ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 สรุปแล้ว ช่วยชีวิตตัวอะไรไปกันแน่

สำหรับคนที่ไม่รู้จักรถเลย การซื้อรถเป็นปัญหาที่น่าปวดหัวมากเรื่องหนึ่ง และเลี่ยงไม่ได้ที่จะถามเพื่อนหรือญาติที่มีความรู้เป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามรถบางคันก็มีข้อเสียในตัวเองและอาจมีปัญหาบางอย่าง เช่นเรื่องคุณภาพและประสิทธิภาพการทำงาน

แต่ว่ากันถึงแก่นแท้แล้ว สามารถหยิบก้นบุหรี่จุดเผาประตูรถจนเป็นรูได้

ไม่สามารถใช้ปัญหาเรื่องคุณภาพของรถหาคำตอบเหมารวมให้ ไม่น่าเชื่อถือได้เหรอ

ทั้งหมดนี้ บอกได้อย่างเดียวเท่านั้น

รถคันนี้เป็นรถกระดาษ!

คนขับอยู่ในวัยกลางคน แต่ลูกชายคนโตน่าจะอายุเท่านักเรียนประถม และด้วยเหตุนี้คนขับถึงบอกว่าลูกชายฝากรถให้เขามา

จริงๆ แล้ว ‘ฝาก’ ในที่นี้ ยังสามารถเขียนว่า ‘เผา’ ได้อีกด้วย

พ่อตายแล้ว

ลูกชายเผารถกระดาษส่งให้เขา

โจวเจ๋อส่ายหัว พูดตามตรง เขามองมันไม่ออกมาก่อนจริงๆ หลังจากขึ้นรถแล้วถึงได้รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ยังต้องแกล้งทำเป็นงุนงง

ร่างตัวเองก็เป็นการลักขโมยร่างมา และก็ไม่ได้อยากมีอารมณ์ความรู้สึกของจางเทียนซือ

ถึงอย่างไรเสีย เขาก็เป็นผี

ถ้าเขาไปถือธงกำจัดปีศาจและปกป้องเต๋า เขาก็คงไม่ต่างจากคนขายชาติจริงๆ และเขาจะถูกเรียกว่า ‘ผีทรยศ’

เขาวางฝ่ามือแนบชิดปิดรูเล็กๆ ไว้ โจวเจ๋อแสร้งทำเป็นง่วงเล็กน้อย หลับตาลงครึ่งหนึ่ง และแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โจวเจ๋อจำได้ว่าตอนที่ตัวเองอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า มีครูจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ปกติครูจะพาทุกคนไปเรียนวิชาพละ และยังมีงานชั่วคราว เฝ้าประตู

และเพราะว่าเขาแซ่ฉิน ดังนั้นในช่วงนั้นพวกเด็กๆ เรียกเขาว่า ลุงฉินคนเฝ้าประตู

ลุงฉินเล่าเรื่องเก่งมาก และมักจะเล่าเรื่องผี ดูเหมือนเขาจะพอใจมากที่เด็กๆ แสดงความหวาดกลัวออกมาเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เขาเล่า ผู้อำนวยการได้พูดคุยกับเขาในเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้ยับยั้งตัวเอง

เพียงแต่ก่อนที่โจวเจ๋อจะออกจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าไปเข้าโรงเรียนข้างนอก ลุงฉินก็เสียชีวิตเนื่องจากกล้ามเนื้อหัวใจตาย

โจวเจ๋อจำได้ว่าในตอนแรกลุงฉินเล่าเรื่องผีที่มีชื่อว่า ‘ผีแบกเก๋ง’

ตามตำนานเล่าว่าในสมัยโบราณมีผีอยู่หลายประเภท หลังจากที่คนส่วนใหญ่เสียชีวิตพวกเขาก็ตรงไปยังเมืองนรก เข้าไปที่เส้นทางสู่นรก ดื่มน้ำเบญจรส แล้วก็กลับชาติมาเกิดใหม่ จะมีผีที่หลงเหลืออยู่ในโลกมนุษย์น้อยมาก

แต่มีผีบางตน นรกก็ยังทิ้งพวกเขาเอาไว้ พวกเขาอาจรู้หรือไม่รู้ว่าตัวเองตายแล้ว แต่ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเขาอาจจะยังทำในสิ่งที่เคยทำเมื่อมีชีวิตอยู่ก็เป็นได้

อย่างเช่น แบกเก๋ง

พวกเขาจะปรากฏอยู่บนถนนในถิ่นทุรกันดารหรือในเวลากลางคืนที่ดึกสงัด ถามคนว่าจะนั่งรถเก๋งไหม ตั้งราคาไว้ถูกมาก หลังจากรอคนนั่งรถเก๋งไปยังที่หมายแล้ว เคลียร์ทั้งเงินและสินค้า

คนเป็นที่ทำธุรกิจกับผี เพลิดเพลินไปกับบริการของผี สุดท้ายแล้วมันไม่ได้ง่ายและธรรมดาขนาดนั้น ผีแบกเก๋ง ไม่ได้ต้องการข้าวของเงินทองเช่นนั้น แต่เป็นอายุขัยหรือไม่ก็จิตวิญญาณของคุณ

ในนรก ผีแบกเก๋งให้ตัวละครเช่นพญายมราช คนเป็นมีสถานะเป็นอะไร เหมาะสมหรือ

เฉกเช่นชายชราวัยแปดสิบปีที่คุกเข่าให้คุณ จะบั่นอายุขัยเอาได้

โจวเจ๋อจำเรื่องเล่านี้ได้ ทั้งยังชัดเจนอีกด้วย ในความเป็นจริงโจวเจ๋อยังคงจำเรื่องที่ลุงฉินเล่าไว้มากมายได้ แม้ว่าจะเป็นผู้ใหญ่และเริ่มทำงานแล้วก็ไม่เคยลืม

เพราะโจวเจ๋อรู้ดี วันก่อนที่ลุงฉินจะเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกะทันหันก่อนหน้าหนึ่งวัน ลุงฉินผู้ที่เพียงแค่เฝ้าที่ประตูและไม่เคยเข้าไปในสวนด้านหลัง เขาทำลายกฎเกณฑ์โดยได้เดินเข้าไปในหอพักเด็กๆ และดูทีละห้องและทีละคน ตอนนั้นโจวเจ๋อยังไม่นอนพอดีและเห็นฉากนี้เข้า

ดูเหมือนว่าลุงฉินจะรู้ว่าอายุขัยของเขาใกล้จะสิ้นสุดลง จึงมาบอกลาล่วงหน้า

เช่นเดียวกับหลักการการผายลมของบัฟเฟตต์สามารถทำให้ผู้คนรู้สึกว่ามีความลึกลับยิ่งใหญ่ของความมั่งคั่ง

คนที่รู้ว่าพรุ่งนี้ตัวเองอาจจะเป็นผู้เล่นที่ดี เรื่องผีที่เขาเล่า ก็ไม่สามารถถือเอาเป็นคำพูดที่เหลวไหลได้จริงๆ

คนขับยังคงพูดเป็นต่อยหอยไม่พัก และคุยโม้โอ้อวดต่อไป โจวเจ๋อยังคงนิ่งเงียบอยู่ด้านหลัง

บั่นอายุขัยหรือ

สูญเสียจิตวิญญาณหรือ

โจวเจ๋อไม่ได้กลัวอะไรมากมาย เขาไม่ใช่คนเป็น เขาก็เป็นผี

พูดอย่างเลวร้ายที่สุด แม้ว่าโจวเจ๋อจะไม่เข้าใจการแบ่งชนชั้นและการจำแนกประเภทของผี แต่เขาสามารถเดินไปกลางแดดและทั้งเจอและเปิดร้านทำธุรกิจกับคนเป็นได้ สรุปแล้วน่าจะระดับสูงกว่าผีเร่ร่อนข้างนอกอยู่มาก?

และแม้แต่หญิงไร้หน้าในสระน้ำนรกก็ยังถูกเล็บตัวเองทำร้าย และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผีที่เหลือ จริงๆ แล้วโจวเจ๋อเองก็ค่อนข้างมั่นใจ

“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีคนซื้อรถขับมากขึ้น คนที่ไม่ปฏิบัติตามกฎก็มากขึ้น” คนขับยังคงพูดคุยต่อไป แม้ว่าโจวเจ๋อจะไม่คล้อยตามหรือไม่โต้ตอบ แต่เขาก็ยังสามารถพูดคุยอยู่อย่างนั้นได้

“ป่าเขาลำเนาไพรกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มีนกนานาชนิด สั้นๆ ก็คือ หากคุณระบายความโกรธออกมาทีละคนจริงๆ อย่างนั้นก็จะใช้ชีวิตน้อยลงไปหลายปี ทั้งที่รู้อยู่ในใจว่าไม่ควรโกรธ แต่บางคนกลับออกมาเหมือนมีป้ายติดไว้ที่หน้าผากว่า ‘ชนผมให้ตายเลยสิ แกรีบๆ ชนฉันให้ตายไปเลย’ ช่างน่ารำคาญจริงๆ”

ดวงตาของโจวเจ๋อหรี่ลง เขารู้สึกง่วงเล็กน้อยจนอยากจะนอนหลับ

แต่เขารู้ว่าตัวเองนอนไม่หลับ และด้วยเหตุนี้ ความรู้สึกที่ชัดเจนที่ปรากฏขึ้นในเวลานี้น่าจะเป็นของปลอม

ทันใดนั้นโจวเจ๋อก็หัวเราะออกมาทันที

เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมคนขับถึงพูดเรื่อยๆ พูดเป็นต่อยหอยไม่หยุดไม่พักไปตลอดทาง ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองพูดอยู่ตลอดเวลามันน่ารำคาญมาก

เป็นเพราะเขาไม่ได้นอนหลับเลย ดังนั้นเขาจึงต้องพูดต่อไปเพื่อแสร้งทำเป็นว่าในเวลานี้ทุกอย่างเป็นปกติดี

เขาต้องการให้ตัวเองนอนหลับไป

และการตอบสนองต่อการนอนหลับของตัวเองก็เฉื่อยชามาโดยตลอด

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของโจวเจ๋อ วางมือบนเบาะนั่งและหลับตาลง

นอนเถอะ

รถเริ่มขับช้าลง

โจวเจ๋อผล็อยหลับไป เสียงพูดของคนขับก็ยิ่งเบาลงเรื่อยๆ

ในเวลาเดียวกัน คนขับจงใจหันหน้าและมองไปข้างหลัง

ทว่าในเวลานี้เอง จู่ๆ คนขับก็เผยสีหน้าท่าท่างเหมือนต่อสู้ดิ้นรนอย่างลำบากใจ และสุดท้ายก็ส่ายหัวแรงๆ และถอนหายใจ ขับไปข้างหน้าต่อ