย่างเร็ว

หลังจากวางสาย ตอนกำลังจะส่งเบอร์โทรศัพท์ผู้อำนวยการโรงเรียนออกไปให้เธอ

ทันใดนั้น เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาพบว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่พับแขนเสื้อขึ้น ผูกเนกไท ในมือยังถือเอกสารหนาเตอะ ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานเขา

“ท่าน……ท่านประธานคณาธิป?”

“นี่เป็นสัญญาที่เพิ่งตกลงกับ LG คุณเรียบเรียงมันอีกที”

คณาธิปไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรนัก

เขากวาดสายตาผ่านแว่นตาบางนั้นไปที่ผู้ช่วยของเขา พร้อมยื่นเอกสารสัญญาที่เพิ่งตกลงไปให้เขา แล้วเขาก็เดินกลับออฟฟิศไป