ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 14

ตอนที่ 14 ปีใหม่แล้ว!

ตลอดช่วงเย็นวันนี้ มีลูกค้าคนนี้รายเดียว รายได้ทั้งหมดคือหนึ่งร้อยหยวนถ้วน แต่ต้นทุนของค่าใช้จ่ายแค่น้ำเพียงแก้วเดียวเท่านั้น

แน่นอนว่า คุณยังพูดได้เลยว่ายังมีต้นทุนค่าใช้จ่าย เช่น ค่าไฟและค่าเช่า…

แต่ก็ไม่ควรจะนับแบบนี้ เมื่อก่อนตอนที่สวีเล่อยังอยู่ พวกนี้ก็คือต้นทุนเช่นกัน แต่รายรับของเขานั้นแทบลืมนับมันไปได้เลย ผู้คนมักจะต้องหาเป้าหมายเปรียบเทียบที่เหมาะสม ถึงจะสามารถทำให้ตัวเองได้รับความพึงพอใจ รวมไปถึงความมั่นใจในชีวิตบ้างเล็กน้อย

นอกจากนี้ยังเป็นเพราะเด็กสาวที่เลี้ยงสุนัขคอร์กี้คนนั้นอีก โจวเจ๋อเพิ่งรู้ว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์

เปิดวีแชทปัดไปมาจนหาบัญชีของหมอหลินเจอและกดเข้าไป โจวเจ๋ออยากส่งอั่งเปาให้ จะส่ง 1314 พบว่าเงินตัวเองมีไม่พอ หากเป็น 131.4 ก็คงจะพออยู่หรอก แต่ถ้าส่งให้อย่างนี้กลับรู้สึกเหมือนคนขี้เหนียว

อีกอย่างเธอก็ไม่หลับนอนกับผมสักหน่อย

ช่างมันเถอะ

ไม่ส่งแล้ว

โยนมือถือทิ้งไป โจวเจ๋อหาหนังสือมาสักเล่มพลิกเปิดไปเรื่อยๆ และยังคงสภาพนี้ไปตลอดทั้งช่วงบ่าย

ไปทานเกี๊ยวที่ร้านข้างๆ ผิวจะบางหรือไม่ ไส้จะหนาหรือเปล่า โจวเจ๋อไม่แน่ใจและยังคงทำตามวิธีทานก่อนหน้านี้ หลังจากดื่มน้ำลูกพรุนแก้วใหญ่ลงไปในกระเพาะแล้ว ก็เริ่มกลืนกินมันในทันที จากนั้นก็จับคอของตัวเองเอาไว้และหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอาการอาเจียนเอาไว้

เมื่อคิดว่าอีกหน่อยตัวเองจะต้องผ่านขั้นตอนนี้ทุกครั้งที่ทานอาหาร โจวเจ๋อก็รู้สึกว่าวันเวลาในอนาคตของตัวเองดูเหมือนจะถูกเงามืดบดบัง

โจวเจ๋อนึกถึงชายหนุ่มที่ทานโจ๊กด้วยความทรมานเหมือนกันในวิดีโอ คิดๆ แล้วก็เศร้าเล็กน้อย เดิมทีการทานอาหารเป็นหนึ่งในความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ แต่ตอนนี้กลับต้องตัดขาดจากพวกมัน

และไม่รู้ว่ามีกลุ่มสโมสร ‘ผู้เบื่ออาหาร’ ในโลกหรือไม่ เมื่อทุกคนมาชุมนุมนั่งล้อมรวมกันที่โต๊ะ ใครทานอาหารได้ก่อน จากนั้นทุกคนก็ยกนิ้วให้

‘คุณยอดเยี่ยมที่สุดเลย!’

XXX ของเรายอดไปเลย!

หายใจเข้าลึกๆ ภาพฉากนี้ทำให้รู้สึกกลัวจนตัวสั่นเลยทีเดียว

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คลิปวิดีโอเมื่อวานรวมไปถึงนักพรตเฒ่าและชายที่ทานโจ๊กคนนั้นในวิดีโอ สำหรับโจวเจ๋อแล้ว ตอนนี้มันออกจะไกลไปสักหน่อย

หลังวันวาเลนไทน์ก็จะเป็นวันส่งท้ายปีเก่า นั่นก็คือวันที่สามสิบของสิ้นปี ถ้าเปลี่ยนเป็นวันปกติ ศูนย์การค้าแห่งนี้จะต้องเต็มไปด้วยแสงไฟรื่นเริง และ ‘กลิ่นอายของปีใหม่’อย่างแน่นอน แต่ความเป็นจริงแล้วตอนนี้ก็ยังวังเวงวิเวกเหมือนเดิม

นี่มันก็เหมือนกับชีวิตคนเรา ในเมื่อมีความคึกคักก็ย่อมมีความเงียบเหงาเป็นธรรมดา

โจวเจ๋อจำได้ว่าเมื่อศูนย์การค้าแห่งนี้เพิ่งเปิดขึ้น มันก็ตกอยู่ความสนใจมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ในตอนนี้ไม่มีใครสนใจอีกต่อไป

กิจการของสวี่ชิงหล่างในวันนี้ไม่เลวทีเดียว น่าจะเป็นเหตุผลว่าทำไมร้านค้าอื่นๆ หลายแห่งถึงได้ปิดตัวลง ในวันที่สามสิบของสิ้นปี เขาคนนี้ยังคงแน่วแน่ที่จะทำเดลิเวอรีตามเดิม และแน่นอนว่าจะได้รับคำสั่งซื้อเพิ่มขึ้นอย่างล้นหลาม อย่างไรเสียก็เป็นเพราะลูกค้ามีช่องทางให้เลือกน้อยลง

ในบางครั้งจะมีคนส่งของในชุดสีน้ำเงิน ชุดสีเหลือง หรือชุดสีแดงเข้าๆ ออกๆ จากร้านบะหมี่ของเขา โจวเจ๋อนั่งยองๆ ที่ทางเข้าร้านหนังสือของเขา ขณะที่สูบบุหรี่ก็ถอนหายใจไปพลาง

สวีเล่อไอ้ซื่อบื้อ เปิดร้านไก่อบขิงตั้งแต่แรกดีจะตาย

เทพเซียนในเรื่องเทพนิยายชอบพูดประโยคว่า หนึ่งวันบนฟ้า หนึ่งปีบนโลก

ในความเป็นจริง โจวเจ๋อรู้สึกว่าสิ่งนี้น่าจะถูกต้องแล้ว และสำหรับนรกนั้นก็ใช้เหมือนๆ กัน

จำได้ว่าตัวเองตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์…ไม่สิ จำได้ว่าตอนที่ตัวเองถูกส่งไปเผาในเตาเผา น่าจะเพิ่งเป็นวันเด็กในวันที่ 1 มิถุนายน และตอนนี้เพียงแค่ในพริบตาก็จะถึงวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว

เวลาครึ่งปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ราวกับฝันที่ล่องลอยไป เพียงแต่ว่าเป็นการเดินทางเพียงครึ่งทางด้วยความทึ่มทื่องุนงงบนเส้นทางไปสู่นรก

หลังจากสูบบุหรี่ไปไม่น้อยและคิดมากอยู่พอสมควร โจวเจ๋อรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา อยากดูว่าช่วงนี้มีภาพยนตร์เรื่องอะไรบ้างและโรงภาพยนตร์อยู่ด้านข้างพอดี ตัวเองสามารถไปฆ่าเวลาแถวนั้นได้

“เฮ้ ที่บ้านคุณมีหนังสือพิมพ์บ้างไหม” สวี่ชิงหล่างที่วุ่นๆ กับเด็กส่งของและคำสั่งซื้อ ล็อตสุดท้ายเสร็จแล้วเดินออกมา

“เอาไปทำอะไร”

“ปูผนังน่ะสิ” สวี่ชิงหล่างตอบ

“ประหยัดขนาดนี้เลยเหรอ”

“หนังสือพิมพ์ปูผนัง ถึงจะได้กลิ่นอายบรรยากาศและกลิ่นอายความรู้สึกของรุ่นอายุ”

“ยังมีอีกหน่อย รอเดี๋ยว ฉันจะไปหามาให้”

โจวเจ๋อกลับเข้าไปในร้าน ย้ายหนังสือพิมพ์ซ้อนกัน ขนาดความสูงครึ่งตัวคนออกจากในกล่องใกล้ๆ ตู้แช่บนชั้นสอง หลังจากลงไปข้างล่างแล้วก็ส่งให้สวี่ชิงหล่างที่รออยู่ตรงนั้น

“คุณไม่กลับบ้านฉลองปีใหม่เหรอ” สวี่ชิงหล่างถาม

“อยู่เป็นเพื่อนหนังสือฉลองปีใหม่”

น่าเสียดายที่โจวเจ๋อไม่มีเคราแพะ และไม่มีเหล้าอยู่ในมือ

ไม่อย่างนั้นจะดื่มให้กับประโยคเด็ดนี้สักแก้ว

“นายก็ไม่กลับบ้านไม่ใช่หรือไง” โจวเจ๋อที่กำลังมึนเมาคนเดียว นิ่งอยู่ครู่หนึ่งถามขึ้นอีกครั้ง

“ห้องชุดตั้งยี่สิบหลัง ผมจะกลับบ้านหลังไหนล่ะ” สวี่ชิงหล่างถอนหายใจ

“…” โจวเจ๋อ

ทั้งสองนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง และโจวเจ๋อก็เอ่ย “ฉันจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง”

“เอาสิ” สวี่ชิงหล่างพยักหน้า สีหน้าและอารมณ์เรียบเฉยเล็กน้อย ผมของเขายาวนิดหน่อย และปอยผมสองสามปอย ตกลงมาคลอเคลียที่มุมปากของเขา เขายื่นมือออกมาลูบเส้นผมออกด้วยท่าทางที่อ่อนโยน ดูเป็นคนขี้อายจริงๆ

ความรักระหว่างชายหญิงขณะนี้ไม่เพียงพอสำหรับมนุษยธรรมด้วยเหมือนกัน

“เคยมีครั้งหนึ่ง ก็คือวันที่เฉลิมฉลองปีใหม่นั้นเอง ระหว่างทางตอนดึก มีใครบางคนพบเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในพื้นที่นั้น เศรษฐีดื่มเหล้าเมามาย คนผู้นั้นถามเศรษฐีว่า ทำไมคุณถึงไม่กลับบ้าน เศรษฐีตอบว่า บ้าน บ้านของฉันอยู่ที่ไหน ครอบครัวและญาติของฉันต่างก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างฉัน บ้านที่คุณกำลังพูดถึงใช่คฤหาสน์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองของฉันน่ะหรือ”

หลังจากที่สวี่ชิงหล่างได้ฟังเรื่องนี้ เขาพยักหน้าเล็กน้อย ราวกับว่ามีความรู้สึกแบบเดียวกัน

“จากนั้นชายคนนั้นก็กดเศรษฐีลงกับพื้นแล้วตะโกน ชวนคุณออกไปส่งท้ายปีเก่าแสร้งทำเป็นอวดดี!”

โจวเจ๋อเล่าเรื่องต่อไปจนจบ

สวี่ชิงหล่างเงียบงัน

บทสนทนาของทั้งสองคนจบลงแล้ว

โจวเจ๋อกลับไปที่ร้านหนังสือของเขา ร้านหนังสือเปิดเครื่องทำความร้อนเอาไว้ จึงอุ่นสบาย เขาพลิกมือถือในมือ และไม่มีใครที่จะติดต่อได้

เดิมคิดอยากจะไปเยี่ยมสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่คิดๆ ดูแล้วก็ลืมๆ มันไปเถอะ ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเงินไม่เท่าไรเอง

แต่ทว่าในเวลานี้เอง มีลูกเค้าเข้าร้านแล้ว เป็นเด็กหนุ่มที่สวมใส่ชุดทำงานสีฟ้าทั้งตัวและสวมหมวกกันน็อค เขาผลักประตูร้านหนังสือและเดินเข้ามาถามอย่างเขินอายเล็กน้อย

“อ่านหนังสือที่นี่ได้ไหม ราคาเท่าไร” อีกฝ่ายเม้มปาก

“อ่านไปเถอะ เงินดูแล้วค่อยให้” โจวเจ๋อโบกมือไหวๆ แสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่าตามสบาย

“งั้นก็ดีเลย ที่นี่มีนิยายไหม” เด็กหนุ่มพูดอย่างระมัดระวัง “ผมชอบอ่านนิยาย อย่างพวกนิยายออนไลน์น่ะ”

โจวเจ๋อชี้ไปที่กล่องหลังชั้นหนังสือ “อยู่ตรงนั้นหมดเลย”

อีกฝ่ายเดินไปที่กล่อง พลิกมันสองสามครั้งและดูมีความสุขมาก แต่บรรจุภัณฑ์ปกหนังสือบางส่วนยังอยู่

“แกะออกเลย ไม่คิดเงิน” โจวเจ๋อพูดอย่างใจกว้าง

“ครับผม”

เด็กหนุ่มแกะนิยายออนไลน์ออกมาเล่มหนึ่ง จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกแล้วเริ่มอ่าน

ในฐานะที่โจวเจ๋อเป็นเถ้าแก่ตัวเอง ก็นั่งเล็มเล็บอยู่ที่หลังเคาน์เตอร์ เด็กหนุ่มคนนั้นก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้น ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยิบบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้โจวเจ๋อหนึ่งมวน

“ไม่ใช่บุหรี่ยี่ห้อดีนัก อย่าถือสาเลย”

“หึ บุหรี่มันก็ไม่ใช่ของดีอะไรอยู่แล้ว จะแบ่งดีไม่ดีเพื่ออะไร”

โจวเจ๋อรับบุหรี่มา อีกฝ่ายก็หยิบออกมาหนึ่งมวน และเริ่มเดินออกไปนอกร้านก่อน ขณะรับลมหนาวก็จุดบุหรี่ไปด้วย

นี่ทำให้โจวเจ๋อที่ตั้งใจจะสูบบุหรี่ในร้านตะลึงไปครู่หนึ่ง หลังจากที่คิดได้ เขาก็วางบุหรี่ไว้ข้าง ๆ และเล็มเล็บต่อ

เด็กหนุ่มเดินกลับมาหลังจากสูบบุหรี่ข้างนอกเสร็จ คราวนี้เขาไม่ได้นั่งบนเก้าอี้พลาสติกต่อ ทว่านั่งพิงผนังแทน

แม้ว่าในร้านจะเปิดเครื่องปรับอากาศ แต่กระเบื้องบนพื้นยังคงเย็นอยู่ดี เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจ เมื่อคิดถึงวันธรรมดาทั่วไปก็ชินแล้ว

ประมาณสิบห้านาทีต่อมา ด้านนอกร้านมีชายอีกสี่คนสวมชุดทำงานสีน้ำเงินสะอาดตา อายุมากที่สุดก็ไม่ถึงสามสิบปีโดยประมาณ และอายุน้อยที่สุดก็น่ะจะอายุประมาณสิบเจ็ดปีเห็นจะได้

ทั้งสี่คนเข้ามาพร้อมกัน และชายหนุ่มที่พิงผนังก็โบกไม้โบกมือส่งให้พวกเขา เขาน่าจะเรียกพวกเขามา

คนที่มาทีหลังทักทายโจวเจ๋อ โจวเจ๋อตอบอย่างขอไปที แล้วก็เล็มเล็บของตัวเองต่อ

โจวเจ๋อตัดสินใจซื้อชุดอุปกรณ์ตกแต่งเล็บ แบบนี้ถึงจะควรค่าแก่เล็บของเขา

เพียงแต่ตอนนี้บริการจัดส่งพัสดุหยุดให้บริการ และร้านค้าหน้าร้านส่วนใหญ่ปิดให้บริการ ทำได้เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น

เมื่อเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้ง โจวเจ๋อพบว่าคนงานทั้งห้ากำลังนั่งอ่านนิยายคนละเล่มในมือบนพื้น

แค่ดูหน้าปกก็รู้แล้วว่าเป็นนิยายออนไลน์ชุดเดียวกันทั้งหมด ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี มีคนหนึ่งถือหนังสือประเภทสยองขวัญ อ่านไปด้วยทั้งยังกัดเล็บไปด้วย เห็นได้ชัดว่าอ่านมันอย่างเพลิดเพลิน

แค่พฤติกรรมกัดเล็บของอีกฝ่ายทำให้โจวเจ๋อ ยากที่จะเห็นดีเห็นงามไปด้วย

รู้จักถนอมเล็บ ถึงจะรู้จักถนอมชีวิต

บางครั้งมีคนอ่านนิยายแล้วหัวเราะขึ้นมา นี่คือรอยยิ้มที่มาจากใจขณะอ่านเรื่องราวพวกนี้

ร้านหนังสือคนเยอะ แต่เงียบมาก มีเสียงดังบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ถึงกับรบกวนคนอื่น

เมื่อถึงช่วงเวลาพลบค่ำ สวี่ชิงหล่างยกชามเกี๊ยวเข้ามา หลังจากเขาเข้ามาแล้วก็เอ่ยทันทีว่า

“โอ้โห ในร้านคึกคักดีนะเนี่ย”

โจวเจ๋อยิ้มพลางพยักหน้า

“พี่น้องทั้งหลาย ทานอะไรสักหน่อยไหม” สวี่ชิงหล่างนั่งในร้านพลางเอ่ยถามพวกคนงาน

ทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่ก

รู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

“ช่างเถอะ ผมเลี้ยงพวกคุณเอง” สวี่ชิงหล่างเป็นถึงชายที่มีห้องชุดยี่สิบกว่าห้อง “วันฉลองปีใหม่ใหญ่ทั้งที ไม่ง่ายเลยที่พี่น้องจะไม่กลับบ้านกัน ต่างก็ออกมาทำงานหาเงินอย่างยากลำบากกันทั้งนั้น อยู่ไกลกันคนละฟากฟ้าก็คือพี่น้องกัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณเถ้าแก่มากครับ ขอให้เถ้าแก่เจริญรุ่งเรือง” คนงานอายุมากที่สุดลุกขึ้นยืนแสดงความขอบคุณสวี่ชิงหล่าง

“สมควรอยู่แล้ว”

สวี่ชิงหล่างวางเกี๊ยวน้ำของโจวเจ๋อไว้ แล้วกลับไปที่ร้านของเขา

โจวเจ๋อทานซุปเล็กน้อยจากนั้นก็เร่งกลืนเกี๊ยวสองชิ้นลงไป สวี่ชิงหล่างน่าชังนั่นลืมเอาน้ำบ๊วยเปรี้ยวมาให้และตัวเองก็ทานมันไม่ลง

เมื่อหยิบบุหรี่บนโต๊ะออกมา โจวเจ๋อก็เดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์

“อ่านจบแล้วก็เปลี่ยนเองนะ ที่นี่น่าจะมีครบเซ็ตเลย ถึงอย่างไรร้านที่ฉันเปิดที่นี่ ก็เป็นธุรกิจที่ขาดทุนร้านหนึ่งอยู่แล้ว ทุกคนไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก”

โจวเจ๋อยื่นบุหรี่ให้ทีละคน

คนงานรู้สึกปลาบปลื้มใจและรับเอาไปทีละคน

จากนั้นทุกคนก็ลุกขึ้น เดินไปนอกร้านพร้อมกันและนั่งยองๆ สูบบุหรี่กันเป็นแถว

พวกเขาไม่ยอมให้สภาพแวดล้อมข้างในร้านสกปรก

โจวเจ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินออกจากร้าน ข้างนอกลมหนาวเล็กน้อย เขานั่งลงข้างๆ และสูบบุหรี่ด้วยกัน

พวกคนงานกำลังคุยกันอยู่