ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 997

เส้นหมี่เมื่อเห็นคณาธิป เธอไม่ได้รู้สึกว่าไม่ดีใจ ใจนั้นก็ปล่อยวางลง

โรงเรียนประถมเอ็มไพร์

คณาธิปมองไปที่กล่องถั่งเช่าแล้วพูดว่า: “คุณจะส่งเด็กๆไปเรียนที่นั่นใช่ไหม? ถ้าจะไปที่นั่นจริงๆ ของพวกนี้ก็ไม่จำเป็นต้องให้แล้ว ผมคุยกับทางโรงเรียนก็ได้แล้ว”

“ไม่ ไม่ได้หมายความแบบนั้น”

เส้นหมี่รีบอธิบาย: “ฉันรู้ว่าเข้าไปเรียนได้อย่างไม่ยาก แต่ฉันอยากให้คุณครูรับผิดชอบพวกเขาเป็นพิเศษ คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้บางโรงเรียน คุณครูทำงานแค่ผ่านหน้าไปเท่านั้น”

เมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ คิ้วเธอก็ขมวดขึ้นมาอีกครั้ง

คณาธิปไม่ออกความเห็นอะไร

เขาหันหน้ากลับมา และมองไปที่ด้านข้างหน้าอันสวยงามของหญิงสาวผู้นี้ ทันใดนั้นเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แววตาใต้เลนส์แว่นของเขานั้นประกายแวววาวออกมา

“ถ้าเป็นแบบนั้น ผมขอแนะนำไปเรียนที่โรงเรียนของรัฐ”

“งั้นหรือ?”

“อืม คุณลืมไปแล้วเหรอ? พวกเราต่างก็เรียนโรงเรียนรัฐกันมา? โรงเรียนรัฐเมื่อเทียบกับเอกชน ถึงแม้ว่าระบบและสิ่งอำนวยความสะดวกอาจจะไม่ดีมากนัก และการเรียนการสอนนั้น ก็จะเป็นระเบียบแบบแผนเดียวกัน ถ้าเด็กเรียนได้คะแนนดี แน่นอนว่าก็สามารถแสดงความเห็นได้เต็มที่”

“แต่ถ้าเป็นโรงเรียนเอกชน ก็อาจจะมีการเปรียบเทียบที่เยอะกว่า คุณว่าอย่างไรหล่ะ?”

เขาแสดงความคิดเห็นของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เมื่อเธอฟังเขาเสร็จ เส้นหมี่ที่กำลังลังเล ทันใดนั้นก็รู้สึกพบเจอทางสว่างขึ้นมา

ใช่สิ ทำไมเธอถึงคิดไม่ถึงจุดนี้?

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ตัดสินใจได้ ถั่งเช่ากล่องนั้นก็ไม่ได้ซื้อ

“งั้นผมไปนั่งรอตรงนั้น? นานแล้วที่ไม่ได้คุยกับคุณ” คณาธิปเมื่อเห็นเธอมีทางออกแล้ว ก็ชี้ไปที่ร้านกาแฟเพื่อชวนเธอคุยต่อ

ถึงขึ้นนี้แล้ว ถ้าเธอจะปฏิเสธอีก ก็คงเสียมารยาทไปอีก

เส้นหมี่จึงไปร้านกาแฟนั่นกับเขา

“พี่คณาธิป ขอโทษทีนะคะ ที่กลับมาแล้วยังไม่ติดต่อไปหาคุณ ที่บ้านมีแขกเข้ามาทุกวัน เลยมัวแต่ยุ่ง คิดไว้แล้วว่าถ้ามีเวลาว่าง จะโทรหาพี่”

เมื่อนั่งลงที่ร้านกาแฟ เส้นหมี่คิดแล้วว่าจะคุยกับเขาเรื่องนี้ ถึงอย่างไรก็ต้องอธิบายให้เขาฟังสักหน่อย

เธอครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายก็เอ่ยปากพูดกับเขาโดยให้เหตุผลเช่นนั้นกับเขา

แน่นอนว่าคณาธิปก็ไม่ได้ถือสาอะไร

“ไม่เป็นไร แล้วพวกคุณคิดจะวางแผนทำอะไรต่อ?”

“วางแผน?” เส้นหมี่พลางคนแก้วกาแฟในมือแล้วส่ายหัว

“น่าจะยังไม่มี ตอนนี้ฉันต้องจัดการเรื่องลูกให้เรียบร้อยก่อน แล้วร่างกายของคุณพ่อก็ไม่สู้ดีนัก ฉันอยากใช้เวลาในการดูแลเขาให้มาก”

“อืม แล้วเขาหละ?”

คณาธิปจู่ๆก็ถามถึงแสนดีขึ้นมา