ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 154

ตอนที่ 154 ใครเป็นคนแรกที่ตื่นจากฝันอันยิ่งใหญ่!

หมอหลินรีบเดินเข้าไปในห้องของโจวเจ๋อ ครั้งนี้เธอมั่นใจมากว่าเรือนสี่ประสานแห่งนี้มีปัญหาจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้บ้านหลังนี้มีแค่สามคน คือ ตัวเอง โจวเจ๋อ และชายชราคนนั้น ตอนนี้ในห้องของชายชราจู่ๆ กลับมีคนกลุ่มใหญ่มาดื่มเหล้าพูดคุยกันในคืนนี้ จะเป็นไปได้อย่างไร และคำพูดพวกนั้นที่พวกเขาพูดก็ชี้ชัดมาก

“อาเจ๋อ บ้านหลังนี้มีปัญหา พวกเราไปกันเถอะ”

โจวเจ๋อวางโทรศัพท์แล้วหาว พูดตามจริง เขาเหนื่อยมากแล้ว แต่ไป๋อิงอิงไม่อยู่ข้างกายจึงนอนไม่หลับ ทั้งๆ ที่ร่างกายกับสติต้องการนอนกลับไม่สามารถนอนหลับได้มันทรมานมากที่สุด

“ที่ห้องข้างๆ ฉันเพิ่งได้ยินคนมากมายกำลังคุยกัน” หมอหลินพูดต่อ

“ไม่เป็นไรๆ” โจวเจ๋อโบกมือ

“เมื่อวานคุณตกใจ พักผ่อนอีกสองสามวันก็ดีแล้ว”

ความจริงแล้วหลังจากที่ได้สัมผัสกับผี ร่างกายของมนุษย์จะได้รับผลกระทบเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เหมือนกับถูกสนามแม่เหล็กรบกวน จึงสามารถได้ยินหรือเห็นสิ่งที่ปกติมองไม่เห็น รอให้สนามแม่เหล็กผ่านไปสักพัก ก็จะดีขึ้น

น้ำตาวัวก็มีผลประมาณนี้เช่นกัน

หมอหลินหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาช่วยเช็ดตัวให้โจวเจ๋อ โจวเจ๋อก็รู้สึกเพลินดี แต่ดูจากวิธีการทำแล้ว วิธีการปรนนิบัติคนของหมอหลินสู้ไป๋อิงอิงไม่ได้จริงๆ

รอจนเช็ดตัวเสร็จแล้ว หมอหลินวางผ้าขนหนูลง แล้วกัดริมฝีปากพูดว่า

“ฉันได้ยินไม่ผิดจริงๆ ถ้าหากคุณรู้อยู่แก่ใจดีไม่อยากให้ฉันคิดมาก ฉันก็จะไม่คิดมาก”

โจวเจ๋อพยักหน้า

หมอหลินไม่พูดอะไรอีก เธอถอดเสื้อคลุมออกแล้วนอนลงบนเตียง แต่นอนอีกด้านหนึ่ง ใช้แขนเป็นหมอนรองศีรษะ

หากมองจากมุมของโจวเจ๋อ จะเห็นเพียงเงาหลังของเธอ รูปร่างเพรียวบางแต่กลับไม่เสียทรวดทรงองค์เอวที่อวบอิ่ม น่าดึงดูดเป็นอย่างมาก

อันที่จริงผู้หญิงต้องมีเนื้อมีหนังหน่อยถึงจะดูดีกว่า

โจวเจ๋อไถโทรศัพท์ต่อ ไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับและรู้สึกเบื่อ หากจะโทษก็คงต้องโทษนักพรตเฒ่าตัวปัญหา ถ้าหากนักพรตเฒ่าอยู่ที่นี่ มีเจ้าลิงคอยช่วยเหลือ แผลของตัวเขาเองก็จะฟื้นฟูเร็วยิ่งขึ้น

ยาทาของชายชราได้ผลดีจริงๆ ตอนนี้รู้สึกเย็นตรงปากแผลเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับโคลนของเจ้าลิง ยังต่างกันไม่น้อย

ลมหายใจของหมอหลินเริ่มสม่ำเสมอ แต่ไม่รู้ว่านอนหลับหรือยัง

แต่ไม่ช้าเสียงจากห้องข้างๆ ก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงของการละเล่นในวงสุรา เสียงคนคุยโวขี้โม้ กระทั่งยังมีผู้ชายจีบปากจีบคอร้องอุปรากรหวงเหมย ความรู้สึกเช่นนี้ เหมือนมีคนวางโทรทัศน์สิบเครื่องเอาไว้ที่ห้องข้างๆ แล้วเปิดรายการที่ไม่เหมือนกัน

โจวเจ๋อเห็นหมอหลินที่อยู่อีกด้านนอนตัวเกร็ง ใช้มือข้างหนึ่งป้องหูของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่ได้นอนหลับ การมีเพื่อนบ้านประเภทนั้นแล้วต้องนอนหลับในเวลาเดียวกัน สำหรับเธอแล้วเป็นเรื่องที่ยากมากจริงๆ

โจวเจ๋อใช้มุมโทรศัพท์เคาะแผ่นไม้ที่หัวเตียงแล้วพูดดุว่า “ดึกแล้ว มีมารยาทหน่อย รบกวนคนอื่นพักผ่อน”

หลังจากโจวเจ๋อตะโกนออกไปหนึ่งประโยค ทางนั้นจึงหยุดทันที พากันเงียบกริบ

จากนั้นโจวเจ๋อจึงเล่นโทรศัพท์ต่อ และไม่รู้ว่าเล่นไปนานเท่าไร อย่างไรก็ตามโทรศัพท์ถูกชาร์จแบตเตอรี่ตลอด จึงไม่กลัวแบตเตอรี่หมด เมื่อถึงเวลาประมาณตีหนึ่งตีสอง โจวเจ๋อกลับทนไม่ไหวแล้ว ความจริงนั้นเขาอยากไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว แต่ทนมาจนถึงป่านนี้

เขาเห็นหมอหลินยังคงนอนตะแคงอยู่ข้างกาย จึงยื่นมือยันขอบเตียงเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นมา ทว่าแผลตามร่างกายของเขามันหนักมากจริงๆ โจวเจ๋อจึงยันตัวเองไม่ไหว ได้แต่ร้อง ‘ซี๊ด’ ด้วยความเจ็บปวดแล้วนอนลงไป

หมอหลินหันตัวมา มองไปทางโจวเจ๋อ แล้วถามโดยตรง “อยากไปเข้าห้องน้ำเหรอ”

โจวเจ๋อพยักหน้า

หมอหลินจึงประคองโจวเจ๋อลงจากเตียง แล้วเดินออกไปนอกห้องด้วยกัน

ห้องภายในเรือนสี่ประสานไม่มีห้องน้ำในตัว แต่มีห้องน้ำอยู่ในแนวทแยงมุมฝั่งตรงข้าม เป็นห้องเดี่ยวขนาดเล็ก แบบห้องน้ำตามชนบท มีคานไม้อยู่ด้านบนสะดวกให้คนนั่งลงไป ด้านล่างเป็นหลุมหรือถังขนาดใหญ่

อันที่จริงชายชราคนนี้ดูแล้วไม่ได้ขาดเงิน เงินเบี้ยเลี้ยงทุกเดือนคาดว่าไม่น่าจะน้อย อีกทั้งหมอหลินยังถูกชายชราเชิญให้ไปชมห้องเก็บของสะสมของเขา ข้างในนั้นมีของสะสมที่ดีอยู่ไม่น้อย หากหยิบออกไปขายข้างนอกสักหนึ่งหรือสองชิ้นสามารถซื้อห้องชุดหนึ่งห้องได้สบาย

โจวเจ๋อใช้มือข้างหนึ่งประคองกำแพง แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งเตรียมปลดเข็มขัด หมอหลินจึงยื่นมือช่วยปลดเข็มขัดให้โจวเจ๋อโดยตรง

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อคาดไม่ถึง หมอหลินในตอนนี้เหมือนกับภรรยาที่คอยดูแลสามีตอนไม่สบาย ทั้งหมดล้วนทำอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีความอิดออดเลยสักนิด

และแล้วในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงที่ไม่เป็นมิตรดังมา

“ต้องการให้ช่วยไหม” เป็นเสียงของชายชรา ชายชราลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำตอนดึก

หมอหลินเพิ่งจะนั่งลงยองๆ ช่วยปลดเข็มขัดให้โจวเจ๋อ เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้า มองไปทางโจวเจ๋อ

โจวเจ๋ออยากจะตะโกนว่า ‘ทำต่อ’ ‘อย่าหยุด’ แต่ก็ยังกัดฟันแสร้งพูดอย่างสงบว่า “ให้เขามาทำก็ได้”

หมอหลินเป็นห่วงเล็กน้อย มองไปทางโจวเจ๋อ

“เขาคงไม่ผลักผมลงไปในหลุมอึหรอกมั้ง” โจวเจ๋อหัวเราะ “ผมรู้อยู่แก่ใจ”

หมอหลินพยักหน้า เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วชายชราก็เดินเข้าไป

“บังเอิญจริงๆ คนเราอายุมากแล้ว ตอนกลางคืนนอนไม่ค่อยหลับ ชอบตื่นมากลางดึก ไอ้นั่นก็มีปัญหา สู้คนหนุ่มแบบพวกคุณไม่ได้ ชอบฉี่บ่อยๆ บ่อยจนกลั้นฉี่ไม่ไหว”

ภายใต้การช่วยเหลือของชายชรา โจวเจ๋อจึงฉี่เสร็จเรียบร้อย ชายชราใช้แขนจับโจวเจ๋อเอาไว้แล้วหันหลังให้เขาจากนั้นโจวเจ๋อจึงสามารถปล่อยแขนทั้งสองข้างเพื่อเปิดก๊อกน้ำของตัวเองได้สะดวก และสามารถหลีกเลี่ยงความเคอะเขินได้เช่นกัน