ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 180

ตอนที่ 180 ขัดสีฉวีวรรณ!

เสียงเอ่ยว่า ‘ไง’ นี้แฝงไปด้วยอารมณ์ขันที่เยือกเย็นมาก

ผู้คนมักคิดว่าผีต่างมีแต่ความอาฆาตพยาบาทและความเคียดแค้นฝังหุ่น นี่เป็นภาพจำโดยธรรมชาติของผู้คน

เมื่อก่อนโจวเจ๋อก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน จนกระทั่งตัวเขาเองกลายเป็นผี

ผีกับมนุษย์แตกต่างกันอย่างไรกันแน่

ในแง่ของความคิดชั่วร้าย

มนุษย์รู้ว่าผีน่ากลัว ผีรู้ว่ามนุษย์มีใจอำมหิต

ในแง่ของด้านอื่นๆ

ผีก็มาจากมนุษย์ ในหลายๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็นนิสัยและประสาทสัมผัสการรับรู้ ความจริงมีอารมณ์ความรู้สึกเข้ามาทดแทนอย่างลึกซึ้งเฉกเช่นมนุษย์

ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียว อาจจะเป็นไปได้ว่าโดยส่วนใหญ่แล้วผีมีนิสัยสุดโต่งคล้ายกับพวก ‘ผู้หลบหนี’ และ ‘นักโทษที่หลบหนี’ เป็นเรื่องยากสำหรับพวกมันที่เร่ร่อนอยู่บนโลกนานๆ แม้ว่าจะมีสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันอยู่บ้าง ลงนรกไม่ได้ ยมทูตก็ยังหาไม่เจอ แต่การใช้ชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์มันเหมือนหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในท่อระบายน้ำเสียมากกว่า

มนุษย์กลัวผี แต่ในโลกนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่สามารถทำร้ายและหยุดยั้งผีได้

อย่างเช่นเป้ากางเกงของนักพรตเฒ่า

โจวเจ๋อยกมือขึ้นลูบหัวและหาวหวอดๆ ความอัดอั้นทั้งคืนวานนี้ ตอนนี้ดูเหมือนจะลดลงไปไม่น้อย คนที่เคยไปเส้นทางสู่นรกมาแล้ว ไม่มีอะไรที่ปล่อยวางไม่ได้หรอก

อยากกลับไป อยากกลับร่างของตัวเองอีกครั้ง อยากกลับไปสู่ชีวิตเดิมของตัวเอง มันแน่นอนอยู่แล้ว

แต่ในเมื่อตอนนี้ยังหาทางไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องหงุดหงิดและเครียดจนเกินไป

“ตอนนี้บอกผมมาได้แล้ว ใครเป็นคนฆ่าพวกคุณ” โจวเจ๋อถาม

ครอบครัวนั้นทั้งสามคนยังคงมองเขาอยู่ จากนั้นก็เงียบ

ความรู้สึกที่ถูกคนหัวขาดทั้งสาม ‘จ้อง’ อยู่ มันแย่มากจริงๆ

แม้จะเป็นเถ้าแก่โจวก็ตามที ก็ยังมีความรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อยในตอนนี้

‘เคร้ง…’

เสียงช้อนกระทบจานดังกังวานลอยมาจากข้างๆ โจวเจ๋อ จากนั้นเมื่อโจวเจ๋อหันกลับไป ก็มองเห็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เขา เหมือนกำลังตั้งใจจะรับประทาน

เด็กสาวหันหน้ามาเหลือบมองโจวเจ๋อ อ้อ ไม่สิ ที่จริงมองไปที่ทั้งสามคนในครอบครัวนั้น และพยักหน้าให้พวกเขาเบาๆ

เยี่ยม

โจวเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าเศร้าและเหี่ยวเฉาเล็กน้อย

ความจริงแล้วเธอกำลังทักทายคนอื่นที่ตัวเขากำลังคั่นอยู่ แล้วเขาก็เข้าใจผิดอีกต่างหาก มันรู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก

จากนั้นทั้งสามคนในครอบครัวนั้นก็นั่งตัวตรงมองไปที่อาหารตรงหน้า…นิ่งๆ อีกครั้ง

ส่วนเด็กสาวรับประทานอาหารอย่างไม่รีบร้อน เธอกินอย่างสง่างาม แต่ไม่ใช่ชนิดที่สุภาพเรียบร้อยและไม่เป็นธรรมชาติจนเกินไปนัก ความจริงแล้วเธอกินไวมาก แต่กลับมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด

โจวเจ๋อมองเด็กสาวกินข้าวไปทั้งอย่างนี้

โชคดีที่นักพรตเฒ่าและสวี่ชิงหล่างยังคงร้อนรนเพราะโจวเจ๋อยังไม่ตื่นขึ้นมาสักที ยังคิดไปไม่ถึงขั้นลอดบ่อน้ำพุร้อนเข้ามาดูอีกครั้ง ไม่อย่างนั้นถ้าพวกเขาเข้ามาเห็นโจวเจ๋อกำลังจ้องมองเด็กสาวรับประทานอาหารเหมือนกับเขาเป็นคนปกติที่ไม่มีปัญหาอะไร อาจจะโกรธจนเลือดขึ้นหน้าไปเลยก็ได้

เด็กสาวรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย และดื่มนมที่เหลืออยู่นิดหน่อยตามลงไป ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากของเธอ จากนั้นก็ลุกขึ้น ดูเหมือนกำลังจะจากไป

โจวเจ๋อก็ลุกขึ้นเดินตามเธอไป คล้ายกับเป็นพวกโรคจิตที่ตามต้อยๆ

แต่นั่นไม่ใช่เพราะโจวเจ๋อถูกใจเธอหรืออะไร ภายใต้สภาพแวดล้อมและสภาวะอย่างนี้ โจวเจ๋อยังไม่ถึงขั้นทุบไหให้แตกแล้วแตกอีก[1] แต่เป็นเพราะโจวเจ๋อมองว่าเด็กสาวคนนี้แตกต่างจากคนอื่นๆ ในห้องอาหารมากทีเดียว

แขกนักชิมคนอื่นๆ ในห้องอาหาร แม้ว่าจะรับประทานได้ แต่การะกระทำของพวกเขาให้ความรู้สึกว่าไม่ต่างอะไรจากครอบครัวที่หัวขาดสามคนนั้นเลย

เฉื่อยชา

เงียบสงัด

แฝงไปด้วยกลิ่นผ้ารัดเท้าของหญิงชรา

แต่บนตัวเด็กสาวคนนี้กลับมีกลิ่นอายที่เหมือนมีชีวิตจริงๆ ภายใต้สภาพแวดล้อมนี้ดูเหมือนว่าเธอจะมีอิสระ…ในระดับที่สูงกว่าคนอื่นๆ เฉกเช่นเดียวกันกับเขาเลย

โจวเจ๋อเดินตามเธอออกมาจากห้องอาหาร สิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อประหลาดใจก็คือ ทั้งเขาและเธอพากันเดินผ่านเฉลียงทางเดินกระจก

นี่มันเหมือนกับรวงผึ้งที่ข้างในสลับซับซ้อน ผึ้งทุกตัวต่างก็มีตำแหน่งรูของตัวเอง

โจวเจ๋อเดินตามหลังเด็กสาวไปเรื่อยๆ คนหนึ่งนำหน้าคนหนึ่งตามหลัง ทั้งสองเดินไปอย่างเชื่องช้า

เมื่อเดินไปเรื่อยๆ เด็กสาวก็หยุดฝีเท้าลง ดูเหมือนว่าจนถึงตอนนี้เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นโจวเจ๋อ

เด็กสาวหันหน้ามายิ้มให้โจวเจ๋อ เป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์มาก

“คนนิจิวะ” (สวัสดีค่ะ)

เด็กสาวโค้งตัวให้โจวเจ๋อเล็กน้อย

คนญี่ปุ่นเหรอ

ปฏิกิริยาแรกของโจวเจ๋อคือนึกถึงสไปเดอร์แมนที่บ้านเขาเอง

“สวัสดีครับ”

โจวเจ๋อตอบ

ภาษาญี่ปุ่นง่ายๆ แบบนี้โจวเจ๋อยังพอเข้าใจ แต่เขาก็ยังตอบด้วยภาษาจีนอยู่ดี

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวตอบอีกครั้งเป็นภาษาจีน

จากนั้นเด็กสาวก็เดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ โจวเจ๋อก็เดิมตามหลังไปเรื่อยๆ

การแลกเปลี่ยนสื่อสารและการทักทายเมื่อสักครู่เหมือนเป็นฉากเล็กๆ ที่แทรกเข้ามา ราวกับโยนก้อนหินลงไปในทะเลสาบที่เงียบสงัด หลังจากระลอกคลื่นผ่านไปก็กลับมาเงียบสงบดังเดิม

กระทั่งเดินไปจนถึงสนามหญ้าที่ประตูห้องฝั่งนั้น โจวเจ๋อก็เห็นเด็กสาวเลี้ยวไปทางอื่น

แท้จริงแล้วเป็นเพื่อนบ้านนี่เอง