ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 160

ตอนที่ 160 โกรธ!

“นี่ น้องสาว อาชีพเสริมของเถ้าแก่ของพวกเธอ เป็นนักพรตหรือว่าพระกันแน่”

ตรงระเบียง ผู้หญิงหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนแล้วสูบอย่างเงียบๆ เธอจะไม่สูบบุหรี่เวลาอยู่ในกล้องวงจรปิด เพราะจะต้องรักษาภาพลักษณ์ความเป็นกุลสตรีของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนี้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ อยากอาศัยบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

“คุณพูดผิดแล้ว เปิดร้านหนังสือเป็นอาชีพเสริมต่างหาก” ไป๋อิงอิงตอบ

“อ้อ น่าสนุกดี”

ผู้หญิงยื่นมือออกมาช่วยจัดมวยผมให้ไป๋อิงอิง แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เขาล้างสมองเธอหรือไง เธอถึงได้เคารพเขาขนาดนั้น”

ไป๋อิงอิงมองผู้หญิงด้วยสายตาที่ใช้มองคนปัญญาอ่อน

ผู้หญิงส่ายหน้า เธอไม่เชื่อ แต่ในเมื่อเป็นคนที่หวังเคอแนะนำ เธอจึงยอมทุ่มเงินสองสามล้านหยวนเพื่อลองทดสอบ

ชายชราขดตัวอยู่หน้าประตู มองภรรยาของตัวเองกับไป๋อิงอิง แล้วโบกมือเรียก

“เข้ามา รีบเข้ามา พวกเขามาแล้ว พวกเขาจะมาแล้ว จะมาจริงๆ แล้ว!”

ผู้หญิงไม่สนใจสามีของตัวเอง สูบบุหรี่ของตัวเองต่อ

ไป๋อิงอิงยิ่งไม่สนใจเขา เธอเป็นห่วงเถ้าแก่ที่อยู่ข้างล่าง ว่าจะเป็นอะไรหรือไม่

เถ้าแก่เพิ่งจะแอบใช้เคล็ดวิชาเมื่อไม่นาน ตอนนี้ร่างกายย่ำแย่มาก และยิ่งอยู่ในช่วงยังใช้พลังไม่ได้ ค่าของความเสี่ยงจึงเพิ่มสูงขึ้นเพราะเหตุนี้เป็นธรรมดา

‘ปัง!’ ประตูที่ห้องรับแขกถูกเปิดออก โจวเจ๋อที่เหงื่อเย็นท่วมตัวกลิ้งออกมาจากข้างใน เขาตัวเปียกชุ่มไปทั้งตัวเหมือนอาบเหงื่อมา

‘ฮู้ๆ…ฮู้ๆ…’ โจวเจ๋อนอนอยู่บนพื้นพยายามใช้แรงหายใจ ตอนนี้อากาศสำหรับเขาแล้วมีค่าเป็นอย่างยิ่ง ล้ำค่ามากกว่าสิ่งใด

“เถ้าแก่!” ไป๋อิงอิงที่อยู่ตรงระเบียงตะโกนเรียกอย่างร้อนใจอยู่บ้าง

โจวเจ๋อคลานขึ้นมาอย่างโซเซ เก็บไม้เท้าที่ตกอยู่ข้างกาย แล้วโบกมือไปข้างบน เพื่อบอกให้ไป๋อิงอิงอย่าลงมาจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องรับแขก

หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที โจวเจ๋อกลิ้งออกมาอีกครั้ง และครั้งนี้โจวเจ๋อใช้เวลาห้านาทีเต็มกว่าจะคลานขึ้นมา แล้วจับไม้เท้าลุกขึ้นเดินเข้าไปอีกครั้ง โจวเจ๋อตัวโอนเอนไปทั้งตัวอย่างเห็นได้ชัดเจน

“เถ้าแก่…” ไป๋อิงอิงตะโกนเรียกอีกครั้ง

“อย่าลงมา ปกป้องพวกเขาให้ดี ผมไม่เชื่อว่า มังกรแกร่งจะสู้งูเจ้าถิ่นไม่ได้!” โจวเจ๋อเดินเข้าไปข้างในต่อ

ผู้หญิงพ่นควันบุหรี่ออกมา แล้วเอ่ยว่า “แสดงได้สมจริงมาก”

เห็นได้ชัดว่า เธอรู้สึกว่าโจวเจ๋อกำลังแสดงละครอยู่ เหมือนกับนักพรตที่ใช้วิชาไม่ผิดเพี้ยน และไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อให้ผู้ชมมีความสุขจากนั้นก็ทำกำไร

“เอ่อ…” ผู้หญิงพูดไม่ออกแล้ว เพราะมือของไป๋อิงอิงบีบคอของเธอโดยตรง

สองเท้าของเธออยู่ห่างจากพื้น สาวน้อยชั้นมัธยมปลายคนนี้ใช้แค่มือเดียว ก็สามารถยกตัวเธอขึ้นมาได้อย่างสบาย

“นี่ไม่ใช่การแสดง” ไป๋อิงอิงพูดอย่างจริงจัง “ถ้าหากเถ้าแก่ของฉันเป็นอะไรไป วางใจได้ ฉันจะโกรธคุณแน่นอน”

“เขา…ตัวของเขา…ทำเพื่อ…ทำเพื่อเงิน…” ผู้หญิงโต้กลับอย่างยากลำบาก

“คุณเป็นผู้หญิง คุณไม่รู้เหตุผลอย่างหนึ่งเหรอ” ไป๋อิงอิงย้อนถาม

“อะ…ไร…”

“นั่นก็คืออย่าใช้เหตุผลกับผู้หญิง”

…

โจวเจ๋อเข้าไปในห้องรับแขกอีกครั้ง เวลานี้ในห้องรับแขกเต็มไปด้วยน้ำเสียส่วนใหญ่ ข้างในล้วนเต็มไปด้วยของเหลว แต่คนยี่สิบกว่าคนนั้นก็ยังพ่นน้ำออกมาไม่หยุด

เหมือนกับว่าไม่มีวันหมดสิ้น ปริมาณเยอะจริงๆ

และงูทะเลตัวนั้นที่ถูกโจวเจ๋อระเบิดหัวไปแล้ว ตอนนี้กลับกลายเป็นงูเหลือมยักษ์ตัวหนึ่ง ตัวหนาและใหญ่มากเลื้อยไปมาอยู่ข้างในไม่หยุด ให้ความรู้สึกกดดันเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าเมื่อลองมองภาพนี้อย่างละเอียด ตัวของงูเหลือมยักษ์ตัวนี้ก็เละพอสมควร มีหลายจุดที่ไม่มีเกล็ดแล้ว เห็นได้ชัดว่าระหว่างที่ต่อสู้กับโจวเจ๋อแต่ละครั้ง มันก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน

“ฟ่อๆๆ…” อนาคอนดาพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

โจวเจ๋อเงยหน้า กัดฟัน เหยียดสองมือออกไป ปลายเล็บปรากฏคราบเลือดขึ้นมาอีกครั้ง ชัดเจนว่าถึงจุดวิกฤตของเขาอีกแล้ว

ร่างกายของเขาเนื่องจากเสียพลังไปเยอะตอนที่อยู่เมืองเหยียนเฉิง ตอนนี้จึงอ่อนแอมากจริงๆ

ถ้าหากตัวเขามีพลังครบสมบูรณ์ โจวเจ๋อคิดว่าตัวเองไม่น่าจะมีสภาพดูไม่ได้แบบนี้

งูทะเลตัวนี้ ถึงแม้จะได้ชื่อว่าเป็นเทพเจ้าแห่งท้องทะเล แต่ก็เป็นแค่งูตัวหนึ่งเท่านั้น ถ้าสู้เดี่ยวละก็ เขายังไม่ถึงกับขลาดกลัว

จริงๆ แล้วที่โจวเจ๋อเป็นห่วงก็คือถ้าหากบนโลกนี้มีเทพเจ้าแห่งท้องทะเลจริงๆ การเลือกของเขาครั้งนี้จะทำให้อีกฝ่ายโกรธหรือไม่

แน่นอนว่า อีกฝ่ายจริงๆ แล้วก็ไม่ให้โอกาสเขาได้เลือกหรอก

โจวเจ๋ออยากจะยอมรับว่ากลัว อยากจะถอย ถ้าไม่ต้องสู้ก็จะไม่สู้ หางเสืออย่าไปลูบก็จะดี แต่ท่าทีของอีกฝ่ายรุนแรงหยาบกระด้างเกินไป ไม่ยอมให้เขาลงจากเวทีเลยด้วยซ้ำ

เถ้าแก่โจวรักเงิน และรักการทำผลงาน แต่รักชีวิตมากกว่า

“ฟ่อๆ…”